Vandaag op een familie bijeenkomst merkt één van mijn generatiegenoten op dat hun puberdochter haar vader (en echtgenoot van de generatiegenoot) een "Neanderthaler" noemt. Nota bene, dit op geamuseerde, berustende toon, niks gefrustreerds of zo, een perfect gezin met normale verhoudingen.
Koen, die altijd zijn belangstelling voelt stijgen wanneer onderwerpen als "Neanderthalers" worden aangesneden, begeeft zich naar de puberdochter in kwestie (werkelijk een knap meisje, met stralende blauwe ogen - en ik durf zeggen dat knappe meisjes in onze familie erg vaak voorkomen, neem nu ons Saartje... Maar dit geheel terzijde) en vraagt haar, binnen het gehoorbereik van de heer en mevrouw haar ouders, waarom ze haar vader een "Neanderthaler" noemt.
Waarop het rustige, weloverwogen en weldoordachte antwoord volgt, "omdat hij ouderwets is".
Natuurlijk vond ik dat grappig, en natuurlijk was ik onder mijn generatiegenoten niet alleen om dat grappig te vinden. En onmiddellijk zag ik in de ogen van de jongedame een even berustende blik als de blik die ik eerder in de ogen van haar moeder had gezien. Wat had ze nu anders verwacht van één van de oude krokodillen, dan dat die vaderlijk zou moeten lachen bij zoveel, in zijn ogen, kinderlijke naïviteit?
Het punt is, dank zij mijn goed geheugen herinner ik me nog zo goed dat ik zelf ook ben jong geweest, dat ik me realizeer dat ze absoluut gelijk heeft. Natuurlijk zijn wij een bende conservatieve oude zakken, en is het enkel onze snel naderende seniliteit die ons belemmert dat goed en wel in te zien.
Dus de reden waarom ik moest lachen was helemaal niet dat ik haar uitlachte - integendeel, ik bewonder haar sterke persoonlijkheid, de rustige toon waarop ze haar bezwaar wist te formuleren, de manier ook waarop ze haar ouders liet voelen dat ze hen dat ook helemaal niet kwalijk nam, net zoals ouders doorgaans hun pubers niet echt kwalijk nemen dat ze zo'n etters zijn.
Nee, de reden waarom ik me helemaal in het kamp van de andere oude krokodillen leek te scharen was iets heel anders. Wat in me opkwam was dat wijzelf exact dezelfde conversatie hebben gevoerd met onze eigen ouders als doelwit. Die overigens berustend opmerkten dat zij dat gedaan hadden met hun ouders, enzovoort. En dat wijzelf, toen mijn generatie haar eigen eerste baby's op de wereld begon te zetten, grapjes hebben gemaakt over hoe onze eigen puberdochters, "binnen 15 jaar" precies hetzelfde zouden zeggen als wij pas hadden gezegd. Ook dat herinner ik me nog zeer goed: allemaal dank zij dat goede geheugen.
En daarom schaarde ik me niet bij de oude krokodillen omdat ik dat beloftevolle jonge meisje in haar gezicht wilde uitlachen. Maar wel moest ik lachen omdat haar reactie zo voorspelbaar was, ja, zo heel exact voorspeld, door onszelf, de oude krokodillen toen we nog niet helemaal seniel waren.
De pubers die we zelf waren, zoals de pubers van vandaag, ervaren heel veel van hun problemen in termen van "vrijheid". Ouderwetse Neanderthalers, wij, vinden niet goed dat zij allerlei dingen doen die ze zelf wel kunnen beslissen. En de manier waarop pubers hun vrijheid bevechten, wij net zoals als de nieuwe generatie, of de generaties van onze ouders, grootouders en voorouders, getuigt hoezeer die "vrijheid" in werkelijkheid een kwestie is van het willen betreden van de meest voorspelbare en platgetreden paden uit de wereldgeschiedenis - de dagelijks pendel naar het werk is er niets bij.
Maar dat kan de schranderste oude krokodil onmogelijk ooit aan het schranderste pubermeisje duidelijk maken. Dat zal zij op haar beurt pas zelf zien wanneer ze zelf een oude krokodil is geworden.
Maar ik moet ophouden met mijn mijmeringen. Er kruifelt iets langs mijn voeten. Iemand snokt aan mijn broekspijpen, maakt geluidjes als "eh, eh, eh", en steekt met grote heldere oogjes haar armpjes uit naar boven... Ik moet weg. Ik kan niet blijven. Het is sterker dan mezelf.
----------------------------------------------
PS zie ook http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/06/ik-vraag-me-iets-af.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten