Papa stapt via de vernieuwde keuken de lege eethoek binnen. In het heldere daglicht dat via de grote maar isolerende ramen naar binnen valt, merkt hij meteen een flinke plas melk op die afsteekt tegen de heldere, recent vernieuwde vloertegels. Enkele stappen verder, voorbij de tafel, merkt hij een nieuwe plas melk op, met daarnaast enkele witte vlekken die vaag de vorm van kleine voetjes lijken te hebben.
Even het geluid van naderende voetstappen, en daar komt mama binnen met een emmer en een dweil. Twee woorden uitleg, maar die zijn overbodig. Papa begeeft zich één hoek verder waar Peuter Sarah rondwaart over de nieuwe tegels van de woonkamer, terwijl ze een beetje onverschillig haar blikken over boekenkasten laat gaan. Als ze papa ziet begroet ze hem met de karakteristieke brede glimlach, maar om eerlijk te zijn ziet die er deze keer toch een beetje onzeker uit.
"Saartje! Kom eens even mee" zegt papa, niet onvriendelijk, maar toch ook niet even enthousiast als normaal. Nog steeds een beetje onzeker kijkend dribbelt peuter Sarah achter papa aan de keuken in. Bij de plas die nog niet door de vakkundige ingreep van mama verwijderd is houdt papa stil. Hij kijkt peuter Sarah recht aan en wijst naar de plas.
"Wat is dat?" vraag papa.
Peuter Sarah zegt niets.
"Een groooote plas melk!" antwoordt mama in haar plaats.
Peuter Sarah staart beteuterd naar de plas.
"Dat is eigenlijk niet zo goed, hé?" zegt papa.
Peuter Sarah staart nog steeds naar de plas. Haar onderlip begint licht te trillen.
"Saartje mag toch geen melkske morsen?" vraagt papa.
Peuter Sarah houdt zich nog steeds goed, maar het mondje maakt nu duidelijk trillende bewegingen. Dit moet niet verder gaan. Ze weet heel goed dat het mis is, en wat kan je nu van zo'n kleine kadodder nog meer verwachten? Alle ukken van net twee jaar morsen toch wel eens met de melk, zeker? Natuurlijk, de sporen wijzen er op dat peuter daarbij een tikje bokkig is geweest, maar alle peuters van twee jaar vertonen toch al puberstreken?
Terwijl peuter Sarah zichtbaar op het punt komt waarvoor de uitdrukking "het huilen stond haar nader dan het lachen" uitgevonden is, overschrijden mama en papa het punt waar ze het niet meer kunnen aanzien van vertedering. Gehurkt trekt papa peuter Sarah tegen zich aan. "Het is niet zo erg, hoor" zegt papa troostend, "maar Saartje moet toch een beetje oppassen."
"Mama is niet meer boos, hoor", zegt mama koesterend, "het is al bijna opgekuist en dan mag Saartje nog melkske drinken."
Peuter Sarah fleurt helemaal op. Het onweer trekt over, de wolken breken open, de blauwe lucht komt erdoor en op haar gezichtje begint de zon te schijnen . "De Pastorale": de zesde symfonie van Beethoven, bij de overgang van het derde naar het vierde deel, als de donder wegsterft en de natuur weer herleeft. Het universum valt terug in de plooi.
1 opmerking:
En zo leren vrouwen al op vroege leeftijd dat ze met de juiste trillingen en traantjes overal onderuit kunnen komen .... :=)
Een reactie posten