Peuter Sarah heeft, zoals veel andere peuters, een veelkleurige collectie emmertjes, die netjes in elkaar passen. Bovendien kan je ze uit elkaar halen en ze omgekeerd op elkaar stapelen en zo een fraaie toren maken. Sinds peuter Sarah dat kunstje ook doorheeft klinkt het hier vele malen per dag "Saa'tje toren maken, eh", en wordt de daad bij het woord gevoegd.
Maar eilacie! Op nen kwaden dag was er nog het grootste potje, en in een zetel slingerde het kleinste potje, en de rest van de emmertjes... spoorloos!
"Waa' zij' a'de'e potjes?" vroeg peuter Sarah terwijl ze bedroefd naar het ene emmertje dat ze nog over had staarde. Het hele huis afgezocht van boven tot onder, geregelde smeekbedes tot de hemel gericht, die we er op wezen dat "die dingen toch niet weg kunnen zijn", en zelfs enkele malen de naam Gods aangeroepen, maar niets hielp. De emmertjes bleven even onvindbaar als de donkere energie van het heelal. En peuter Sarah, ze kon geen torens meer maken, en hoewel ze haar eigen zonnige zelf bleef - nu ja, de lezer kent de uitdrukking "ik ben twee en ik zeg nee"? Peuter Sarah is heel erg twee, de laatste tijd - was dat toch duidelijk een gemis.
Gisteravond keek mijn vrouw voor niet veel meer dan de honderdste keer in de speelgoedkast, waar de emmertjes desondanks nog steeds niet te vinden waren. Wat er evenwel wel te vinden was, was een flinke lege doos waar één of ander speeltje ooit had ingezeten. Je voelt het al komen? Open ging de lege doos en tevoorschijn kwamen de emmertjes. Wie had die emmertjes in godsnaam dààr ingestopt?
Anyway. Deze morgen zaten de emmertjes allemaal netjes in elkaar in de grootste emmer, en die stond op de dezelfde plaats als altijd, waar de gemiddelde peuter er zonder problemen bij kan. En deze avond kwam de peuter erbij, en ze haalde hem helemaal tevoorschijn, en plots klonk het van "Oh! Potjes zij' 'evo'den!"
Fantastisch toch? Zo maak je live mee hoe zo'n kabouterke al weet dat ze iets kwijt is, dat ze het al een tijdje kwijt is, en wanneer het enkele dagen later weer boven water komt, gewoon op de normale plaats alsof er niets gebeurd is, kan zeggen dat ze "gevonden" zijn.
Het baby-achtige is er nu echt wel af. Maar ze zijn zoooo snoezig als ze hun eerste zinnetjes maken...
1 opmerking:
Ik voel toch een serieuze aandrang om child focus te bellen, eerst tabasco in de spagettisaus van de kleine kieperen (fysische mishandeling), dan de potjes verstoppen (psychische mishandeling), what's next ????
Een reactie posten