Hoe dan ook, er lijkt een soort geest uit een fles te zijn ontsnapt. Hier is het artikel waarmee Der Spiegel de kat de bel aanbond:
http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,676634,00.html
En sindsdien gonst het internet ervan - ik moet me bijna schuldig voelen dat ik nog een krant nodig had om het ook te weten. Hier is er een hele leuke:
http://www.nakedcapitalism.com/2010/02/open-source-inquiry-opportunity-some-of-goldmans-greece-swaps-made-public.html
Nu maken we al mee dat brave burgers, gebruikmakend van het internettijdperk, en blijkbaar onder goedkeurend ook van speurders (als ik dat begin tenminste goed begrepen heb) elkaar informatie, documenten en dergelijke doorspelen, en proberen in een soort letterlijk publiek onderzoek naar boven te krijgen wat hier allemaal is misgegaan. Ik erken dat ik even zit te huiveren als ik denk aan wat dààr achter zit; aan hoezeer dat publiek momenteel de financiële markten verafschuwt. Ik heb vaak gezegd, en ik zal het nog vaak zeggen; iedereen met wie ik ooit als professioneel verkoper een gesprek heb gevoerd (laat staan transacties heb afgesloten) kan ik nog onder ogen komen; van de eerste tot de laatste. Als bona fide deelnemer die altijd serieus is geweest (ikzelf ben er intussen al meer dan een jaar uit) zijn we even goed slachtoffer als de rest van de mensheid. Maar dit terzijde.
Intussen heeft dat iets intrigerends, die publicatie van informatie, en die uitwisseling van vragen en opinies van wat het allemaal betekent. Ik zou zelf ook wel eens een schemaatjes en een beschrijvingetje van die originele swaps willen zien, en me eens flink afvragen wat er precies is gebeurd en waarom. En zelfs als ik het zelf niet helemaal zou kunnen uitpluizen zou ik gemakkelijk een paar mensen kunnen aanspreken die er ongetwijfeld korte metten mee zouden maken. Want er zitten er veel tussen die zich slachtoffer voelen, en ik denk dat we er een paar zouden kunnen motiveren om er eens goed naar te kijken...
Terwijl ik er op het werk nogal verontwaardigd over zat te jeremiëren keek één van mijn collega's me meewarig aan. "Zou jij er durven op wedden" vroeg hij me van boven zijn brillenglazen aankijkend, "dat het hier in den Belgiek allemaal niet waar zou zijn?". Ik heb mijn stem vermoeid een octaaf of zo laten zakken. "De vraag is niet 'of' zei ik ontmoedigd. "De vraag is hoeveel"...
3 opmerkingen:
is het niet zo dat een 'staatsboekhouding' enkel op basis van cashflows werkt, en niet met waarderingen....
Als je dan een derivaat afsluit met een grote 'upfront premie', dan kan je de cijfers wat bijspijkeren, net zoals je facturen op 1 januari betalen ipv op 31 december, een in België courante praktijk...
Maar dit terzijde, de Maastrichtcriteria dateren van 1997(of vroeger), en we zijn nu 2010; dus zou dat derivaat van toen ondertussen toch al op eindvervaldag moeten gekomen zijn ?
Maar ja, ik heb ook geen details, noch weet ik of het relevant is, relevant is of en hoe Griekenland de toestand de volgende jaren in orde krijgt....
Tonny
Maystadt heeft toch ook eens iets geflikt met CCIRS tegen ITL die verkeerd afgelopen zijn ?
Van de lire weet ik het niet, maar ik vergeet nooit hoe ik Maystadt op de radio hoorde verklaren, echt met mijn eigen oren gehoord, inclusief die verontwaardigde toon: "we hebben helemààl niet gespeculeerd, en daarbij, als de dollar terug verzwakt zal de positie er alweer veel beter uitzien".
Echt waar, in praktisch één en dezelfde zin. Dat zal ongeveer in 1,996 geweest zijn, en ik zat toen al diep in dat wereldje, dus ik wist niet of ik moest dubbelplooien van het lachen dat iemand zoiets uit zijn keel kreeg, dan wel bedroefd zijn omdat ook dat weer eens onopgemerkt ging passeren.
Ik heb het vaker gezegd, onze politiekers worden gekozen omdat ze onder de mensen het meest op de chimpansees lijken, en niet omdat ze een begin van een idee hebben waar het over gaat. En ik vind dat heel erg, maar om één of andere reden denkt iedereen altijd dat ik er om aan het lachen ben.
Een reactie posten