Ik weet nog, destijds, toen kleuter Sarah nog baby Sarah was, dat ze maar niet leerde stappen, en maar niet leerde spreken, en ik besloot dat ik haar op de respectabele leeftijd van 18 maanden in ieder geval tot peuter zou uitroepen. Alwaarna baby Sarah op de valreep nog de race tegen de klok won, en het woord "mama" uitsprak (1) op een manier die geen twijfel liet. Ze wist wat het betekende en wanneer en hoe ze het moest gebruiken. Zeventien maand en een half...
Baby Thomas leek dezelfde weg op te gaan; ik zei al eerder, Robeyzen zijn laatbloeiers. Oh, hij kijkt méér dan helder genoeg uit zijn oogjes, hoor, het is alleen dat ook zijn fysieke ontwikkeling aan de trage kant is. En nu hij precies zeventien maand is zaten we maar te wachten tot zijn herhaald uitgebracht "mama" ook werkelijk op zijn mama slaat.
Maar kijk, papa komt thuis, en wie staat hem midden in de kamer glunderend op te wachten? Baby Thomas! En prompt stapt ons manneke vele stappen, en al gauw vele meters na elkaar, op zijn papa toe, alleen, ongesteund, om kraaiend van de pret (door beide partijen) de lucht in getild te worden. Hij kan stappen! Ik had er nog graag bijverteld dat hij dat nonchalant rondkijkend met de handen in de broekzakken doet, intussen nog een deuntje fluitend ook, maar we moeten realistisch blijven.
Maar hij is wakker, hoor! Hij kan haast alle potjes zalf of tandpasta opendraaien, -vijzen of -prutsen die hij maar kan vinden, en als het lekker smaakt zit hij meteen van top tot teen onder de smurrie. Hij was trouwens ook nogal laat in het zelf kunnen eten met een lepeltje ("meteen van top tot teen onder de smurrie"), maar ook dat is nogal plotseling in orde gekomen. Een voordeel van laatbloeiers: het duurt lang, maar als ze er eenmaal staan kunnen ze het ook meteen goed. De toenmalige peuter Sarah leerde destijds ook stappen haast zonder op haar snoet te vallen.
Die gaat intussen naar school. Gevraagd naar wie het liefste kindje was wees ze op de klasfoto zichzelf aan, en maakte zo weer haar reputatie van dochter van haar vader waar. Dat schooltje in Leest doet haar helemaal opbloeien, ze is niet langer bang om met andere kindjes op speeltjes te kruipen, en ze maakt voortdurend plannen om feestjes te organizeren. Voor de rest lijkt ze in een aantal opzichten te stagneren. Twee jaar geleden kon ze alle hoofdletters lezen, maar we zijn geen stap verder geraakt - we hebben ook niet geprobeerd, maar toch. Ook kon ze een jaar geleden best verdienstelijk zingen. Ze kan nu precies even goed zingen, en eerlijk gezegd, wat voor een peuter van twee jaar heel goed klinkt, is bij een kleuter van drie eerder magertjes.
Maar ze is een dromer. Geregeld staan haar oogjes wazig, de blik op oneindig, het mondje licht geopend, de gedachten zeer ver weg. Ook dat, zeggen mensen die het zouden moeten weten, zit in de familie - maar ik moet zeggen dat ik niemand in mijn naaste omgeving ken die zich ook op dat soort gedrag laat betrappen...
Intussen is baby Thomas toch maar peuter Thomas. We wensen peuter Thomas veel succes in de wereld van de peuters, en bedenken weemoedig dat we nu wel een peutertje en een kleutertje hebben, maar geen babytje meer. Maar ja, zoals de oude Grieken al zeiden, "panta rhei", niets blijft zoals het is...
------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/01/baby-sarah-is-niet-langer-een-baby.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten