Zelfs de hond

Sinds enkele dagen kunnen we in de kranten het proces volgen tegen een man die de driejarige kleuter Stefke heeft doodgeslagen. Met tientallen en tientallen klappen en vuistslagen. Volgens de dader was het een "ongeluk" - maar dat is niet de reden waarom ik het er na enkele dagen toch over heb. Wel verwijt iemand (die altijd veel wijzer is geweest dan ikzelf) me dat ik een sentimenteel trekje (in de pejoratieve zin) heb. Dus is dat misschien de reden dat ik tranen voel opkomen als ik lees dat de laatste woorden van Stefke "ik ben moe maar ik kan niet slapen" waren. Het gevaar op valse sentimentaliteit maakte dat ik het ongepast vond om er over te bloggen. Als papa van baby Sarah verbeteren mijn emotionele reacties overigens niet wanneer ik lees dat het kind onder de slagenregen wegkroop in zijn bedje. Dat is nu eenmaal omdat de scène van een kind in een bedje voor mij te veel doet denken aan een warm nestje, eerder dan wat ik me daar in dit verhaal moet bij voorstellen, en dus ben ik niet objectief: geen goed uitgangspunt om er veel over te zeggen.

Overigens zitten we nog steeds met het feit dat het "ongeluk" maar bleef doorgaan, zelfs toen het kind al zat weggekropen in zijn bedje, maar goed. Ikzelf ben dol op gelegenheden tot "bijtend sarcasme" en teksten die "druipen van hoon" (allemaal verwijten, ongetwijfeld terecht, die nog in mijn oren galmen van mijn tijd op usenet), maar zie dat de aanklager daar nog veel en veel beter werk van gemaakt heeft dan ik ooit had kunnen doen. Dus daarvoor hoef ik er ook al niet meer over te beginnen.

En dus is het enige wat overblijft een neerslachtig, gedeprimeerd gevoel, dat onder verdenking staat een uitdrukking van "sentimentaliteit" te zijn. Iets heel anders, dus, dan het donkere, maar nobele, gevoel van wanhoop aan de mensheid dat, naar het schijnt, alle filosofen af en toe bekruipt: tot en met hobbyfilosofen zoals ikzelf. Elke post daarover zou niets anders zijn dan een oefening in zelfbeklag, in "zie eens hoe erg ik dat vind". En dus kwam die post er niet.

Wat de zaak veranderd heeft is dat ik nu ook nog lees dat tijdens het "ongeluk" - dat zijn nog steeds die vele tientallen klappen waarmee een kleuter werd dood geslagen - de hond, u leest het goed: de hond van de dader heeft geprobeerd tussenbeide te komen. Zelfs de hond. Zelfs de hond had een beter benul van goed en kwaad dan de man die tot jaren later beweert dat het een "ongeluk" was.

Voor het eerst in mijn leven voel ik me als mens, tegenover een hond, beschaamd over een medemens.