Stokje

Luc Van Braekel heeft me in zijn post http://lvb.net/item/4042 een “stokje” doorgegeven. “Een stokje is een (meestal persoonlijke) vraag die bloggers beantwoorden en vervolgens aan andere bloggers doorgeven” luidt zijn woordje uitleg daarbij. De vraag is deze keer “vijf dingen die je nog niet van me wist”. En aangezien de blog-wensen van LVB - die me zowat als eerste in zijn blogroll opnam, en me een maand geleden op zijn blog één van zijn favoriete blogs noemde: aantal lezers sindsdien vervijfvoudigd – mij een bevel zijn, graaf ik wanhopig in mijn eenvoudig bestaan, op zoek naar iets dat de moeite waard is.

Vijf dingen die je nog niet van me wist:

1. Als illustratie van hoe het “speels” uit de titel van mijn blog ook “serieus” (yesss!) is, denk ik nog vaak met heimwee terug aan hoe ik destijds een enthousiast AD&D speler was; “Advanced Dungeons & Dragons”. Héél simpel uitgelegd is het een spel dat een soort wereld als “Lord of the Rings” van Tolkien probeert te evoceren, en waarbij de deelnemers zelf op avontuur gaan, schatten vinden, draken verslaan, veel cocacola en rode wijn drinken, en chocolade en nootjes eten, en experience points verzamelen. Ik denk nog met veel plezier terug aan mijn magiër van het negende niveau. Met ons soort attitude stelde dat echt iets voor, heel veel uren – zeg gerust: dagen - van “avonturieren”. En bij ons geen wandelende kerstbomen vol toverstokken en magische voorwerpen; ik was al heel blij met mijn permanent lichtgevende bol. En ja, op het negende niveau kon zo’n magiër toch al eens flink uithalen. Overigens was ik ook een aanvaardbare Dungeon Master; tenminste, de mensen vroegen toch geregeld wanneer ik de volgende sessie plande.

2. Aan de andere kant van dat spectrum, waar mijn hyperserieuze interesses tegelijk toch speels blijven, kan ik een aardig potje schaken. Ergens in mijn studententijd zat ik in de Belgische competitie aan het derde bord in derde afdeling, en ik haalde er 7 uit 9. Dat was niet om er wereldkampioen mee te worden, maar ik kende toch het verschil tussen een loper en een paard. Later raakte ik schaken wel volledig beu, en ben ik gaan bridge spelen. Alweer, het enthousiasme was groter dan het talent, maar de eerste beginselen heb ik toch onder de knie gekregen. Als ik zou kunnen zou ik er direct terug aan beginnen.

3. Als kind en middelbare scholier ben ik altijd een ramp, de schande van de familie geweest. Zowel mijn oudere broer als mijn jongere zus werden me geregeld, oh, niet veel vaker dan vijf keer per week, voorgehouden als voorbeeld. Om eerlijk te zijn, ik voerde ook geen klap uit, en wat veel erger was, ik had er ook geen enkel idee van dat het nodig was een klap uit te voeren. Het gevolg was dat al die preken alleen maar irriterend en contraproductief waren. Hebt u ook zo’n puber die u alleen maar geeuwend aanstaart als u hem op het belang van een goed rapport wijst? Bespaar hem/haar al die moeite. Als het al een effect heeft, dan is het alleen dat het zijn/haar geestelijk ontwaken vertraagt. En als het uiteindelijk niet vanzelf goed komt, geloof me gerust dat het niet een hoop extra preken zijn die daaraan iets hadden kunnen verhelpen.
En ik ben uiteindelijk toch ook nog een nogal tamelijk serieuze mens geworden, nietwaar?

4. Tijdens de Aziëcrisis van 1997/1998 was ik al een ervaren commerciëel dealer in de wisselmarkten, die destijds voor één van de grootste banken van de wereld werkte. (Technische specificatie voor kenners. Ik heb destijds opties verhandeld, werkelijk gequoteerd en afgesloten, met een vol van 200; twee – hon – derd. Dat is een “normaalverdeling” die er ongeveer als een horizontale lijn uitziet.) Het verschil tussen wat ik met mijn eigen ogen van die crisis heb gezien, en wat een bepaald soort links daarvan maakte – “de financiële markten hebben de crisis veroorzaakt” – was destijds één van de dingen die maakte dat ik erg actief werd in de internetdebatten van usenet.

5. Eén van mijn grootste frustraties is dat ik absoluut niks te zoeken heb op feestjes. Je kent waarschijnlijk ook wel van die heel cerebrale types. Z(w)e kunnen er echt niets aan doen, het is geen kwade wil, en elke attitude waarbij z(w)e lijken neer te kijken op het gemeen volk is alleen maar een facade waarachter z(w)e hun onvermogen om zich te amuseren een rationalisering proberen te geven. Verwacht niet van ze dat ze zich kunnen/zullen/zouden moeten gedragen als iedereen! Probeer niet ze bij het gesprek te betrekken! Je maakt ze alleen maar depressiever bij het idee dat er blijkbaar nog interessante mensen zijn ook, terwijl ze door die g*&ç§%@($e muziek niet eens in staat zijn er een stom woord mee uit te wisselen. Het enige wat je voor ze kan doen is ze van een goed excuus voorzien zodat ze naar huis mogen, of, veel beter nog, ervoor zorgen dat ze niet hoeven te gaan. Geloof me. Echt.

Ziezo. Het stokje wil ik nu doorgeven aan Endorfien: http://www.endorfien.com/ . Ze màg, natuurlijk, in derde persoon enkelvoud antwoorden, maar ik wil haar er toch voorzichtig op wijzen dat het nu wel een hele tijd zal duren voor ik haar site nog op het werk zal durven openen.