We zagen het al ruim een week aankomen: de grimassen die pas geboren baby's trekken begonnen minder en minder toevallig op lachjes te gelijken, en meer en meer deed hij zijn best om zich gezicht in de plooi te trekken als hij ons zag. Sinds enkele dagen is er geen enkele twijfel meer aan. Hij herkent ons, en als hij ons ziet lacht hij.
Ook zegt hij "arreu" als hij tevreden is. Toen peuter Sarah nog baby Sarah was, en zeven weken oud, deed ze precies hetzelfde. Maar Sarah sliep met vijf weken de hele nacht door, en Thomas wordt nog altijd één keer wakker.
Hoe dan ook: Hij Lacht.
3 opmerkingen:
Enjoy it while you can.
De tijd gaat erg snel...
In het land van de glimlach heeft niks nog belang tenzij het beate Nirvana van Darwin's imperatieven. Alzo zijn wij geprogrammeerd als near-Bonobo's. Babies (en vaak ook Babes) maken endorfines vrij die Prozaciaans de rest doen vergeten.
Geen beurscrash kan een nagelnieuwe papa deren, geen clash van beschavingen, want met de pink op de naad doet hij wat hij moet doen. De baby en de babe beschermen tegen de wilde dieren, en hun verzekeren van zijn genen-loyaliteit.
Ach, die beurscrash... Hoewel er uitzonderingen zijn is het maar zelden voorgekomen dat zij die paniekeren er goed uitkomen: je moet niet alleen paniekeren op het juiste moment (bijna iedereen doet het te laat), je moet ook kunnen terugkopen op het juiste moment (bijna iedereen is te vroeg of te laat).
Dus in die omstandigheden: niet teveel van wakker liggen, leve de baby, en van de Darwiniaanse aspecten daarvan hoef je me niet te overtuigen...
Een reactie posten