De Amerikaanse politicus die binnen pakweg een jaar de nominatie van de Republikeinse partij voor de presidentsverkiezingen op zak zal hebben, zal op dat moment als een meesterschaker in de pers verschijnen. Hij heeft het moordende, slopende en geldverslindende circus vermeden, dat de Democraten nu al een vol jaar aan het lijntje houdt. Hij heeft zich in alle rust kunnen voorbereiden, en rustig zijn eerste spaarpotjes aanleggen, en hij heeft ze nog niet moeten aanspreken, geen ruzies gehad met stafleden en zijn gezinsleven nog niet van naaldje tot draadje in de pers uitgesmeerd gezien.
Hij begint fris en uitgerust aan de strijd.
Hij heeft ook al in veel opzichten kunnen voelen waar de wind vandaan komt, zonder dat hij er zich al over heeft moeten uitspreken - zodat hij nog nergens op vastgepind kan worden. Al die tijd hield hij zich immers op in de coulissen, wachtend tot het Bush-establishment voldoende is afgebrokkeld om te kunnen zeggen waar het op staat. Daarna kon hij eens rustig nadenken hoe conservatief hij er precies moest uitzien om dat deel van de achterban te mobilizeren, zonder dat hij er even achterlijk als dom rechts moet uitzien. En lo and behold, Hillary (naar ik momenteel denk, maar dat had je al door, zeker?) zal er nog een vette kluif aan hebben.
En het is voor één keer, zelfs in dit stadium, belangrijker dan het plezier dat je beleeft aan een goede circusvoorstelling. De realiteit is, natuurlijk, dat het Westen – een paar honderd miljoen Amerikanen en nog eens zoveel Europeanen – aan de vooravond van de machtsovername door Aziaten, met eigen handen zoveel geloofwaardigheid en invloed, met heelder vuilbakken tegelijk, buiten de deur heeft gekapt, dat het oprapen van de scherven en het hervinden van een stem op het wereldtoneel geen sinecure zal zijn. Daarbij doet het er heus niet toe of het een Republikein of een Democraat zal zijn, of zelfs een mannetje of een vrouwtje, die de leidende rol in handen heeft. Veel belangrijker zal zijn of die persoon, met zijn of haar “administratie”, iets voorstelt, en of hij of zij zijn of haar mond kan opendoen zonder dat de rest van de wereld achter een beleefd, uitgestreken gezicht zit te proesten van het lachen om zoveel onbenulligheid.
Dus zullen we samen even duimen dat er inderdaad een fatsoenlijke kandidaat voor de dag komt? Want het is nu eenmaal mogelijk dat de Republikeinen weer met een nar komen opdraven, en er nog mee winnen ook. Het zou, letterlijk, niet de eerste keer zijn.
A propos, over Hillary gesproken... Wat zeg je hier van?
http://www.msnbc.msn.com/id/18035445/
Want laat uitgerekend dààrvan twee maand geleden al een hint verschenen zijn, hier:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/02/giuliani-president.html
Het zou me niets verwonderen. Natuurlijk, de financiële resultaten van Obama zijn werkelijk verbluffend. Het zet al die berekeningen echt wel onder druk. En toch, is het niet merkwaardig dat nà het verschijnen van die verbluffende resultaten mensen beginnen na te denken over “Obama for Veep”? Ik vond dat van bij het begin al voor die jongen een veelbelovende stap naar het presidentschap. Die zal dan binnen acht jaar als een heel goede speler de eed afleggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten