En er zijn machtiger geesten dan ikzelf die er niet in slagen hun irritatie met de toch wel wat blunderende Democraten te verbergen (1). Ik weet nog, toen Obama de wereld afreisde om de Olympische Spelen binnen te halen en faalde, dat één van zijn tegenstanders kopte "The Ego has landed". Hahaha, dat was natuurlijk het voorspelbaar hoongelach van "de andere vleugel", maar hahahahaha, geef toe dat het het zéér goed gevonden was. En toen kwam die ongelofelijke Nobelprijs voor de Vrede, waarna Obama nog redelijk de meubels redde door met een zeer twijfelachtig gezicht te zeggen wat velen hem hebben voor- en nagezegd: waaraan heeft hij dat in godsnaam te danken? En bij nog een andere gelegenheid staat ook op dit blog ergens een zinssnede als "en toen deed hij wat hij zeer goed kan en gaf een speech" en dat was dan voor mijn doen "milde ironie".
Maar dat neemt niet weg dat een hoop mensen intussen gedacht hebben: er is van alles aan de hand, je hoort of je ziet hem een maand niet, en dan geeft hij een speech. En dan nu dit. Laten we hopen dat we hier later zullen op terugkijken als "een leerproces" - maar het voelt wel aan als een snel uitdiepend, uimmm, wel: debacle.
Maar dit gezegd zijnde, sta me toch toe eens een ander perspectief te proberen: als het mis is vergeten we dat perspectief immers heel vlug, en als het juist is schrijf ik binnen X tijd een post met "ik heb dat al lang geleden gezegd"!
Dat perspectief is dat de haast pueriele weerstand tegen Obama (waarom staat daar eigenlijk het woord "haast", overigens?) en het huidige gesnuif en gegnuif ook grotendeels is meegegeven door een gevoel van paniek aan de rechterkant! Jaja, laat me maar even kaderen. Van bij het begin heeft een bepaald soort rechts beweerd dat Obama ongeveer de hele wereld om zeep ging helpen. Het hielp natuurlijk niet echt dat zich uitgerekend onder Bush een serie rampen voordeed - je had maar tien percent van die rampen nodig gehad onder een Democratische president, en je zou wat gehoord hebben. Buitenlands beleid: woorden schieten te kort. Binnenlands beleid: de kranten staan vol over hoe we bij de natuurramp in Haiti toch al de lessen van "Katarina" hebben geleerd. Economie: kijk naar de cijfers voor de begroting, de werkloosheid, de beurs...
Je ziet het punt.
En dus voel je op je klompen de paniek die er heeft geheerst, dat eerste jaar. Obama was nauwelijks een paar maanden aan de macht, en het internationaal aanzien van de VS herstelde zich, de beurscrash stopte, en draaide zich zelfs om, en de stemmen die zeiden dat de dalingen (tot voor maart 2,009) toonden dat het allemaal nergens op sloeg verstomden.
Volgens mij, dus, was (en is) het dubbele paniek. Ten eerste, de heiligenverering die Bush werd betoond - ik zit met open mond te kijken hoe al die mensen die het nu, niet helemaal ten onrechte, hebben over Obamania nooit met een woord hebben gerept over de borstbeelden van Churchill waar Bush zich graag mee omringde - ondergaat een (voor zover mogelijk) nog grotere afgang als al die dingen zich zouden doorzetten. En ten tweede, per religieus dogma is altijd beweerd dat de overheden de boel alleen maar nog verder in de grond zouden boren: dus kan je je de ontsteltenis inbeelden als nu mocht blijken dat onder Obama de enorme puinhoop die hij van Bush geërfd heeft zou overwaaien?
En dus wil ik temidden van al dat gegnuif en gesnuif proberen een ander licht op de zaak te werpen. Om de redenen hierboven wil een groot deel van het rechts met alle middelen dat Obama faalt. Tot nu toe hebben ze zich moeten vastklampen aan strohalmen. Maar nu er na een tijdje van minder indrukwekkend optreden zomaar uit de blauwe hemel een Obacle van dit formaat neerdaalt: je kan het gevoel van opluchting bijna snijden...
---------------------------------------
Een update op 24 januari. Net een link geplukt van de site van LVB:
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/northamerica/usa/barackobama/7043204/Barack-Obama-will-be-a-one-term-president-if-he-doesnt-ditch-his-statism.html
Ikzelf weet natuurlijk niets over het "wat Obama nu moet doen" stuk. Maar de eerste paragrafen, waarin Obama er uitziet als een toekomstige "one-time president", een interessante voetnoot in de geschiedenis, een "eerste zwarte president" die voor de rest nauwelijks iets gedaan heeft - dat lijkt me inderdaad een aardige beschrijving van het gevaar waar Obama tegenaan kijkt.
Natuurlijk; Obama heeft nog drie jaar om de teksten te laten veranderen in "de president die nog maar pas werd afgeschreven heeft nu de kansen totaal gekeerd" etc etc etc. Ik wil alleen maar zeggen, in politiek is een week een eeuwigheid, laat staan drie jaar. Maar fraai ziet hij er op dit moment niet uit, vind ik.
---------------------------------------
(1) http://krugman.blogs.nytimes.com/2010/01/20/he-wasnt-the-one-weve-been-waiting-for/
3 opmerkingen:
Ergens vind ik het toch een beetje vreemd dat je nergens in dit stuk met een woord over Obama's plannen voor de VS gezondsheidszorg rept...
Ik had eenzelfde gevoel. Het belangrijkste punt is vooral dat Mass tégen de Health Care heeft gestemd - enfin, dat is toch de algemene interpretatie die mij correct lijkt.
Dat 'rechts' nu 'blij' is, is waar, maar niet alleen 'rechts' is blij. Een typisch democratische staat heeft tegen Obama zijn gezondheidszorg gestemd. Er is misschien toch meer aan de hand dan gewoon 'rechts'?
Je moet weten: ik weet niets over onderwerpen als gezondheidszorg, noch sociale zekerheid in het algemeen. Evenmin zou ik in een gesprek zelfs maar de eerste beginselen van de wetgeving die in het Amerikaanse parlement voorligt kunnen aanhalen. Dus je ziet, ik zeg er niets over, want ik weet er niets over.
Voor mij was dit een post over Obama die al een tijdje lijkt te zwalpen en nu serieus op drift lijkt te raken. En verder over zijn politieke tegenstanders die er niet echt indrukwekkender uitzien.
Een reactie posten