Bevolkingspyramides...

De emoties liepen weer hoog op, laatst, op een ander forum, waar in het kader van het "Eurabiëdebat" niet altijd wordt gewaardeerd als je er op wijst dat de cijfers voor de bevolkingsgroei in de Moslimlanden sinds vele jaren - soms zelfs decennia - aan het crashen zijn. Alsof ik er nog nooit aan had gedacht (1) werd me verteld dat de bevolkingspyramides beslissend zijn voor de toekomstige groei, en niet, pakweg, de vruchtbaarheid.

Dus is hier de bevolkingspyramide voor Marokko van 1,985. De bron is het "U.S. Census Bureau" (2), om niet altijd Gapminder te gebruiken. Daar vind ik ook dat het aantal kinderen per vrouw in Marokkon in 1,985 5.1 per vrouw was, en de bevolkingsgroei 2.2%. En ik kijk naar Angus Maddison (3) en ik zie dat volgens hem in 1,985 de bevolking van Marokko was toegenomen met 2.67%.

Dus alles is zoals je zou verwachten: een "normaal" gevormde pyramide; een hoge vruchtbaarheid en een nogal hoge groei. En als we nu aannemen dat de vorm van de pyramide de evolutie van de groei bepaalt, en dat we bijgevolg kunnen voorspellen dat er niet veel zal veranderen, dan springen we nu met tien jaar...


Volgens dezelfde bronnen is de bevolkingsgroei gedaald naar 1.6% (2.03 bij Maddison), de vruchtbaarheid is nu 3.3, en de bevolkingspyramide...

...ziet er uit als hiernaast!

Dus zo op het eerste zicht zou iedereen die in 1,985 had verklaard dat je aan de pyramide kon zien dat de groei, noch de vruchtbaarheid, noch de pyramide zelf veel kon veranderen er niet zo goed uitkomen, wel? Of misschien komt er wel één op het idee dat we niet lang genoeg terugkijken, en dat al wat we moeten doen wachten is tot het patroon zich herstelt? Dus we springen opnieuw 10 jaar...

En hier is hoe het er uitziet in 2,005. De bevolkingsaangroei is gedaald tot 1.2% (1.6% bij Maddison), de vruchtbaarheid is 2.4, en de bevolkinspyramide vertoont voor de laatste drie groepen van vijf jaar een stabilisering.

Dat was misschien niet wat je aan de curve van 1,985 zou verwacht hebben, maar dat is wat er de volgende 20 jaar gebeurd is - tenzij, natuurlijk, de cijfers vervalst zijn, zoals de fossielen van de evolutietheorie vervalst zijn, en ik vergat te zeggen dat de beelden van de ronde Aarde gemaakt zijn in Hollywood... Hoe dan ook, nieuwsgierig geworden ga ik eens kijken naar de pyramide van 2,010...

En dit is hoe het er uitziet. De basis is alweer smaller geworden, en de grootste groep is intussen al de 20 - 25 jarigen geworden. De vruchtbaarheid is 2.2 geworden, wat nog nauwelijks boven het vervangingsniveau is, en de groei staat bij 1.1% (Maddison heeft nog geen cijfer voor 2,010 en zijn cijfer voor 2,009 vertoont een forse daling, wat ik aan een typfout of zoiets zou toeschrijven, maar voor 2,008 geeft hij 1.52%).

Ziezo. Hoewel ik het eerder had gedaan denk ik dat ik mag zeggen dat ik naar de bevolkingspyramides heb gekeken, en vastgesteld dat elke voorspelling uit 1,985 dat de groei niet kon afnemen gewoon fout zou geweest zijn. Een tweede vaststelling is dat de Eurabiërs die zo hard over de pyramide zeuren blijkbaar voorspellen dat de groei hoog zal zijn als de pyramide uitgesproken normaal is, en dat ze, zoals de dag van vandaag, voorspellen dat de groei ook hoog zal zijn als de pyramide al sinds een volle generatie een voortdurend smallere basis begint te vertonen.

Dus van mij mogen ze doen alsof ze naar de pyramide gekeken hebben (ik begin er serieus aan te twijfelen), maar in ieder geval zien we voor onze ogen dat die pyramide in werkelijkheid voor de Eurabiërs geen enkel belang heeft. Want welke vorm de pyramide ook heeft, ze zullen in ieder geval voorspellen dat de groei astronomisch hoog zal zijn. En oh, je moest ze uit hun vel zien springen van woede als je alleen maar zegt dat in werkelijkheid die groei al sinds een generatie aan het dalen is...

----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/02/een-bevolkingspyramide-en-demografische.html
(2) http://www.census.gov/ipc/www/idb/country.php
(3) http://www.ggdc.net/maddison/

Tactiek

Soms kan je niet beter dan proberen je verbeelding aan het werk te zetten. Eerst en vooral, een verbeten verdedigde stad innemen; het is niet gemakkelijk. Een goede tactiek is, je omsingelt de belangrijkste bolwerken van de tegenstander, je stuurt hem een beschieting om u tegen te zeggen op zijn dak, en vervolgens val je frontaal het gebouw aan, je weet wel, de scènes van de commando’s die de deur intrappen, schietend een soort halve draai naar binnen maken zodat de volgende er in in kan enzovoort, en dan is het kamer per kamer veroveren.

Beeld je in, je hebt de middelen. Je hebt de beste infanterie van de wereld, en je hebt er heel veel van. Je hebt tanks, praktisch zoveel je wil. Je hebt artillerie, je hebt een luchtmacht, je hebt zelfs de controle over de lucht (toegegeven, enkel overdag). OK? Je ziet het zitten? We gaan ervoor? Dan voel je je nu zoals generaal Paulus zich voelde bij Stalingrad in het begin van september 1,942. Om de boel een beetje overzichtelijk te houden (een luxe die er destijds in Stalingrad niet bij was) nemen we aan dat er één gebouw is, het ligt aan een mooie brede boulevard, en het vormt ook nog eens de hoek met een andere grote straat. Go! De tanks rukken op, zij (zo beeld ik me in) zullen de omliggende straten schoonvegen en achter hen zit de infanterie al te wachten.

Klein detail. De stad is de voorgaande weken gebombardeerd, en wel met een bombardement dat de vergelijking met “Dresden” kan doorstaan (1). Dus de grote zijstraat is huis per huis geblokkeerd door enorme brokken puin, al dan niet op hun beurt verder in kleinere fragmenten geschoten. En de brede boulevard is op de beste plaatsen een “maanlandschap”. Dat wil zeggen, het ligt er ook vol met enorme brokken puin (al dan niet op hun beurt etc), dus blokken steen en beton, enorme stalen kaders, stuk geschoten voertuigen en uitgebrande tanks, je ziet het voor je. Maar de boulevard zelf is breed, dus je kan er wel eens omheen, als je je niet te druk moet maken over de vele kraters waar je door moet.

Nog een klein detail. De verdedigers van de stad zijn naar jouw maatstaven eerder “fanatiek”. Dus als je met je tank wordt vertraagd door al die stukken puin en al die kraters, dan duikt er van uit de rookwolken, de putten en onder de puinhopen wel eens een schimmig figuur op die een brandbom in je tank smijt en het gewoon niet erg lijkt te vinden dat de vuurbol die uit de tank opschiet het laatste is dat hij in zijn leven te zien krijgt. Tenminste, de één na de ander haalt varianten op hetzelfde thema uit: met bazouka’s of molotov cocktails en als ze manieren vinden ook nog met hun blote handen, en op het einde is het gebouw niet omsingeld, maar de grote boulevard is wel bezaaid met je eigen uitgebrande tanks. En nu valt de nacht…

De tanks – ik weet het niet, ze gaan achteruit of ze verschansen zich; en de infanterie graaft zich in, plaatst wachtposten, negeert de temperaturen beneden het vriespunt (klein detail) en probeert te slapen. En nog een klein detail: je negeert het spookachtig flakkerende licht van de stad die overal om je heen in brand staat. Het geritsel van de vele ratten die de lijken komen opknagen is maar een klein detail, dus dat negeer je ook. Bovendien is de kans reëel dat je er niet veel van hoort omdat de artilleriebeschietingen nu eenmaal dag en nacht doorgaan: maar als je moe genoeg bent negeer je dat klein detail ook. De geur van gebraden mensenvlees zal misschien niet meevallen, maar neem aan dat je het gewoon raakt: negeren, omdat het maar een klein detail in veel meer wordt. En het metalige geklang waarmee vallende staalplaten in verkruimelende gebouwen op brokken puin vallen, of waarmee brokken vallend puin op stalen kaders of wrakken vallen… is ook maar een klein detail dat we negeren? We probeerden immers te slapen, weet je nog?

Game over! Ga terug naar het begin! Je bent net gedood door een Russische infanterist, want het metalig geklang was niet het slaan van een plaat metaal tegen een wrak, maar wel het deksel van een rioolput dat openviel op de straatstenen, waarna de infanterist er uitkroop en jouw nek uitkoos om er met een aangescherpte schop een klap tegen te geven, zodat hij geruisloos weer kan verdwijnen om het ergens anders nog eens opnieuw te proberen.

Maar het zou natuurlijk ook kunnen dat je wel degelijk alert was. In dat geval schrik je op bij elk metalig geluid (om de twintig seconden) en spits je je oren voor al het geritsel van de ratten, hoewel je het vaak in het gebrul van de kanonnen niet kan horen, omdat het nu eenmaal het geritsel, niet van een rat maar wel van een sluipende Russische infanterist met een aangescherpte schop kon zijn. Dus, zeer goed, je overleeft de nacht, en nu ga je de volgende dag van het gevecht in… En hoeveel slapeloze nachten (klein detail) precies draag je nu al met je mee?

Natuurlijk staat er niet één van dit soort gebouwen in Stalingrad, maar heelder reeksen ervan. Natuurlijk raken ze soms wel omsingeld, of half omsingeld, en natuurlijk val je er wel eens frontaal binnen, en dan begint het pas echt, met gevechten om stukken kelder, een halve gang en enkele treden van een trap. Maar even natuurlijk veranderen al die half of helemaal omsingelde gebouwen een frontale aanval in een zéér lange, zéér kronkelende frontlijn, waarin op alle plaatsen door puinhopen, riolen en gecamoufleerde holen Russische infanteristen kunnen opdagen en je geïmmobiliseerde posities met schoppen, of handgranaten te lijf gaan. De Duitsers noemden het "Rattenkrieg".

En natuurlijk word je ook nog geconfronteerd met communiqués uit Berlijn die je vragen waarom Stalingrad nog altijd niet ingenomen is. Ik stel voor dat we er nog een paar extra divisies tegenaan gooien…?

----------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/06/stalingrad-het-eerste-bombardement.html

Baby Simon is niet langer een baby!

De toenmalige babies Sarah en Thomas waren allebei erg laat in allerlei ontwikkelingen, zoals spreken en stappen. Voor mij is een kindje een baby tot het ofwel kan spreken, of lopen. En als dat allebei erg lang duurt, dan noem ik ze "peuter" zodra ze 18 maanden worden. En bij zowel de toenmalige baby's Sarah als Thomas dacht ik dat het zo ver zou komen, tot ze op de valreep het woord "mama" uitbrachten toen ze hun mama ook echt zagen, en dus bewezen bewust een correct woord te kunnen gebruiken.

Baby Simon is vorige week 15 maanden geworden. En hij ontwikkelt zich veel sneller dan zijn broer en zijn zus: sinds weken kan hij heel goed stappen aan het handje, en de laatste weken kan hij zelfs één, of twee of zelfs drie pasjes alleen doen - als hij zich daarna maar in je armen kan laten vallen. En dus dacht ik: weldra staat hier een postje van "Baby Simon is niet langer een baby!", en dan zal de geschiedenis zich netjes herhaald hebben (1).

En nu zijn we zo ver! Alleen niet om de reden die ik gedacht had. Wat er gebeurd is, is dat de auto de oprit oprijdt, en daarin zitten de kleuters Sarah en Thomas, en baby Simon. En de auto stopt en mama springt er enthousiast uit en roept "hij heeft papa gezegd! Hij heeft papa gezegd!".

Ik sta er een tikje fronsend bij - we hadden geen enkele reden om aan te nemen dat hij vorderingen maakte met spreken, dus... ? Maar ik open de deur (er zitten drie ukken te wachten) en baby Simon (die juist aan die deur zit) steekt zijn handje naar me uit, het vingertje wijzend, en zegt "papa!".

Ik kan mijn oren niet geloven. "En hij wijst, hé!" zegt mijn vrouw. "We rijden binnen, ik zeg, kijk daar is papa, en Simon wijst en zegt papa!"

"Papa" zegt baby Simon intussen, tevreden op de arm van een papa die hem natuurlijk extra veel knuffels geeft. Hij heeft net ook in zijn eentje vijf stapjes gezet, en hij kan ook al heel lang flink helemaal alleen staan, maar toch, hij heeft onmiskenbaar begrepen wat de klank "papa" betekent en hij kan die uitspreken in de juiste context. In feite zegt hij het wel een beetje als "bapa" of "baba" maar het blijft onmiskenbaar.

En daarmee is baby Simon niet langer een baby! We wensen peuter Simon heel veel succes in de wereld van de peuters, waarin zijn zus en zijn broer hem zo succesvol zijn voorgegaan. Nu hij stilaan beter begint te slapen is hij er helemaal klaar voor, en wij ook. De tekenen zijn nu al dat hij een actieve, nieuwsgierige en goedlachse peuter zal zijn. En mama en papa zijn apetrots op hun twee flinke kleuters en hun groot klein peutertje...

-----------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/01/baby-sarah-is-niet-langer-een-baby.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/11/baby-thomas-is-niet-langer-een-baby.html