Baby Simon is twee weken oud, en hij is nog altijd zijn ongelofelijk rustige en vredige zelf. Ik denk dat hij nu in zijn hele leven vijf keer gehuild heeft, plus af en toe een langgerekte "whèèèèè" die na één of twee, en één enkele keer drie uithalen weer vanzelf eindigt. Nonkel Steven, die zelf ook drie ukkepukken van dezelfde leeftijd heeft vroeg hoe we dan 's nachts te weten kwamen dat hij wou drinken. Ha, dat is zeer simpel. Baby Simon begint dan in steeds hoger tempo "eh-eh-eh-eh-eh" te zeggen, en al gauw wordt mama wakker en ze geeft hem melk en alles komt weer op zijn goede plooi in het universum. Een zeer papa-vriendelijke methode, moest nonkel Steven toegeven, en inderdaad, ik kan het weten, het klopt.
"Oh, wat een lief baaske" zei de mevrouw van Kind & Gezin die langs kwam. Ze mogen natuurlijk niets anders zeggen, maar toch. Hij lag daar rustig te slapen, en trok verbaasd zijn oogjes open toen we zijn pyama uittrokken, en hij keek nog meer verbaasd toen we hem op de weegschaal legden, maar er kwam geen kik van protest uit. Daarna wurmde papa, even handig als altijd, hem weer in zijn pyama, en nog altijd zag baby Simon er erg tevreden uit. Hij begon aandachtig om zich heen te kijken, en de mevrouw kon tevreden noteren: het kindje is heel alert. Baby Simon was ook heel goed aangekomen, en zijn koersen zijn nu gestegen naar 3 kilo en 800 gram. Het is een echte modelbaby!
Daarnaast hebben we ook een modelpeuter. Peuter Thomas is erg gesteld op zijn andere familieleden, en baby Simon is geen uitzondering. "Baby" zegt hij elke dag bij het opstaan, waarna hij zijn wang tegen de wang van baby legt, en hem over zijn haartjes aait. Peuter Thomas moet wel nog een beetje het minitrauma van de bevalling verwerken. Op een zaterdagmorgen, toen mama nog in het ziekenhuis lag, liep hij zoals elke dag de kamer van kleuter Sarah in, terwijl hij luid "Sa'a, Sa'a!" riep. Alleen, kleuter Sarah was uit logeren, en de kamer was leeg. Sindsdien voelen we nog elke dag: Peuter Thomas zag eerst zijn mama verdwijnen uit het huis, enkele dagen later was ook zijn zus verdwenen, en sindsdien kan ik niet meer bewegen, of zijn gezichtje betrekt en hij steekt zijn armpjes in de lucht, en ik moet hem meenemen. Stel je voor dat papa nu ook nog eens verdwijnt, wat moet peuter Thomas dan doen? Maar hij komt er alweer goed bovenop. Hij is nog altijd een zeer goed gehumeurde peuter, en zijn mama is tenslotte al lang weer terug.
Tenlotte is kleuter Sarah vandaag de koning te rijk. Ze heeft de aanwinst van haar leven gedaan! Een nieuwe fiets, met zijwieltjes! En in de Mega Mindy kleuren! In feite kon kleuter Sarah helemaal niet fietsen, maar omdat het nu eenmaal dringend tijd werd enzovoort enzovoort... En van de ene dag op de andere kan ze het ineens wel! En zo vond ik mezelf terug, in slakkengang enkele honderden meter straat afwandelend, met naast mij een kleuter op een fiets en een enorme helm op haar hoofd. De scène die je ongetwijfeld al honderden keren zelf hebt gezien en zonder er naar te kijken bent voorbijgelopen? Geloof me, als je zo'n dolgelukkig snaterende kleuter naast je hebt, dan voelt het aan als het grootste privilege van de wereld.
Op baby Simon na, natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten