Mijn eerste post over de verkiezingen, 12 januari 2,007 (1) bevatte de gevleugelde woorden:
“kan je je werkelijk voorstellen dat al die poeha rond Obama er dan nog zal zijn? Ik niet – en je mag me er gerust aan herinneren als hij binnen twee jaar als de volgende Jimmy of Billy de eed aflegt.”
Je hoeft me er dus niet eens aan te herinneren, dat doe ik heus zelf wel. En overigens, er stond aan de andere kant ook in (en het is toch bijna twee jaar geleden):
“In elk geval denk ik dat, om die reden, vandaag de vraag zou zijn wie de Democratische voorverkiezing wint, want die wordt dan president.”
Aangezien ik geen aanspraken maak op goeroeschap valt het al bij al nog mee. Hillary ging de president zijn, maar anderzijds, het woord “landslide” dook hier voor de eerste keer op in april 2,008. Maar toch vraag ik me af, als het niet beweerde voorspellingen te maken; had de serie dan een andere bestaansreden? Was het instructief? Was het amusant?
Een goede vuistregel zegt dat als het amusant is om te schrijven het voor sommigen amusant zal zijn om te lezen. Dus so far, so good. Maar als ik het zo eens teruglees zie ik toch grote fouten op “instructief”. Het meest springt een gebrek aan belangrijke details in mijn oog. De eerste post zegt dat ik in dat zeer vroeg stadium eens een blik op het deelnemersveld wil werpen – en vervolgens staat er bijna geen enkele naam in! Later, veel later, als de voorverkiezingen volop bezig zijn – en ze waren spannend, bij de Democraten, want dat was immers waar het presidentschap werd beslist, remember? – maak ik verslag van resultaten, maar vaak staat er niet in om welke staat het gaat, en nog vaker staat er niet in wat het resultaat in cijfers was.
Aangezien het toch een beetje bedoeld was om voor mezelf een soort geschiedschrijving vast te leggen: volgende keer beter. Ik denk dat ik net een verschil tussen amateurs en echte journalisten heb ontdekt.
Wat ik er wel aan heb overgehouden is de rol van de peilingen: dat vind ik zelfs zeer interessant. Laat me even doen alsof ik “het allemaal altijd wel heb geweten” (ik heb vaak genoeg toegegeven dat dat niet zo is om even als methodologische truc te doen alof). Dan zie je twee gevallen waarin ik schrijf dat de polls een bepaald resultaat voorspellen en dat “ik het niet geloof als het voor mijn ogen staat” (2). Dat zou uitstekend zijn voor, iemand die “het” allemaal (beter) weet, alleen… Als je de volgende teksten leest zie je iemand die zich gedraagt alsof hij er toch in gelooft!
Dat is waar het filosofisch interessant wordt. Dit is geen natuurwetenschap. In de natuurwetenschap hebben we heel preciese, mathematisch berekenbare theorieën, tegenover hier: vage indrukken, vermoedens, de rol die de economie misschien wel, maar misschien ook niet zal spelen… En in de wetenschap hebben we experimenten die nauwkeurig onze voorspellingen controleren, tegenover polls die een benadering zijn van wat er die dag zou kunnen gebeuren, maar natuurlijk geen rekening kunnen houden met wat er tussen dan en 4 november nog zal gebeuren.
Daarom lijkt het me zeer redelijk de polls serieus te nemen, niet omdat ze zo serieus zijn, maar omdat ze het minst slechte zijn dat we hebben. En als de waarnemingen niet kloppen met de feiten… In de wetenschap, tenminste onder serieuze mensen, geeft dat een dringende suggestie om de theorie te herzien. Maar in dit onderwerp is het best mogelijk dat de theorie juist is en dat je het aan de best beschikbare feiten niet kan zien. En dus houd je relatief veel meer rekening met de mogelijkheid dat je terecht “je ogen niet gelooft”. Gedeeltelijk terecht in januari 2,008 (Clinton smolt zeer zeker niet, maar ze verloor vele maanden later alsnog) en helemaal terecht in september 2,008 (de landslide zat er aan te komen, en achteraf bezien was McCains “surge” alleen maar de typisch tijdelijke “bounce” na een Conventie).
Maar natuurlijk blijft dat allemaal zeer glad ijs, en zoals ik meteen toegaf: ik was lang niet sterk genoeg om ook te durven ingaan tegen de waargenomen feiten, ik hield alleen “rekening met de mogelijkheid”. Beter kan ik niet: waarmee enkel de vraag overblijft of het amusant was.
Ah, ba ja, zekerst? Er waren toch best een paar leuke momentjes. Neem in die “Clinton smelt” post: we kunnen misschien twijfelen of Obama wel tegen een Republiekein op kan, maar we twijfelden er toch ook aan dat hij wel tegen de Clintonmachine opkon? Of neem de post die in april voor het eerst een “landslide” aankondigde (3). Midden in de vrees dat de strijd tussen Clinton en Obama de Democraten zal verscheuren ontdek ik (omdat ik het ergens lees) dat dat helemaal niet zo’n vaart hoeft te lopen. En met dat stukje ontbrekende informatie in het achterhoofd stel ik “de theorie” bij, en ineens kan ik zeggen dat de Republiekeinen er niet in geslaagd zijn een fatsoenlijke kandidaat aan te wijzen (we hadden van Palin nog niet eens gehoord…) en dat de Democraat moet winnen “met de handen in de zakken”, kortom, enzovoort, en nog wat verder staat het woord “landslide”. De manier waarop die veel betere theorie vervolgens de confrontatie aangaat met die altijd zeer wankele feiten: achteraf bezien was het verslag dat de volgende posts daarvan geven zo’n beetje waarom ik het deed.
Dus jammer van het missen van belangrijke details in het eerste stuk, maar vanaf dan kijk ik toch met plezier op het serietje terug. Vanaf 23 april kwoteer ik de serie een 3 op 5 op mijn eigen schaal van “kwotering” (4). Het beantwoordt aan de normen en vereisten van dit blog; ik vermoed dat wie dit blog bewust opzoekt ze “interessant” heeft gevonden. In dat geval dank ik u voor de aandacht.
-------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/01/amerikaanse-presidentsverkiezingen-2008.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/01/die-clinton-smelt-gewoon.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/09/john-mccain-neemt-de-leiding.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/04/het-slechtst-mogelijk-resultaat.html
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/03/kwotering.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten