Ooit, zeer lang geleden, brak de dag aan waarop mijn eerste auto zijn laatste rit moest aanvangen. Het was een emotioneel moment: eerste autootje, gekocht met eigen spaargeld, altijd goed mee geweest, je kent dat. Maar hij was op. Zijn topsnelheid was nog maar 102, er waren op korte tijd herhaaldelijk stukken aan geweest, en het was heel duidelijk dat het niet meer zou ophouden. En dus stapte Koen een beetje bedrukt in zijn Micra, en reed de E19 op, op weg naar de plaats waar een nieuwe Koenmobiel al stond te wachten.
En daar doemt voor mijn ogen een zware vrachtwagen op, en die reed nauwelijks 90, zoveel minder dan de topsnelheid van de af te schrijven micra dat ik toch maar de richtingaanwijzer aanzet en met brullende motoren het middenbaanvak oprijd, alwaar ik over de lengte van ettelijke kilometers de vrachtwagen zal voorbij steken. Zeker niet in een stemming, noch in een positie om enig aggressief rijgedrag te vertonen.
Daarom ben ik het volgende moment erg verbaasd in mijn spiegel, praktisch rakend aan mijn bumper, één of andere zwaargewicht te zien plakken - laten we hem met de drie letters "BMW" aanduiden, hoewel ik dat meer doe om de atmosfeer uit te drukken dan omdat ik het preciese merk nog weet. En ik bedoel: "verbaasd"; ik had op de normale manier in de achteruitkijkspiegel gekeken. Die BMW had zich heel zeker niet aan 110 per uur van enkele meter achter mij plots de pas laten afsnijden door een micra die daar aan (maximum, ik meende dat echt, hij kon gewoon niet harder) 102 naar links uitweek. En ook, herinner ik me, was ik een tikje verbaasd te zien dat hij daar even bleef hangen: de weg was leeg, er was een derde baanvak, geen reden tot paniek. En al die tijd, dus, zitten we op een middenbaanvak, naast een vrachtwagen, die we langzaam (maximum 102) aan het inhalen zijn.
En plots (een mens moet nu eenmaal ook geregeld door zijn voorruit kijken, nietwaar?) was de zware bak weg! Geen twintig meter achter mij, niet op het derde baanvak naast mij, gewoon, nergens meer te bekennen, foetsie, alsof hij er nooit geweest was. Ik weet nog dat ik ogenknipperend zat rond te kijken, waar zit hij, wat doet hij, wat gebeurt hier allemaal? En intussen, ook, ben ik de zware vrachtwagen voldoende gepasseerd om bij dat "rondkijken" ook naar rechts te kijken, voor de vrachtwagen langs, en daar zie ik - ik was me er geen moment eerder van bewust - dat er een afrit ligt (Kontich, veronderstel ik). En op die afrit zie ik op datzelfde moment rechts van de vrachtwagen de zware bak ook voorbij de vrachtwagen schieten, nog altijd veel sneller dan de 102 die de micra nog haalde. Maar in die fractie van een seconde brandt zich ook het beeld op mijn netvlies van een grote, zware vent, die mij ziet kijken en daar letterlijk zit te schuimbekken van woede, en hevig opgewonden met zijn vuist zwaait - op die tijd heb ik geen vingers kunnen tellen, dus nemen we maar aan dat het aantal nul was.
Meteen vallen alle puzzelstukken op hun plaats. Waar kwam dat ding zo ineens vandaan? Hij kwam aan iets van een 160 en meer over het tweede baanvak aangescheurd, kortom, hij zat nog ruim honderd meter achter mij toen ik in mijn spiegel keek. Waarom raast hij aan die snelheid over het tweede baanvak zonder op zijn beurt uit te wijken? Omdat hij de afrit wil nemen, en dat moeilijker is als je aan hoge snelheid over meer dan de hele breedte van de autoweg van links naar rechts moet zwaaien. Maar waarom moet dat allemaal aan dat tempo gebeuren? Omdat hij geen zin heeft om enkele tientallen meter achter de vrachtwagen te rijden en aan 90 per uur te wachten tot hij die afrit bereikt. En waarom is hij zo razend kwaad als dat plan niet doorgaat? Omdat het er zo één is die er geen graten in ziet als hij zelf van plan is om, zeer bewust, een zware vrachtwagen scherp af te snijden, maar uit zijn vel springt van woede als hij zelf van een gelijkaardig manoeuvre slachtoffer wordt - zelfs als dat niet met opzet gebeurt, maar in het slechtste geval veroorzaakt wordt door onvoldoende oplettendheid of misschien gewoon door het feit dat hij zelf veel te snel reed.
Alfamannetjes... Alfamannetjes in dikke bakken... het schoot me zo ineens te binnen, van lang geleden, maar eenmaal ik er aan terugdacht zag ik het nog heel levendig voor mijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten