woensdag 26 oktober 2011

Auto papa lijkt op!

Zin deze grammatica fout? Neenee, gewoon een uitspraak van peuter Simon. Peuter Simon zag een grijze auto staan van het correcte merk en ras, en verklaarde, wijzend met het vingertje, "auto papa lijkt op".

Nu weten we al langer dat het met de verbale ontwikkeling van peuter Simon uitstekend gesteld is (nu ja, altijd in de ogen van de trotse papa, natuurlijk). Interessant zijn hier niet de vier woordjes van zijn zinnetje, maar wel de complexe inhoud ervan. Tenminste in mijn ogen is het herkennen van de verschillende automerken, laat staan de verschillende ondersoorten, een enorme intellectuele uitdaging; in feite kan ik het gewoon niet. Maar peuter Simon ziet er één staan uit dezelfde serie als die van papa, en hij herkent dat.

En dan zijn manier om dat uit te drukken. Ouders van kleine kindjes staan er veel te weinig bij stil, wegens tijdgebrek ("nee, Thomasje, nu niet, papa heeft geen tijd") of omdat er een zekere banalisering optreedt, maar in feite is dat een fantastisch privilege om te mogen zien gebeuren. Je moet je een verstand inbeelden dat staat op het niveau van een wakkere mensaap, en die is nu bezig al die inhoud, maar ook al die organisatie en structuur van een taal (!) te verwerven. Zéér complex! Zéér moeilijk! En het resultaat daarvan is dit soort speciale effecten, waar we gewoonlijk niet verder blijven bij stilstaan dan een "haha, ze moeten nog veel leren".

Maar ik durf wedden dat er bibliotheken over volgeschreven zijn.

Geen opmerkingen: