zondag 5 februari 2012

De verkiezingscampagne als voetbalmatch

Er is een voorverkiezing in Nevada geweest, en Romney heeft gewonnen, dus alles loopt een beetje zoals iedereen verwacht. De werkelijk "belangrijke" volgende stap zal begin maart zijn, wanneer er zeer vele, en verschillende belangrijke staten gaan stemmen, op de dag die daarom "Super tuesday" wordt genoemd. Het zou me niets verbazen als tegen dan de facto beslist is wie de nominatie krijgt (namelijk Romney). Dat belet natuurlijk niet dat grote ego's het circus nog een tijdje kunnen volhouden, maar of het nog "spannend" zal zijn is zeer de vraag.

Maar het punt is dat dat heus niet hoeft. De voorverkiezingen, en in feite een groot deel van de eigenlijke campagne, bekijk je zoals een voetbalmatch. Je hoopt dat "jouw" partij wint, ongeacht of ze goed of slecht zijn. Zo herinner ik me nog goed dat ik, een tien jaar geleden of zo, in eer geweten vertelde dat ik het niet erg vond dat onze "Rode duivels" niet meededen aan het wereldkampioenschap voetbal, omdat "ze daar toch niets konden gaan doen". De verontwaardiging! Het onbegrip! En het was toch juist...

Vier jaar geleden keek ik vooral naar de Democratische voorverkiezing, en ik hoopte dat Clinton ging winnen. Maar toen Obama de nominee werd, en de campagne van start ging hoopte ik (nog veel en veel harder) dat Obama ging winnen: het was immers een voetbalmatch; het ging helemaal niet om ideeën en beleid maar wel over "het goede" versus "het kwade"? Met Romney als nominee kan ik echter in een situatie terechtkomen waarin het een dilemma wordt, zoals wanneer de ploeg waarvoor je je hele leven gesupporterd hebt (de Republikeinen) spelen tegen de ploeg van de stad waar je momenteel woont (de Democraten). En dat hoop ik juist; ik hoop er niet te bevooroordeeld naar te kijken.

Nu lees ik in een waaier commentaren uit al die vroege voorbeschouwingen dat er temidden van de vele "voorspellende factoren" één is die er het meest uitspringt, en dat is de werkloosheid. Niet in absolute cijfers, maar in trend. In het bijzonder haalt een zittende president het als "de wereld", uitgedrukt in eenheden Amerikaanse werkloosheid, het tijdens het verkiezingsjaar goed doet, en gaat hij er uit als de werkloosheid tijdens dat jaar verslechtert.

Dat werpt een heel nieuw licht op al die ronkende onderwerpen zoals "patriottisme" en "sterk buitenlands beleid" en "familiewaarden"! In één klap is dat allemaal gereduceerd tot achtergrondlawaai dat je kan vertellen wat de volgende president zal doen indien de werkloosheid hem aan de macht brengt - terwijl "we" (excuses als u dat al lang wist) altijd geloofden dat dat oorzakelijke factoren waren bij de kiesbeslissingen.

Ik had het nooit zo in simpele factoren gereduceerd gezien - en ik weet ook niet of het waar is, maar het zou best wel kunnen. Zelf heb ik mijn "voorspellingen" over Obama vs Romney ook al uitgedrukt in termen van "tenzij de economie het nog slechter gaat doen", maar ik heb evengoed gekeken naar heel andere onderwerpen, zoals "wat denkt hij over de Irakoorlog?" en "denkt hij dat de evolutietheorie iets is waarin je moet 'geloven'?" en vele andere. Terwijl dat allemaal, als deze hypothese tenminste waar is, alleen maar ruis is.

Ik zal maar concluderen dat onze intuïtieve benadering - je bekijkt het zoals een voetbalmatch - waarschijnlijk nog zo slecht niet is. De vraag of Obama herkozen wordt zal bepaald worden door de stand van de Amerikaanse werkloosheid. En zowel hijzelf als zijn tegenstander (indien die laatste verkozen wordt) zullen pompeus verklaren dat hun verkiezing de uitdrukking is van een mandaat over buitenlandse politiek, wetenschap, familiewaarden en de rest.

1 opmerking:

Libertariër zei

Speciaal voor Koen-de-Krugmanfan:

World War II is the great natural experiment in the effects of large increases in government spending, and as such has always served as an important positive example for those of us who favor an activist approach to a depressed economy.

Uit: Oh! What A Lovely War!

Zo, zo. Complimenten van Paultje Krugman voor Hitler: die kreeg toch mooi de wereldeconomie weer aan de praat! Werk voor iedereen! Gek toch dat destijds niet of nauwelijks iemand dat waardeerde en dat WOII nog steeds herdacht wordt als een verschrikkelijke ramp voor de mensheid. Blijkt allemaal een vergissing, vraag maar aan Keynesiaan Krugman. Die wil het liefst vandaag nog WOIII !