Het is me al vaak opgevallen: als je weer eens vaststaat in een file, op een luchthaven of in een trein, dan is één van de meest irritante aspecten daarvan dat je totaal niet weet wat er gebeurt, waarom je daar staat, of er aan gewerkt wordt, of er wellicht een tijdsschema is – lààt het desnoods nog de hele tijd moeten aangepast worden, maar dat ze iets van zich laten horen!
Het kan zijn dat ik alleen voor mezelf spreek, maar voor mij is het miraculeus hoe vlug ik mijn filosofische kalmte en berusting terugvind, zodra ik niet langer het gevoel heb dat ik daar gewoon in de lucht hang te hangen. Communicatie werkt. Neem de Goddard-tunnel. Op een dag stond ik daar in een lange file; als derde in de rij om naar binnen te rijden. Juist voor mijn neus was hij dicht gegaan, en daar stonden we. Toevallig was het de dag die ik hier al eens beschreven heb, omdat ik nog dezelfde avond in een ziekenhuis aan een baxter zou liggen (1). En nu wist ik dat van dat ziekenhuis nog niet, maar ik wist echt al wel dat er iets niet pluis was, en mijn humeur was dus niet ongelofelijk goed.
Tot na een uurtje piekeren een passerende arbeider ons vertelt: ongeluk in de tunnel, de wrakken blokkeren heel het pak, er moet één en ander weggesleept worden, maar omdat intussen de stukken behandelbaar zijn gemaakt, ach, tegen de middag zal het weer open zijn.
Uren vertraging! Maar het simpele feit dat ik wist dat het uren vertraging zouden worden, dat er aan gewerkt werd, enfin, dat soort dingen, deden wonderen voor de gemoedsrust. Gewoon omdat we toevallig als derde in de rij stonden, want iemand die een eind verder staat weet natuurlijk van niets.
En als ik bij de tandarts ben, zeg ik er altijd bij dat ik nogal nerveus ben van al die boren en tangen, maar dat het mijn kalmte enorm bevordert als ik ongeveer weet wat er aan het gebeuren is. Sindsdien geeft mijn tandarts altijd een zakelijk woordje commentaar – en het is haast ongelofelijk hoeveel minder slecht ik me voel bij de tandarts.
Volgens mij moet daar ergens een commerciële moraal aan vastzitten. Nu ben ik zelf een verkoper, maar aan de ene kant zit ik in een heel technische materie, en 90% van ons werk is communicatie. Dus we zullen voor verbetering vatbaar zijn zoals nu eenmaal iedereen voor verbetering vatbaar is, maar misschien is er weinig meeropbrengst te rapen. Maar in het geval van mijn voorbeelden, treinstakingen, wegblokkades, dokters, tandartsen of advocaten... Is het echt overdreven te denken dat een korte, zakelijke, goed geplaatste communicatie vaak een pak meer waard zou zijn, dan reeksen uitgekiende publiciteitscampgnes?
------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/05/de-rijkste-man-ter-wereld.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten