Baby Simon is vijf weken oud. Met enige nostalgie denk ik terug aan hoe de toenmalige baby Sarah na vijf weken doorsliep. Dat was natuurlijk uitzonderlijk goed, maar toch... We mogen zeker niet klagen: baby Simon wordt één keer wakker per nacht (en dan ook nog eens rond 06.00 uur...) en ligt dan te knotteren, tot mama hem eten geeft. Het blijft een zeer papa-vriendelijke manier van doen, hoewel ik vaak ook wel wakker wordt. En hij groeit.
We vinden hem zelfs al erg groot. Het opvallendste verschil met een maand geleden is de manier waarop hij ligt te kijken. Iedereen die zijn geboortekaartje heeft gezien weet dat hij al van de eerste dag grote oogjes opzette (helemaal zijn zus), maar toen dwaalden die oogjes nog nietsziend rond van links naar rechts. Vandaag kijkt hij je recht aan, met zo'n blik van "waar heb ik dat gezicht nog gezien" en "wat wil die kerel van me" en ook van "ze zijn met twee, maar alleen de andere geeft melk". We kunnen ook al aan zijn gezichtje zien wanneer hij tevreden is, en soms zien we al voorafschaduwingen van lachjes.
Dat heb ik me vaak afgevraagd, bij babietjes van een drietal maanden: wat gaat er om in het hoofd van een baby die naar je lacht...
Wat het leven zo vermoeiend maakt (zelfs wanneer je een babyvakantie van een goede maand hebt genomen) is de combinatie met een peuter en een kleuter. De kleuter moet naar school, en dus staat papa toch maar vroeg op. Boterhammekes smeren, boekentasje klaarmaken, de korte maar intense pendel... En dan neemt de peuter je in beslag, ontbijt, enkele rustige momenten; als het mooi weer is in de tuin, en dan de boodschappen doen, de luiers en de flesjes, en voor je het weet is het weer tijd om de kleuter af te halen, en dan begint de show pas goed...
Nu is het afhalen van een kleuter iets dat iedereen in zijn leven gedaan zou moeten hebben. Wij, werkende koppels kunnen dat alleen maar in tijden van grote luxe, bijvoorbeeld omdat we eens een maand babyvakantie hebben. Anders is het allemaal een kwestie van jachtig afzetten op een beestig vroeg uur en na de school naar de opvang, en met wat geluk heb je ze rond 18.00 uur terug (en dan begint na zo'n werkdag de show pas echt echt, als je nog volgt...).
Maar nu sta ik daar 's morgens met de andere ouders gezellig om 08.45 aan de schoolpoort: hoe gaat het met Willem en ha, daar is Yannis ("Yannis is mijn vriend") en kijk, Lena is ook al aangekomen ("Lena is mijn grote vriendin"; ja dat wisten wij ook al). En om 15.45 sta je daar weer terug en je ziet de juf jou herkennen en zich omdraaien en het woord "Sarah" of "Saartje" uitspreken, en plotseling komt daar wild enthousiast hollend een klein figuurtje tevoorschijn, ach als je haar daar in school ziet is ze nog zo klein, met haar drie jaar en negen maanden. En ze laveert op topsnelheid tussen al die grote loebassen door en maakt de laatste passen huppelend af en springt in je armen en zegt "papa vandaag heb ik al mijn bokes opgegeten, eh!". Of af en toe staat groot verdriet al van ver op haar gezichtje te lezen: "ik! ben! mijn! knuf! fel! tje! kwijt!". Of ook, die keer, met grote oogjes en het mondje helemaal naar beneden getrokken, heel bedrukt: "papa ik ben gevallen" en haar twee knietjes lagen helemaal open. Zoals Proust die de geur van een kopje thee opvangt en aan de koekjes van zijn jeugd moest denken, zo herkende ik die twee roodgeverfde knietjes direct als iets dat serieus veel pijn doet, en ik moet zeggen, ze is heel flink geweest, die kleuter Sarah, de volgende dagen toen ze stram op haar kleine beentjes rondliep.
En tussen de baby en de kleuter laveert nog peuter Thomas. Zijn spreken evolueert erbarmelijk traag. De hele tijd hebben we het gevoel dat we elk ogenblik een grote doorbraak zullen meemaken, en nog altijd stoot hij dezelfde primitieve klanken uit als màànden geleden. Maar hij is buitengewoon goed gehumeurd en kan je met zo'n enorm intense blik aankijken, en het kleinste lachje dat hij van je losweekt beantwoordt hij met een enorme, stralende glimlach. En hij mag dan slecht spreken, maar hij vertoont inzicht! Zo staat hier op een kinderrekje een rijtje boekjes voor peuters en kleuters. Als kleuter Sarah er één uittrekt kwakt ze meteen de helft tegen de grond, maar peuter Thomas... Ik zie hem zich vastberaden naar de boekjes begeven, er eentje uittrekken... en met het andere handje houdt hij de meekomende rest tegen tot hij enkel het benodigde exemplaar vastheeft, en de rest blijft staan.
En met een gezicht alsof dat de doodnormaalste zaak van de wereld is wandelt hij weer weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten