Vragen bij Faoud Ajami

Het citatenblog van LVB (http://lvb.net/item/3383) laat iemand aan het woord die de "chaos" van Irak "verkiest" boven de stabiliteit van Egypte. Ik haal eerst maar het citaat aan zoals dat op bij LVB staat:

QUOTE

Als je vandaag in Caïro een taxi van het vliegveld naar het Sheratonhotel neemt, dan is dat een vredig ritje. Je hoeft niet bang te zijn voor een ontvoering of een bom langs de weg. Maar als je mij vraagt welk land de grootste kans maakt om de Arabische autocratische traditie achter zich te laten en te ruiken aan pluralistische politiek, dan zet ik mijn geld in op Irak. Moebarak heeft het leven in Egypte vergiftigd. Ik verkies de chaos en belofte van Irak boven de verschrikkelijke stabiliteit van Egypte. [...]

Jammer genoeg beginnen steeds meer mensen het CYA-spel te spelen: Cover Your Ass. [...] Het antwoord blijft een goed opgeleid Iraaks leger, een degelijke politiemacht en steun voor Irakezen die op zoek zijn naar een politiek centrum. [...]

Velen die nu vraagtekens zetten bij deze oorlog houden er een theorietje op na: als we nu dit of dat gedaan hadden, meer soldaten gestuurd hadden... Ik ben daar nooit aan begonnen. We trokken richting Irak tegen de achtergrond van een angstig Amerika. Men was ervan overtuigd dat er een Arabische dreiging loerde. Het land gaf president Bush met overweldigende meerderheid groen licht voor deze oorlog. Een ruime meerderheid in het Congres gaf de goedkeuring voor de invasie.

Het wordt interessant te zien hoe conservatief Amerika gaat reageren. Ook zij zijn verbijsterd en gefrustreerd over Irak. Zij zijn boos dat de nalatenschap van Bush door Irak overschaduwd wordt en niet door Binnenlandse Zaken gedomineerd zal worden

UNQUOTE

Laat me raden. Faoud Ajami woont niet in Baghdad? Hij heeft niet de cijfers vergeleken, van de aantallen dokters, academici en soortgelijke beroepen die momenteel op de vlucht zijn uit Baghdad met soortgelijke cijfers voor Caïro?

In de tijd van de Sovjet-Unie kregen we ook geregeld te horen dat de toenmalige problemen maar overgangsproblemen waren. Dat aan de horizon het Rode Paradijs gloorde. Dat het gewoon een kwestie van tijd was, voor zou blijken dat de ingeslagen weg toch de juiste was, je kent dat, "staying the course". En laat me nog eens raden. Een hoop lezers die dit soort optimisme in een oogopslag wisten te doorprikken, indien het doorprikken tenminste toegepast werd op de Sovjet-Unie, zit instemmend te knikken nu hetzelfde soort optimisme moet gelden voor Irak?

Want dan is mijn vraag: waar is de kritische zin zomaar opeens gebleven? Als het in de tijd van de Sovjet-Unie een goed idee was te vragen hoeveel vluchtelingen er van het zogenaamde land van de toekomst op de vlucht waren naar het achterlijke Westen (en omgekeerd) - waarom is het dan van het ene moment op het andere geen goed idee meer, als het over het favoriet project van de regering Bush gaat?

Maar wacht, ik had al geraden dat ze zich die vraag naar die cijfers niet eens gesteld hadden, nietwaar? Ik raad dus dat het juiste antwoord op mijn vragen luidt: selectieve kritische zin.

----------------------------------------------
Een huishoudelijke noot. De volgende dagen kan het wat stil zijn op het blog. Aangezien commentaren pas verschijnen nadat ik ze heb doorgelaten zeg ik het er maar even bij: ik kan me voorstellen dat commentatoren zich de moeite besparen om te reageren, als ze weten dat hun commentaar er deze keer wel heel laat doorkomt. Kleine imperfecties in de structuur van het universum...