Op het pleintje met zicht op zee was een snoepwinkeltje. In het mooie weer had de eigenaar zijn waren uitgestald op een tafeltje, waarop ook een potje met enkele bankbriefjes en wat wisselgeld stond. Er waren verder een paar bankjes op dat pleintje, in de zon of in de schaduw, dat weet ik niet meer, en daar zaten rond het middaguur mijn vrouw en ik te picknicken.
En klokslag half één stond de verkoper van het snoepwinkeltje op, liet zijn hele voorraad koopwaar, plus het potje geld, briefjes en wisselgeld achter en verdween een hele tijd, kennelijk eveneens voor de lunch. En waarom ook niet: er lag een heel duidelijke prijslijst op het tafeltje, zodat iedereen die iets nodig had zich kon bedienen en desnoods het nodige wisselgeld kon terugnemen.
Maar toch zaten mijn vrouw en ik er nogal met grote ogen op te kijken. Het stikte er van de Marokkanen. Belangrijke voetnoot, wij humanisten die ons nog liever op de pijnbank zouden laten vierendelen dan van racisme verdacht worden, moeten hier benadrukken dat het feit dat twee dingen tesamen voorkomen helemààl geen causaliteit impliceert. Dus, bij wijze van achtergrondinformatie, mijn vrouw en ik verbaasden ons, en ook: wij zaten daar een broodje te eten, en ook: het was mooi weer, en ook: het stikte er van de Marokkanen, en ook: je kon er de zee zien, enzovoort.
Weinig later stonden we op het strand bij het begin van een grote pier, die bij eb nog een heel eind door het zand liep alvorens de waterlijn te raken. En daar arriveerde op een geavanceerd model fiets een jonge vader met op een stoeltje een kleine zoon van een jaar of vier. En de papa plaatste zijn fiets tegen de pier, maakte zijn lokaleThomas los en zette die op zijn voetjes, en zonder nog naar zijn dure fiets te kijken, laat staan die vast te maken holden ze samen naar de waterlijn, zoals ik al zei, vele tientallen meters ver van het begin van de pier verwijderd.
En mijn vrouw en ik stonden er nogal met open mond op te kijken, want het... uimmm... wel, het was mooi weer, en er was zicht op zee, en we hadden net een broodje op.
En het stikte er van de Marokkanen.
En ik bedoel echt: het liep er vol mee, hé, je zag eigenlijk bijna niets anders. En dat was ook niet te verwonderen, want het gebeurde allemaal op een pleintje in, en vlakbij het strand van, Casablanca (Marokko) op een dag op het einde van april, dus er waren haast geen toeristen.
Maar wat vertellen ons deze twee waar gebeurde anecdotes? Als we bedenken dat onze verwondering duidelijk een uit België geïmporteerde verwondering was; wat zegt dat dan over deze verwondering zelf?
De reden van die verwondering is natuurlijk dat mensen in België, op een plaats waar het stikt van de Marokkanen, nooit geld, of een dure fiets, of een auto, een laptop of een GSM onbeheerd zouden achterlaten. Maar als we eerlijk zijn zouden we dat ook niet doen op plaatsen waar het stikt van de Belgen, de Nederlanders of de Italianen. Terwijl de Marokkanen in Marokko dat blijkbaar met het grootste gemak wel doen. Tenminste: wel als het stikt van de Marokkanen. Of ze hun fietsen, laptops of potjes geld ook zouden achterlaten op plaatsen waar het stikt van (bijvoorbeeld) de Belgen weet ik niet - in feite zou ik het durven betwijfelen. Ze leken me bepaald niet van gisteren, die inwoners van Casablanca.
Dus het lijkt me dat we alvast niet veel kansen hebben om genetische oorzaken van het gedrag van de Marokkanen in België te vinden. En hetzelfde geldt voor culturele oorzaken. Het lijkt er sterk op dat biologische Marokkanen in een Marokkaanse cultuur tot de meest betrouwbare mensen van de wereld behoren: zonder de minste ironie. Ze waren overigens ook buitengewoon vriendelijke, innemende mensen, maar dit terzijde.
Misschien voel je de aandrang om me voor de voeten te werpen dat het klaarblijkelijk een kwestie van omgevingsfactoren is, en dat wij in België veel te laks zijn, en dat er meer repressie nodig is. Maar wanneer zou ik ooit ontkend hebben dat wij erg laks zijn? Trouwens, wanneer zou iemand aan de linkerzijde ooit ontkend hebben dat gedrag zeer sterk afhankelijk is van omgevingsfactoren, eerder dan van genetische of cultureel bepaalde factoren?
En klokslag half één stond de verkoper van het snoepwinkeltje op, liet zijn hele voorraad koopwaar, plus het potje geld, briefjes en wisselgeld achter en verdween een hele tijd, kennelijk eveneens voor de lunch. En waarom ook niet: er lag een heel duidelijke prijslijst op het tafeltje, zodat iedereen die iets nodig had zich kon bedienen en desnoods het nodige wisselgeld kon terugnemen.
Maar toch zaten mijn vrouw en ik er nogal met grote ogen op te kijken. Het stikte er van de Marokkanen. Belangrijke voetnoot, wij humanisten die ons nog liever op de pijnbank zouden laten vierendelen dan van racisme verdacht worden, moeten hier benadrukken dat het feit dat twee dingen tesamen voorkomen helemààl geen causaliteit impliceert. Dus, bij wijze van achtergrondinformatie, mijn vrouw en ik verbaasden ons, en ook: wij zaten daar een broodje te eten, en ook: het was mooi weer, en ook: het stikte er van de Marokkanen, en ook: je kon er de zee zien, enzovoort.
Weinig later stonden we op het strand bij het begin van een grote pier, die bij eb nog een heel eind door het zand liep alvorens de waterlijn te raken. En daar arriveerde op een geavanceerd model fiets een jonge vader met op een stoeltje een kleine zoon van een jaar of vier. En de papa plaatste zijn fiets tegen de pier, maakte zijn lokaleThomas los en zette die op zijn voetjes, en zonder nog naar zijn dure fiets te kijken, laat staan die vast te maken holden ze samen naar de waterlijn, zoals ik al zei, vele tientallen meters ver van het begin van de pier verwijderd.
En mijn vrouw en ik stonden er nogal met open mond op te kijken, want het... uimmm... wel, het was mooi weer, en er was zicht op zee, en we hadden net een broodje op.
En het stikte er van de Marokkanen.
En ik bedoel echt: het liep er vol mee, hé, je zag eigenlijk bijna niets anders. En dat was ook niet te verwonderen, want het gebeurde allemaal op een pleintje in, en vlakbij het strand van, Casablanca (Marokko) op een dag op het einde van april, dus er waren haast geen toeristen.
Maar wat vertellen ons deze twee waar gebeurde anecdotes? Als we bedenken dat onze verwondering duidelijk een uit België geïmporteerde verwondering was; wat zegt dat dan over deze verwondering zelf?
De reden van die verwondering is natuurlijk dat mensen in België, op een plaats waar het stikt van de Marokkanen, nooit geld, of een dure fiets, of een auto, een laptop of een GSM onbeheerd zouden achterlaten. Maar als we eerlijk zijn zouden we dat ook niet doen op plaatsen waar het stikt van de Belgen, de Nederlanders of de Italianen. Terwijl de Marokkanen in Marokko dat blijkbaar met het grootste gemak wel doen. Tenminste: wel als het stikt van de Marokkanen. Of ze hun fietsen, laptops of potjes geld ook zouden achterlaten op plaatsen waar het stikt van (bijvoorbeeld) de Belgen weet ik niet - in feite zou ik het durven betwijfelen. Ze leken me bepaald niet van gisteren, die inwoners van Casablanca.
Dus het lijkt me dat we alvast niet veel kansen hebben om genetische oorzaken van het gedrag van de Marokkanen in België te vinden. En hetzelfde geldt voor culturele oorzaken. Het lijkt er sterk op dat biologische Marokkanen in een Marokkaanse cultuur tot de meest betrouwbare mensen van de wereld behoren: zonder de minste ironie. Ze waren overigens ook buitengewoon vriendelijke, innemende mensen, maar dit terzijde.
Misschien voel je de aandrang om me voor de voeten te werpen dat het klaarblijkelijk een kwestie van omgevingsfactoren is, en dat wij in België veel te laks zijn, en dat er meer repressie nodig is. Maar wanneer zou ik ooit ontkend hebben dat wij erg laks zijn? Trouwens, wanneer zou iemand aan de linkerzijde ooit ontkend hebben dat gedrag zeer sterk afhankelijk is van omgevingsfactoren, eerder dan van genetische of cultureel bepaalde factoren?
1 opmerking:
Ik hou mijn score in beraad, dit lijkt een 'teaser' post waar nog een vervolgje op komt....
Tonny
Een reactie posten