In de internationale economie is Paul Krugman een naam als een klok, die in 2,008 voor zijn werk de nobelprijs heeft gewonnen. Hij heeft ook veel popularizerend werk geschreven, en in één daarvan mijmert hij over hoe hij een bekendheid is geworden. Je weet wel, dat grote verschil tussen wij allemaal die opinies hebben en dank zij kunsten als "spreken" of "schrijven" daaraan lucht kunnen geven, en zij wiens mening tegelijk iets voorstelt en waarnaar ook geluisterd wordt.
Het concreet geval herinner ik me niet meer, maar Krugman had een artikel geschreven, en nadat het gepubliceerd was gebeurde er iets dat hem deed denken aan een scène uit een bepaalde film: en de beschrijving van die scène herinner ik me wel nog.
Het ging er om dat één of ander jong meisje net niet willekeurig van straat was geplukt door een restaurant van een zekere klasse, omdat ze toch wel heel aardig kon zingen. Dus komen we terecht bij het beeld van de volle zaal met dames en heren van standing, die lachend en pratend zitten te eten, terwijl de heldin ergens als achtergrondversiering staat te zingen. Vervolgens zie je hoe de mensen aan de dichtstbijzijde tafeltjes even hun aandacht naar de zangeres laten afglijden en - ze blijven luisteren! In plaats van hun conversaties te hervatten blijven ze stil, en zo komen de klanken ook binnen het bereik van de tafels iets verder.
De rest is "recursie". Ook die tafeltjes besteden even aandacht aan de muziek, en ook die zijn genoeg gecharmeerd om te blijven luisteren, zodat er nog meer tafeltjes binnen het bereik van de zangeres komen en geleidelijk zie je hoe het hele drukke restaurant stilvalt tot ze allemaal met tranen van ontroering (zo verzin ik er maar snel zelf even bij) zitten te luisteren.
Daaraan zat Krugman te denken toen één van zijn artikelen een soortgelijke serie golven van aandacht trok in de academische wereld en hij, net als de heldin van het verhaal, een grote toekomst in zijn domein tegemoet ging.
Nu maak ik laatst een babbel met een man die ik eerder oppervlakkig ken, maar die me al een paar keer opviel door een stel opvattingen en horizonten die ik als breder zie dan de mijne. Dat wil zeggen, ik ben het vaak niet met hem eens, maar hij heeft me zover dat ik rekening houd met de mogelijkheid dat ik niet ver genoeg zie. En die man vertelde me over enkele goede artikelen die hij eens op het internet had gevonden over de vijandigheid tussen de beschavingen die we "Het Westen" en "De Islam" noemen.
En namelijk, ging hij verder, vond hij interessant hoe die artikelen suggereerden dat er in het Westers perspectief gemeten werd met "twee maten en gewichten". Natuurlijk staat het Westen veel verder dan de Islam, maar om daaruit een "inherente superioriteit" af te leiden moet je negeren dat het Westen veel verder staat dan alle andere beschavingen - terwijl alleen zij die in aanzienlijke mate de trucs van het Westen overnemen vorderingen maken.
Kortom, de Islam is alleen inferieur als je de Islam afmeet aan het huidge Westen en je dat niet doet met de rest, en verder als je negeert hoe het beeld er uitziet als je de Islam van de jaren 800 - 1,000 afmeet aan de andere beschavingen van die tijd...
Etcetera, etcetera. Even verder gevraagd en gedolven, en... hier zijn een paar van de url's!
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/03/dom-rechts-islam-en-beschaving.html
Natuurlijk besef ik wel, als ik het herformuleer in termen van de film, dat er "een paar tafeltjes in mijn nabijheid waren die even hun conversatie hadden gestopt - om intussen al lang weer verder te zitten eten en praten". Maar toch wou ik het even vertellen. Het was echt wel eens grappig om mee te maken. Dichter dan dit bij een "from rags to riches" verhaal zal mijn biografie wel nooit komen, nietwaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten