"Kleine kindjes, kleine problemen..."

Volgens een artikel dat ergens op het internet rondzwerft maken kinderen een mens niet gelukkig. Ik heb het, weer eens, niet bijgehouden, maar de teneur is ongeveer als volgt. Als je koppels doorheen verschillende stadia van hun leven ondervraagt in termen van hoe gelukkig ze zich voelen, dan scoren ze het slechtst in de periode wanneer ze kinderen hebben. Voor ze kinderen hebben, en wanneer die kinderen het huis uit zijn, dus wanneer ze veel ouder zijn, voelen ze zich blijkbaar veel gelukkiger.

En ook, zegt het artikel, zijn er veel mensen die denken dat het niet voor hen geldt, maar ze hebben het mis. Ook mensen die denken dat ze zich wel gelukkig voelen met hun kinderen geven antwoorden waaruit blijkt dat ze meer last hebben depressieverschijnselen en consoorten, dan in andere periodes.

Maar ik heb er wel wat bedenkingen bij. Zo vraag ik me af of er wel de correcte vergelijking wordt gemaakt. Ik denk dat je je moet afvragen hoe je je zou voelen, op dezelfde leeftijd, als je wel kinderen had gewild maar er geen had gehad. Zodat er, bijvoorbeeld, factoren in beeld komen als het dagelijks besef dat de biologische klok weer één dag verder staat, of je het gevoel krijgt dat er in alle straten babyspullenwinkels zijn en zwangere vrouwen rondlopen, en je kent dat.

Waar ik het wel mee eens was is dat je je ongelofelijk slecht kan voelen bij het vele slaapgebrek, maar dat enkele momenten met de ukken enorm veel kunnen goedmaken. Zo komt kleuter Sarah de laatste tijd wat vroeger uit haar bed dan de twee broertjes. Aangezien papa dan (toch tijdens de week) ook al wakker is, is dat altijd een schitterend moment. Kleuter Sarah, de oogjes nog dik van de slaperigheid, maar toch goed uitgerust, die een beetje zit te vertellen over wat ze gedroomd heeft, of wat er op school gebeurt - je zou het voor geen geld willen missen. Of peuter Simon die zijn papa ziet thuiskomen na een bezoek aan de kapper, en met een tegelijk verbaasd en opgetogen gezichtje "papa!, papa!" zegt, iets van "het is een leuk spelletje maar ik heb je wel herkend"... Voor geen geld ter wereld...

Het doet me denken aan de uitdrukking, waaraan veel mensen me behulpzaam herinneren, "kleine kindjes, kleine problemen; grote kindjes, grote problemen".

Onzin, natuurlijk. Niet dat ik er aan twijfel dat je met je pubers of aankomende volwassenen serieuze problemen kan hebben. Het punt is dat je met je peuters en kleuters - en nu praten we even niet over ziektes en andere serieuze gebreken - juist helemaal geen problemen hebt. Tenzij je natuurlijk onderwerpen als "ik kan weer eens niet uitslapen" of "ik moet nog veel afwassen" tot de "problemen" rekent. Van mij mag het, maar ik vraag me af wat je gaat doen als je eens echte problemen hebt.

De waarheid is dat we in feite een "zorgeloos leventje" leiden. De laatste jaren was niemand ernstig ziek en zijn onze bezittingen niet door allerlei rampen weggevaagd en zijn er geen dodelijke ongevallen gebeurd en we hopen allemaal vurig, zeer vurig, dat we dat zorgeloos leventje zullen kunnen verderzetten. En ja, we hebben deze weken wéér eens te weinig slaap (je zucht? Probeer je in te beelden hoe wij zuchten.) en het is een ontzettende race, wanneer je voor 06.30 uur al boterhammetjes staat te smeren en voor 21.00 uur niet klaar bent met de laatste kommetjes, potjes en flesjes, en tussendoor ook nog moet pendelen en gaan werken, maar "problemen"? Komaan, zeg.

Een zeer druk, energieverslindend leven, dat wel, tot het punt dat je te horen krijgt dat "je blog weer eens lijkt stil te liggen". Maar ook een leven waarin je over niets hoeft te piekeren, waarin alle taken, hoe kort op elkaar ook, een heel precies verloop met een heel precies begin en einde hebben, met een minimum aan onzekerheid ("zal kleuter Thomas vandaag in zijn bedje blijven liggen?"). Dus men heeft u gezegd, "grote kinderen, grote problemen"; en ik kan me er iets bij voorstellen. Maar ik zeg u, "kleine kinderen, zorgeloos leventje". Maar vermoeiend... dat wel...