Obama: het tij keert.

Het begon met vragen, een maand geleden, waarom Obama in een voor de Democraten zeer gunstig klimaat geen grotere voorsprong had. (Nu ja, "begon" - dat was kort nadat het beeld van "een spannende strijd" was afgevoerd (1), maar zoals dat gaat in verkiezingen is dàt kleine puntje ook alweer ancient history. Dus laat het beginnen met die vraag.) Van daar ging het verder naar een voortdurend afkalven van de bescheiden maar toch duidelijke voorsprong die hij had. En momenteel staan de kranten vol over hoe McCain de leiding overneemt in "nationale polls". Merk op dat ook in de polls voor het "Electoral Eollege" - waar tenslotte de verkiezing beslist wordt - Obama's voorsprong volledig verdwenen is:

http://www.electoral-vote.com/

En ik sta er op te kijken, en ik geloof er geen woord van. Nu zal je opmerken: dat is het ongeloof van de man die op ditzelfde blog schreef dat Obama geen schijn van kans had op de nominatie, en die bij de kandidaten voor de Republiekeinen alleen maar de naam McCain liet vallen omdat die nu eenmaal op de lijst stond.

En je zou gelijk hebben! Zoals ik altijd zeg, dit is tenslotte alleen maar een blog dat registreert hoe het er op een bepaald moment uitziet, soms objectief ("de polls zeggen zus en zo"), en soms gewoon in mijn hoofd.

Hier is een eerdere gelegenheid waarbij ik schreef: ik zie dat de polls zeggen dat dat en dat zal gebeuren, en ik kan het gewoon niet geloven:

http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/01/die-clinton-smelt-gewoon.html

Dat was januari 2,008 - en zie nu, in dat geval was het toch juist! De peilingen smeten Clinton er dan en toen al uit, en hoewel ik zoals iedereen de peilingen volgde schreef ik erbij: ik geloof het zelfs niet nu het voor mijn ogen gebeurt.

Natuurlijk zegt het iets over de waarde die ik de facto hecht aan de polls. Als ze beweerden dat het een spannende strijd was zei ik: niks hoor. Toen Obama vervolgens omhoog ging zei ik: zie je wel! En nu hij weer zakt zeg ik: dat kan niet waar zijn. Het punt is: polls kunnen onmogelijk voorspellers zijn van wat er in november zal gebeuren, omdat ze nu eenmaal geen rekening kunnen houden met gebeurtenissen die nog moeten komen.

Dus komen we in de juiste verhouding terecht als we de zaken als volgt onder ogen zien. Ik kan me niet voorstellen dat na acht jaar Bush en vijf jaar Irak oorlog een Republiekein wordt verkozen die niet eens inziet wat een "kolossale blunder" heel die oorlog was. En hier is de opmerking terecht "dat komt van de man die zich ook niet kon voorstellen dat Obama de Democratische kandidaat zou zijn". Maar ik registreer hier alleen maar wat ik me midden augustus 2,008 niet kan voorstellen, en meer niet. En mijn opinie over de polls pas ik aan aan wat ik al geloof: zo simpel is dat!

Nietzsche heeft ergens geschreven dat mensen in politieke analyses vaak oorzaak en symptoom verwisselen. Als een bepaalde partij een bepaalde (foute) beslissing neemt (denken die mensen) riskeert het vanaf dan met die partij achteruit te gaan. Maar in werkelijkheid (vindt Nietzsche) is die partij al aan het achteruitgaan, en is dat soort beslissingen daar alleen maar het symptoom van.

Dat drukt voor een groot deel het probleem uit dat ik altijd (nuance: sinds 2,003) met Bush heb gehad. Gegeven de lange reeks posts die ik hier intussen kan voorleggen, waarin ik er op wees dat ze tot in de Amerikaanse regering inzien wat de eerste de beste antiglobalist ze in 2,003 had kunnen vertellen: is het mogelijk dat de regering Bush zelf, in het algemeen, en hun Irak"idee" in het bijzonder een vroeg symptoom is voor de neergang van het Westen - een beetje zoals de naderende ouderdom zich soms aandient in de vorm van onschuldige vergeetachtigheid? Ik heb het idee altijd een tikje melodramatisch gevonden. Maar als de VS in november McCain verkiest...

Maar in feite geloof ik er nog altijd niet in. Terwijl, terzijde, ik in 2,004 geld heb verdiend aan de herkiezing van Bush.

--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/07/you-read-it-here-first.html