Goed een half jaar geleden schreef ik een post over hoe de Westerse beurzen zich zorgen maakten over Chinese beursperikelen en het Iraanse kernwapenprogramma, en onder de vrolijke titel "geen paniek!" (1) wees ik er op dat we daar allemaal maar niet teveel belang aan moesten hechten.
Vandaag was het weer serieus gerommel in de markten. Het is sinds enige tijd zo, maar omdat ik met babyverlof was heb ik er niet veel naar gekeken. De lezer raadt het al: als je niet kan geeuwen wanneer je aandeel een paar percent (jaja, soms ook tien en twintig) verliest moet je misschien een belegging in Het Spaarboekje overwegen.
En dus zat ik er vandaag weer met mijn armen over elkaar geslagen naar te kijken en te denken van "hop, het is weer paniek". Let wel, laat er geen misverstand over bestaan, als ik een collega tegen het lijf loop die zucht van "het is vandaag erg moeilijk voor ons, er zijn nergens prijzen te krijgen", dan doe ik daar absoluut niet denigrerend over, integendeel. Het verschil tussen de collega die geen prijzen kan krijgen en de paniekerende belegger is dat de collega op dat moment die prijzen nodig heeft, terwijl wat de paniekerende belegger nodig heeft een groot stuk chocolade, of zoiets, is.
Toch geef ik even mee dat deze keer tenminste de reden van al dat gerommel redelijk is. Om te weten dat de Amerikanen al een hele tijd serieus op krediet leven volstaat het dat je de laatste paar jaar af en toe een serieuze krant had gelezen. Leven op krediet hoeft absoluut niet fout te zijn, als je (a) dat krediet waard bent, en (b) de kredietgevers dat krediet blijven geven.
Maar met de stijging van de rentevoeten zien die twee verhalen er ineens heel anders uit. We weten niet werkelijk in welke mate dat aangetast Amerikaans krediet zich kan ontwikkelen in een gigantische financiële storm, en juist omdat het risico bestaat zijn een hoop mensen nu bereid te verkopen aan prijzen die tien percent en meer lager liggen dan de prijzen waartegen ze twee maand geleden niet genoeg konden kopen.
We weten dat dus niet. Maar ikzelf geloof er niet in, in die zware storm. Oh, zware correcties, overdrijvende markten, stijgende rentes, onzekerheid enzovoort: daar geloof ik natuurlijk wel in. Maar zelf geloof ik niet dat de huidige kredietperikelen de stabiliteit van het systeem kan en zal aantasten. Onder het motto "als je geschoren wordt moet je stilzitten" verkoop ik juist niks, en als iedereen dat voorbeeld zou volgen was de markt meteen weer kalm!
(Grapje, jongens, grapje!)
In elk geval: ik kan het ook mis hebben. Het leuke van markten is dat je het niet kan weten. En als iemand het wist, zou die het zeer zeker niet zeggen: maar dat had ik al gezegd (2).
---------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/02/beurscorrectie-geen-paniek.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/11/financile-voorspellingen.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten