Die eerste schooldag...

Een week op voorhand kondigde peuter Sarah aan bij de grootmoeder: "Saa'tje zal naar schooltje gaan, eh?"
Hierop maakte de grootmoeder de gepaste bevestigende en enthousiaste geluiden, waarop peuter Sarah desondanks liet volgen, met een bezorgd gezichtje: "Saa'tje moet nie wenen, eh?"

Papa verbergt moedeloos zijn gezicht in zijn handen. Als de wereld de ukkepukken over de school vertelt in termen van "je moet niet wenen, hoor" (alternatief: "je moet flink zijn"), dan moet je ook niet verwonderd zijn wanneer de peuter in kwestie met een sip gezichtje aan de grote dag begint.

Dus daar staan we aan de schoolpoort, samen met een hoop mama's en een zeer uitzonderlijke andere papa, en we staren allemaal de grote speelplaats in, met niet minder grote oogjes dan die van peuter Sarah zelf. Ze was eigenlijk heel flink, die kleine pruts, maar toen het moment van afscheid was gekomen vloeiden natuurlijk toch de traantjes. Wij, ervaren ouders, maakten korte metten met dat moment. Een opgewekt "tot straks, Saartje!", een half oog op de troostende hand die de juffrouw uitstak, en dat was het ongeveer.

Maar deze donkere wolk had een zeer brede zilveren rand. Er was namelijk ook nog peuter Lena, op wie wij vrij veel hoop hadden gevestigd, en die haar beloftes op dat goede moment kwam waarmaken. Peuter Lena, moet je weten, was één van de vriendinnetjes van peuter Sarah in de crèche, die evenwel al enkele weken schooltje achter de kiezen had. Peuter Lena kwam juist op dat strategisch moment toegelopen onder het slaken van kreten als "Saartje, Saartje, Saartje!"...

En mama en papa konden vertrekken in de wetenschap dat peuter Sarah zich toch niet helemààl in de steek gelaten zou voelen.

's Middags - jaja, deze moderne papa had speciaal een dag verlof genomen - zag papa door de spijlen van het schoolhek de allerkleinsten in een "treintje" (de peuters vormen een rijtje waarbij ze allemaal de handen op de schouder van de voorganger leggen) de speelplaats oversteken; peuter Sarah als allerlaatste. Even later kwamen de ouders in zicht en de ganse bende stortte zich uitgelaten in de armen van hun procreatoren. Peuter Sarah stormde mee naar voren - alleen, ze had mij niet gezien! Je zag op dat gezichtje die blik van verbijstering en twijfel, van "wat overkomt me nu weer?", waarmee ze veiligheidshalve maar mee deed met de rest, maar absoluut niet begreep waarom.

Natuurlijk zette papa snel een paar stappen naar voor en riep "Sààààààrtje" en het zonnetje dat toen doorbrak op het gezichtje van peuter Sarah... Nietzsche zou het hebben over één van die momenten die maken dat je het leven een oneindig aantal malen opnieuw zou willen herbeleven, tot in het kleinste detail.

Ze is moekes, van die eerste schooldagen, ons Saartje. Ze wisselt momenten dat ze bedremmeld zit te kijken af met momenten van grote drukdoenerij, en dan vertelt ze met haar onbeholpen zinnetjes wie er gevallen is en wie met de poppen gespeeld heeft en wat juffrouw Griet allemaal gedaan heeft. Je voelt dat ze heel erg haar best doet om flink te zijn, en te doen wat al die volwassenen zo hard van haar verlangen - maar makkelijk is het niet...

Volgens mij zal het hoogstens een paar weken duren en ze voelt zich op dat schooltje als een vis in het water.