Tussen kunst en waanzin

LVB wijdt weer een post aan Mark Peeters:

http://lvb.net/item/6141

Mark Peeters is iemand die sinds jaar en dag beweert dat ruimtevaart niet bestaat, het is allemaal één grote hoax, raketten kunnen niet de ontsnappingsnelheid bereiken nodig om de planeet af te raken, enz enz. Aan die "zekerheid" worden vervolgens alle waarnemingen aangepast. Luc heeft persoonlijk de shuttle zien vertrekken? Het was maar een ballon waarmee het hele verhaal geënsceneerd werd! Er waren toch veel andere mensen, langsheen het lange traject van de shuttle die het zaakje hebben zien passeren? Er zijn dan ook verschillende ballons gebruikt, om het hele traject te bestrijken!

Enzovoort.

Bij mij komt zoiets meteen in de hoek van de creationisten terecht. Ik klasseer ze als kwaadaardig gevaarlijk - ik heb het hier niet over gelovigen die zich nooit met het onderwerp hebben beziggehouden, wel over de propagandisten die bewust feiten vervalsen - trek een complete wapenrusting aan en bestook ze met alle koekjes van eigen deeg die ik maar kan bereiden.

Maar in het geval Mark Peeters heeft een opmerking van Luc van lang geleden me doen inzien dat dat een foute reactie is. Mark Peeters, schreef Luc, dat is een kunstvorm!

En ik sta paf van de aha-erlebnis, en ik zie in: mark Peeters, dat is een kunstvorm.

En inderdaad, nu is hij zowaar interessant.

We hebben allemaal onze blinde vlekken, nietwaar?

En ja, voor kunst moet je waarschijnlijk een beetje gek zijn. Ik moet ineens denken aan een prachtige scène uit de reeks van Patrick O'Brian over zeilschepen. Captain Aubrey is (omstreeks 1,810) krijgsgevangene van de jonge VSA, en krijgt hoffelijk onderdak aangeboden door de hoofdarts van een lokaal hospitaal. Daar worden ook een aantal patiënten verpleegd omdat ze denken dat ze, bijvoorbeeld, Napoleon zijn: de lezer voelt wat ik bedoel.

Maar goed, Aubrey heeft niets anders te doen en raakt al snel "on speaking terms" met zijn medegasten. En eigenlijk vindt hij ze best grappig! Ook merkt hij na een tijdje iets interessants op. Ergens weten ze wel dat ze niet echt Napoleon zijn. Ze weten dat ze allemaal een spel spelen, een rol die ze onder elkaar ook zo goed mogelijk spelen, maar waar ze tegelijk niet echt uit kunnen - het blijft een vorm van waanzin. Toch blijft er een stukje van hun geest dat beter weet.

Na een tijdje merkt kapitein Aubrey op dat ze ook hem vragen wie hijzelf is, en dat, wanneer hij vertelt over zijn carrière bij de marine en zijn kapiteinschap van een Brits fregat, ze hem met dezelfde ernst en waardigheid aanhoren waarmee ze ook de verhalen van hun Napoleon en Keizer van China aanhoren...

En voor wie wil weten hoe de auteur er in slaagt om het daarmee nog lang niet gedaan te maken: je zal alle 20 boeken van de serie moeten lezen, want ik weet echt niet meer in welke het was... Maar het loont de moeite want het wordt echt nog veel mooier!

In elk geval werpt het verhaal licht op het fenomeen Mark Peeters. Ik neem aan dat ook in zijn geest ergens een hoekje, of zelfs een heel grote hoek zit, die als het moet veel beter weet. En ik neem aan dat ook hij daar een beetje in opgesloten zit, en dus maar ballonnen en andere oplossingen verzint naargelang de problemen zich aandienen...

En aan het einde van een lang maar toch wel een beetje droevig verhaal krijg je iemand die uiteindelijk onschadelijk is, en eigenlijk best grappig, en ergens zelfs interessant.