Brad Delong is meedogenloos.

Zie: http://delong.typepad.com/sdj/

(Dit is overigens het blog van iemand die ik ooit zichzelf als "a card carrying neo-liberal" heb weten omschrijven. Gewoon maar even vooraf ter info...)

Sinds enige tijd amuseert Brad Delong zich met het confronteren van wat bepaalde mensen vandaag zeggen, en de heel andere dingen die ze tot een dikke drie jaar geleden zegden. De gelegenheid om dat te beginnen doen zal zich ongeveer voorgedaan hebben, toen de huidige Amerikaanse ambassadeur in Irak openlijk zei dat de invasie van drie jaar geleden een "doos van Pandora heeft geopend"; toen het hoofd van de Israelische veiligheidsdienst openlijk zei dat het heimwee naar de dagen van Saddam al begon toe te slaan; toen Francis Fukuyama (toch één van de grote bronnen van het "Project of a New American Century" (of zoiets) dacht ik?) openlijk praatte over het onvoorstelbare geklungel na de invasie, of toen Donald Rumsfeld openlijk nadacht over hoe te reageren op de burgeroorlog, waarmee je nog maar pas zo werd uigeloeid als je er alleen maar over durfde beginnen.

Als de grote kanonnen vandaag de dag al openlijk durven zeggen wat de eerste de beste extreemlinkse, hysterische, Anti-Amerikaanse pseudo-intellectueel hen doodeenvoudig (en meer dan drie jaar geleden) had kunnen vertellen - ik zwijg dus van "card-carrying neo-liberalen als Brad Delong of, op oneindig veel beperktere schaal, ikzelf - dan kan je verwachten dat minstens een deel van de commentatoren van krijgshaftig rechts dat nu ook allemaal doorkrijgt - en zelfs de moed opbrengt om dat te durven zeggen.

En dus amuseert Brad Delong zich ermee, ergens sindsdien, met op zijn blog de teksten van die commentatoren van vandaag te confronteren met de de teksten van diezelfde commentatoren drie jaar geleden. Met hen, laten we eerlijk zijn, openlijk en recht in hun gezicht uit te lachen met hun toenmalige steun voor de Amerikaanse Irakpolitiek.

En dat is heel slechte politiek! Een politicus (annex academicus) als Brad Delong zou moeten weten dat goede politici dingen nooit persoonlijk opvatten, dat ze mogelijk al morgen moeten samenwerken met wie ze vandaag afschieten, dat het kortzichtig, en zelfs gevaarlijk is bruggen op te blazen, als die bruggen leiden naar oevers die je met enige mate van waarschijnlijkheid ooit nog zal willen, of moeten, betreden.

En daarom, Brad, hoewel ik heel erg naar je opkijk, voor je "card-carrying neo-liberalisme"; voor je inzicht in economie en in economische geschiedenis; voor je pedagogisch talent om mensen te laten inzien wat een gigantisch belang markten hebben (gehad) voor de fabuleus stijgende welvaart in de wereld, de laatste 150 jaar; voor je bewezen vermogens om die inzichten heel concreet in "policy" om te zetten, en hoewel je, naar ik aanneem, geen woord Nederlands spreekt...

... daarom, "tsk, tsk, Brad, zulke slechte politiek van zulk een (intellectueel) breedgeschouderd man!"

Maar boy, zijn er even verzachtende omstandigheden! Want laten we elkaar even goed aankijken. Laten we elkaar even niks wijsmaken. Als de Amerikaanse aanstichters van het debacle nu al zelf beginnen over hoe ze "de doos van Pandora" hebben geopend; wie waren destijds dan de echte vrienden van Amerika? Waren de echte vrienden van Amerika de zelfbenoemde "patriotten" die nog pink op de naad de leugens van Bush napraatten, toen Bush zelf zijn eigen leugens al had moeten inslikken? Of waren de echte vrienden van Amerika de mensen die geprobeerd hebben te verhinderen dat hun aloude bondgenoot, de bondgenoot die zoveel heeft gedaan voor hun ("onze") politieke vrijheid en economische welvaart en intellectuele vooruitgang, zich zou vastrijden in het moeras waarin ze zich hebben vastgereden?

Dus natuurlijk zou "goede politiek" nu zijn die mensen op een volwassen manier de gelegenheid te geven te zeggen dat ze het mis hadden, dat ze zich hebben laten misleiden, dat ja, zelfs werkelijk hysterische pseudo-intellectuelen - laat staan card-carrying neoliberalen - er in geslaagd waren dingen te zien waarvoor zijzelf veel te lang stekeblind zijn gebleven. En hen meteen ook de gelegenheid te geven te vragen of wij dan altijd alles perfect doorzien, en of wij dan nooit vatbaar zijn voor illusie en propaganda, en Schone Schijn en zondebokdenken. En nadat wij dan de gelegenheid zullen gehad hebben om op te biechten dat wij natuurlijk ook wel slachtoffer van al die dingen zijn geweest, zal de lucht voldoende gezuiverd zijn om de bruggen, die nu niet zijn opgeblazen, alsnog over te steken, en ons op een volwassen manier af te vragen wat we moeten doen met de scherven die Bush heeft gemaakt.

En dat doen we niet door tekst per tekst te vergelijken met wat ze drie jaar geleden allemaal hebben beweerd. Daarmee creëren we alleen maar een neiging om de minder dappere, minder sterke, minder onafhankelijke geesten zich nog dieper te laten ingraven, nog luider te laten loeien en schelden, en nog verbetener te laten doorgaan met het infame "staying the course".

Is het feit dat ze ons zo hebben uitgescholden - voor "hysterisch", voor "anti-Amerikaans", voor "extreem-links", voor "aanhanger van Saddam", voor "Stalinist", voor "Nazi", voor "pseudo-intellectueel" - daarvoor voldoende excuus? Ik denk het niet. Ik blijf denken, volop bewust van de "verzachtende omstandigheden", dat goede politiek is ervoor te zorgen dat de bruggen blijven bestaan. Sun Tsu heeft het millennia geleden al gezegd: beter dan een militaire overwinning op een vijand met de rug tegen de muur - bloedig, kostelijk,... - is het hem de gelegenheid te geven zijn positie spontaan op te geven, en dat doe je door hem een uitweg te laten.