Who cares, als het "minder slecht" is?

Woensdagochtend zullen we wakker worden met de resultaten van een Amerikaanse "midterm" verkiezing, dat wil zeggen, om de twee jaar wordt een deel van het parlement herkozen zonder dat er gelijktijdig presidentsverkiezingen zijn. Sinds enkele maanden ziet het er naar uit dat de resultaten rampzalig zullen zijn voor de Democraten. Zo rampzalig dat ze zelfs hun meerderheid dreigen kwijt te raken - terwijl dààr werkelijk één en ander van zware storm voor nodig is.

Een sinds maanden aanzwellende orkaan, zeg maar. En af en toe, zonder dat daar in de peilingen veel redenen voor te vinden zijn, lees je artikelen waarin staat dat het mogelijk allemaal "minder slecht" zal zijn dan verwacht. Bijvoorbeeld, hier:

http://us.cnn.com/2010/POLITICS/10/31/election.final.predictions/index.html?hpt=T2

Alleen, zoals het artikel er zelf meteen bijzegt, dit is vermodelijk meer strategie dan iets anders. De Democraten moeten proberen hun kiezers te overtuigen dat ze nog iets kunnen doen, en de Republikeinen moeten proberen de verwachtingen niet te hoog te spannen, kwestie van niet te winnen met een aardverschuiving en er toch nog als "verliezers" uit te zien.

Veel belangrijker is echter dat met of zonder Democratische meerderheid de verkiezing Obama als een teleurstelling aanwijst. Natuurlijk hebben we allemaal altijd geweten: de puinhoop was zo groot dat er nu eenmaal geen mirakels zijn. En verder, waar je nog maar pas een "anti-patriot" of een "anti-Amerikaan" was als je hoopte dat de President van de Verenigde Staten zou falen, dan is dat laatste vandaag de dag gewoon het enige item op de politieke agenda van de Republikeinen.

Maar zelfs als je denkt, zoals ik, dat het niet waar is dat "alle presidenten nu eenmaal tegen harde oppositie in te roeien hebben", omdat je denkt dat de polarisatie altijd maar erger wordt, blijft het feit dat ondanks de enormiteit van de puinhoop, en ondanks het fanatisme van de tegenstand, Obama een teleurstelling was. Hij had een waterdichte parlementaire meerderheid, die eerst is aangetast door een soort nonchalance, en die nu misschien wel, of misschien niet, verloren gaat: en wat dan nog?

Verschillende mensen hebben er op gewezen dat Obama zijn voorstellen enorm verwaterd heeft in een poging een soort consensus te bereiken, met mensen waarvan je na één poging kon zien dat ze de afgezanten waren van de creationisten en consoorten. Dus ik ga akkoord dat je het één of twee keer probeert, en ik vind dat je vanaf dan, als je daar de middelen toe hebt, je eigen gang moet gaan. En als ze dan allemaal nog harder van "communist" beginnen te gillen, dan zou ik nog harder over "Romneycare" beginnen. Dat, en de volgende url, natuurlijk:

http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/03/obamas-communistische-inspiratiebron.html

Dus stel nu maar dat "het allemaal zo erg niet is": Wat? Dan? Nog? Ik vrees dat er alleen maar nog ergere polarisering op komst is, in alle varianten, en dus nog ergere verlamming. Paradoxaal genoeg kan je het drama vandaag niet beter illustreren dan met het feit dat zelfs onder het slechtste resultaat de kans dat Obama binnen twee jaar herkozen raakt quasi 100% is.

Nu is de reden dat dat een drama is niet dat Obama het zo "slecht" gedaan heeft - er is nu eenmaal een hemelsbreed verschil tussen "een teleurstelling" en "het niveau van George W Bush". De reden is wel dat de Republikeinen zo volop bezig zijn met die "intellectuele troonsafstand" (1) van ze. Het huidige succes van de Republikeinen is gebaseerd op de "Tea Party"! De momenteel belangrijkste kandidaat is Sarah Palin (2)! Kan je je inbeelden dat er bij de Republikeinen een serieuze kandidaat zou opstaan; bijvoorbeeld één die weet wat het belang, maar ook de beperkingen, van vrije markten is? Eén die beseft dat "het Westen" met een merkwaardig managementprobleem zit, namelijk hoe je de overgang voorbereidt van een wereld waarin jij de enige supermacht bent naar een wereld waarin je (op zijn best) één belangrijke stem tussen vele anderen bent? Maar wacht, de lijst is lang, en ik dwaal er mee af.

Hoe dan ook, het is een drama als je moet hopen dat Obama zal herkozen worden, niet omdat hij nog beter is dan een serieuze Republikeinse kandidaat, maar omdat we de komende vier jaar iemand nodig hebben om veto's te stellen tegen de clownerijen van iemand als Bush - of erger.

Van mij zou Obama gerust mogen herkozen worden tegen een serieuze tegenkandidaat. Het zou betekenen dat de volgende twee jaar de economische crisis alsnog begint te verbeteren en dat er één en ander aan beleid begint te werken. En hij zou ook mogen verliezen tegen die serieuze kandidaat (en ik zou blijven met een zekere sympathie aan hem terugdenken), want dat zou betekenen dat die fatsoenlijke kandidaat er is.

Terwijl zoals het er nu uitziet de Amerikaanse politiek niet uit die enorme puinhoop van gillen en schreeuwen wegraakt, en dan doet het er echt niet toe of de Democraten nu hun impotente meerderheid behouden of niet. Who cares, als hen dat toch lukt?

----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/03/de-intellectuele-troonsafstand-van.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/08/ikzelf-verklaar-hierbij-plechtig.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/02/een-gedroomd-schot-op-doel.html