Deze morgen heeft hij "eindelijk" eens een keel open gezet zoals alleen pas geboren baby's dat kunnen. Hij moest een verse luier krijgen, maar hij lag daar zo lekker in zijn warme dekens... Dus toen ik hem begon uit te pakken werd hij heel erg boos, en zeer kleine babytjes kunnen dat nog niet op honderd verschillende manieren duidelijk maken...
Het deed ergens goed te horen dat zijn huilen klinkt als het huilen van een gewone baby. Trouwens, het is ook goed voor zijn longskes. Daarna werd hij terug ingepakt, en hij voelde de warmte terugkeren en even later zat hij weer tevreden in zijn relax rond te kijken. Hij drinkt om de drie uur, en dat wil zeggen, om 23.00 uur, om 02.00 uur en om 05.00 uur, en omdat hij intussen weet hoe hij moet huilen gebeurt het soms allemaal op een iets minder papa-vriendelijke manier dan een week geleden...
In het bijzonder wanneer peuter Thomas ook wakker wordt om 01.00 uur met een kanjer van een nachtmerrie zijn het moeilijke nachten. En 's morgens is het natuurlijk om 07.00 uur opstaan en heel het spel van aankleden en boterhammetjes en school begint. Kortom, deze middag ben ik op mijn bed gaan liggen en ik heb twee uur geslapen als een blok. Jaja, 't hoort er ook allemaal bij...
Kleuter Sarah heeft haar eerste "koppoter" getekend. Alle kindjes tekenen hun eerste menselijke figuurtjes als een enorme kop met een soort gezichtje, en daar hangen de armpjes en beentjes rechtstreeks aan: een koppoter. In haar geval waren de benen twee lange strepen waar voetjes aan hingen, en de binnenkant van de twee strepen was tamelijk egaal ingekleurd.
Papa vroeg: waar zijn de beentjes? Kleuter Sarah wijst de twee strepen aan. Papa vraagt: waar is de buik? Kleuter Sarah wijst opnieuw de twee strepen aan, misschien een beetje hoger. Papa vraagt: "dus de lijn voor de beentjes is dezelfde als voor de buik? Nu krijgt kleuter Sarah die afwezige uitdrukking over haar gezichtje, zoals wanneer ze nadenkt over de oorsprong van het universum. Dan zie je de stand van dat gezicht vertrekken naarmate er daarbinnen wordt besloten: "we zijn hier nog niet met genoeg neuronen voor dat soort vragen, kom binnen enkele jaren nog eens terug" en met een stralende glimlach antwoordt ze: "mooi, eh?".
Ze verklaarde ook nog dat de tekening zichzelf voorstelde, en nu je het zegt, het figuurtje had een flinke haardos gekregen, en die haartjes waren in het geel gekleurd. Ze heeft toch wel een zeker gevoel van zelfbewustzijn, die kleuter.
En dan, dat enorme verschil tussen een peuter en een kleuter... Als peuter Thomas weer eens één van de vele kunstwerken die hier rondslingeren heeft kapotgeprutst is het in eerste instantie groot verdriet bij kleuter Sarah. Maar alweer zie je ineens dat betraande gezicht veranderen naarmate de processen daarachter zich afspelen. "Wacht", zeggen die processen, "in feite kan ik dat zelf". Kleuter Sarah opent het schuifje waar haar materiaal zich bevindt en haalt er haar schaartje, haar lijmstift en haar kleurpotloodjes uit, en begint heel aanvaardbaar het geschonden meesterwerk te repareren. Het zou in de pré-kleuterschooltijd niet waar geweest zijn.
En zo kabbelen de dagen verder, met alle dagen vorderingen op de drie fronten. Ik weet dat ik het twee maanden geleden ook dacht, maar ik verwacht weer alle dagen te kunnen aankondigen dat peuter Thomas nu eindelijk zijn eerste zinnetjes begint te vormen. En baby Simon, hij is nog maar drie weken oud, maar hij kan al zo aandachtig uit zijn oogjes liggen rondkijken. Zelfs dat is een heel verschil met drie weken geleden.
------------------------
Oeps, het is nog maar dinsdag... en baby Simon is geboren op een woensdag. Papa zit er een dag naast... Slaapgebrek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten