De Tijd van 19 april meldt dat de Vlaamse Minister President werkt aan een "bundeling van financiële middelen". Vlaamse financiers, vernemen we, "treden teveel in gespreide slagorde op". Het gevolg is dat ze "kansen laten liggen". We komen niet precies te weten welke kansen, tenzij dan dat het iets met "verankering" te maken heeft. De minister probeert - nota bene: probeert - dan ook de "captains of finance warm te maken".
En daarmee beginnen we er stilaan te komen. Waarom zou dat "warm maken" nodig zijn? Staan de financiers dan "koel" tegenover dat soort ideeën? Houden ze dan niet van het grijpen van kansen, in plaats van ze te missen? Offehhhhh...
Geloven ze er misschien niet erg in?
In dat geval stelt zich de vraag: wie weet dat het best: de minister of de "captains of finance"? Als die captains zulke slechte kapitalisten zijn dat ze voortdurend "kansen missen" - hoe komt het dan dat zij de "captains of finance" zijn, en niet, bijvoorbeeld, de minister zelf? En als de minister zulke goede ideeën heeft over financiële kansen - waarom is hij dan niet zelf een "captain of finance"?
Natuurlijk komt de aap zonder al te veel moeite snel uit de mouw. Van bij het begin van het artikel vernemen we ook nog dat het er om gaat "een rol te kunnen spelen". Dat brengt ons bij onderwerpen waarover hier eerder (naar mijn smaak) heel aardige voorbeelden zijn verschenen (1). De politieker weet niet beter dan de financiers welke kansen er zijn, en de politieker interesseert zich daar ook niet voor. De politieker wil, zoals de valsspelende kampioen en de plagiërende professor uit de posts in de voetnoot, in het centrum van de belangstelling staan. Hij wil "een rol kunnen spelen", en of dat financiëel effeciënt is of niet is het laatste van zijn zorgen. Afgaand op de terughoudende reactie van de financiers - die immers nog "warm gemaakt" moesten worden - is die efficiëntie maar een twijfelachtig geval. En dat brengt ons bij een belangrijk punt.
Wat we praktisch voor onze ogen zien gebeuren is de reden waarom wij liberalen altijd zo huiverachtig staan tegenover de staat. Geef de staat en vinger, en hij neemt een hand, een arm en een belastingtarief van boven de 50%. Dat is heus niet omdat "de staat", om één of andere metafysische, niet nader specifiëerbare reden, "inherent slecht" (of zoiets) is. Dat is gewoon omdat de staat persoonlijkheden aantrekt zoals beschreven in die posts. Persoonlijkheden die op zoek zijn naar manieren om "een rol te kunnen spelen" zijn niet de persoonlijkheden die even vaak zullen proberen de staat te ontvetten als ze zullen proberen om die staat juist belangrijker te maken. Of dacht je dat politiekers die aan de middelen van de staat zo onvoldoende hebben, dat ze naar de middelen van de financiers beginnen te kijken zouden overwegen om de staat zelf maar met rust te laten?
Dat leidt dan weer tot het inzicht dat je politieke macht moet geven aan die mensen die er geen willen. Mensen die per overheidsinterventie voor heel de groep beslissen dat we, bijvoorbeeld, rechts van de openbare weg moeten rijden, en niet links, moeten dat doen omdat ze daarmee een praktisch probleem oplossen, zodat we er zo weinig mogelijk van (moeten) horen. Ze moeten dat niet, herhaal n - i - e - t, vooral NIET, doen omdat ze daarmee persconferenties kunnen organizeren, waar ze met veel armgezwaai, gesnuif en gebries hun plannen uit de doeken kunen doen.
Maar de manier waarop de politiek georganizeerd is zit nu juist zo in elkaar dat de persoonlijkheden die het allemaal wel doen om "een rol te kunnen spelen" ook de politieke macht hebben. En dus beginnen ze een heel discours over "kansen" die we aan het "missen" zijn, gecombineerd met een zekere toon van verongelijktheid als de financiers toch niet helemààl van gisteren blijken te zijn... En voor je het weet gaat alweer een deel van je belastinggeld naar de zoveelste commissie, raad van "wijzen" (!) of welke andere manier om al die gebuisde alfamannetjes een "rol te kunnen laten spelen" ook.
---------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/02/mama-kijk.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/01/en-nog-mr-alfamannetjes.html
2 opmerkingen:
Ik kan mij toch wel iets voorstellen bij die kansen die de "captains of finance" zouden missen.
Stel dat zo'n captain twee opties heeft. Met de eerste optie verdient hij 1000 euro. Met de tweede optie verdient hij 2000 euro. Maar in de eerste optie verdienen zijn concurenten minder dan hij en in de tweede optie verdienen zijn concurenten meer dan hij. Het zou mij niet verbazen als zo'n captain in zo'n geval voor optie één kiest en dat dat door buitenstaanders als een gemiste kans gezien wordt.
Nu in hoeverre dergelijke elementen meespelen in het initiatief van de minister daar spreek ik mij niet over uit. De mogelijkheid van dergelijke situaties spreekt niet tegen dat het de minister nog steeds te doen is om een rol te kunnen spelen.
Nu denk ik dat je onderschat hoe moeilijk het is om te weten hoeveel er te verdienen valt aan "een bepaald project": risico :-)
Maar het zou inderdaad kunnen dat financiers worden vastgezet op een suboptimaal niveau door, bijvoorbeeld, "Prisoner Dilemma" effecten.
In dat geval (of soortgelijke gevallen) zou ik wel een hoop bewijslast op de schouders van de politiek willen zien...
Een reactie posten