Obama is de nieuwe president. Het is op de rand van een "landslide"; net een tikje meer en het was helemaal zo, goed genoeg voor iemand als ik die zich al een tijdje afvroeg: "spannende strijd? Hoezo, spannende strijd?".
Obama... Ik denk terug aan de woorden van de collega die het "een teken van maturiteit" ging vinden als een "zwarte" president werd. Hoewel ik enkele keren geklaagd heb over het adembenemend oppervlakkige als iemand "zwart" is met één blanke en één zwarte ouder, zie ik natuurlijk het punt. Zijn ze niet schattig, die twee zwarte dochtertjes van de nieuwe first family? Ja, 't wordt toch wel een heel ander zicht...
Maar nu serieus. Ik denk niet dat een grijnzende Obama nu ineens een masker zal afrukken en de Unie der Socialistische Sovjet Republieken zal uitroepen. Ik denk wel dat een president Obama een beleid zal voeren dat naar onze maatstaven behoorlijk rechts is, en ik hoop dat het een fatsoenlijk, zeg maar luciede rechts zal zijn. We zullen het natuurlijk niet met alles eens zijn; in onze luciede momenten zullen we beseffen dat het niet noodzakelijk de president is die het dan mis heeft, en op andere momenten zal het gewoon zijn zoals het altijd geweest is: politiekers blijven nu eenmaal politiekers.
Natuurlijk, het zal al een groot verschil zijn als gewoon een bepaald soort basisclownerijen niet meer gebeuren. Over waar de politieke leiders van de planeet hun tijd (en onze middelen) moeten in steken kunnen we nog lang filosoferen, en het zou niet eens zo'n slecht tijdsverdrijf zijn. Dat Bush nu echt op weg is van het toneel te verdwijnen is een opluchting van formaat. Pek en veren lijken me wel een gepaste uitdrukking van waardering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten