Mama da!

Papa is een hele avond alleen thuis met de kindjes, en ze missen hun mama nu al. Niet dat we geen goede vriendjes zijn, hoor! Kleuter Sarah legt vertrouwelijk haar handje in het mijne en zegt "mama komt wel niet, hé?". Ze was al goed op de hoogte en ze houdt zich sterk, en ze lukt daar nog goed in ook - maar toch, het blijft natuurlijk wel het allereerste dat ze gezegd heeft wanneer ze me ziet.

Voor peuter Thomas is het harder. Hij is 19 maand oud en zijn spreken stelt niet veel voor, en hij begrijpt niet wat er aan de hand is. "Mama da!" zegt hij op mededelende toon. De toestand bij ons is doorgaans dat ik 's avonds de twee ukken afhaal, en dat mama, als we geluk hebben, een half uur later ook arriveert. En als we minder geluk hebben - ja, dan arriveert mama wat later. Wanneer de auto dan de oprit binnenrijdt zegt de papa of de kleuter, alnaargelang wie het het eerst gezien heeft, "oh! mama is daar!", en dat is een kreet die peuter Thomas héél goed begrijpt.

"Mama da!" herhaalt hij verschillende keren, alsof hij hoopt dat wij het alleen maar niet begrepen hebben, en alleen onze onwetendheid de oorzaak is van deze toch wel opmerkelijke leemte in het universum. Pas wanneer hij zijn fles melk krijgt begrijpt hij dat er geen mama verschijnt. En hij begint hartverscheurend te huilen.

Peuter Thomas heeft een prachtige mimiek. Ik leer er veel van bij. Lachen doe je met de ogen, zegt de wijheid, en inderdaad! Als ik me, analytisch als altijd concentreer op dat lachende mondje, dan heeft dat niet half zoveel effect als wanneer je die stralende oogjes erbij neemt. Maar vanavond gaat het mis, en het staat op zijn gezichtje te lezen. Het mondje vertrekt, de wenkbrauwen trekken zich vol verdriet samen en de uitdrukking "tranen biggelen over zijn wangen" lijkt wel gemaakt voor de gelegenheid. De kleine Thomas is zijn mama kwijt.

Al het medelijden dat nu stroomt door de blanke pit die papa's hartje is kan niet beletten dat hij tegelijk toch ook erg trots is. Zijn eerste zinnetje! Al maanden kan hij niets anders dan "ja", "nee" en "mama", en nu zomaar ineens een combinatie van twee woordjes! En nog wel op de juiste manier met de juiste betekenis! Zou niet ergens de één of andere filosoof al gezegd hebben dat alleen groot lijden de voedingsboom is voor grote vooruitgang, of zoiets?

Kleuter Sarah heeft overigens ook een heel expressief gezicht - dat zullen ze van hun mama hebben. Niet dat je mij een pokerface moet toeschrijven, maar ik blijf nu eenmaal het koude, hooghartige type. Hoe dan ook, kleuter Sarah is tegenwoordig helemaal weg van Sneeuwwitje. En dus moeten wij nu geregeld de scène naspelen waarin de prinses (kleuter Sarah) met gesloten oogjes op de ligbank ligt te wachten tot de knappe prins (papa; niet alleen knap, maar ook nog verstandig, bescheiden, charmant, enz) haar een zoentje geeft. Dan beginnen de oogjes te bewegen, en dan te knipperen, en tenslotte gaan ze open, en papa speelt natuurlijk de rol van dolgelukkige prins en ze leefden nog lang en gelukkig.

En ik leer alweer heel wat bij! Ondanks mijn beweringen van daarnet kan je ook op gezichtjes waarvan de oogjes gesloten zijn enorm veel uitdrukking leggen! Kleuter Sarah doet dan wel alsof ze levenloos geveld ligt door een appel, maar de verrukte glimlach op haar gezicht - een combinatie van samenzweerderig en pure zaligheid - verraadt anders. Ze kan niet verbergen dat dit ritueel voor haar heel belangrijk is, en dat ze zich een hoofdrol voelt spelen in een drama dat haar in werkelijkheid ver te boven gaat, maar waar ze toch al heel erg bij betrokken is. Ze is tenslotte ook al ruim drie jaar...

Maar kijk - ik zal moeten ophouden met mijmeren. Peuter en kleuter stoten het soort kreten uit waarmee je duidelijk maakt dat er belangrijke nieuwe ontwikkelingen zijn: mama da!