Somebody for President!

Het is alweer van vorige winter geleden dat ik naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2,008 keek. Ook vandaag is het nog zeer, zeer vroeg om dat te doen, maar het is wel eens goed om voor jezelf te registreren hoe het plaatje er uitzag toen geen kat er nog naar keek.

Tot nu toe zijn de ontwikkelingen eerder teleurstellend. Bij de Democraten lijken we inderdaad al te weten wie de zwaargewichten uit de campagne zullen worden. Alleen had ik toch wel verwacht, zelfs een beetje gehoopt, dat Obama en Edwards grotere druk konden plaatsen op favoriet Clinton. Dat “hopen” moet je overigens niet lezen alsof ik tegen Hillary ben. Hoe meer ik het zie evolueren, hoe meer ik meeschuif met de rest van de opiniepeilingen: ze komt met de tijd eerder meer dan minder capabel over om president te worden. En met “capabel” bedoel ik dan weer niet de kans dat ze het wordt (met dat criterium zou Bush een “capabele” president zijn! Hahahahaha!) maar dat ze een goede, of toch minstens een degelijke president zou zijn.

Maar anders dan ik had verwacht lijkt Clintons kandidatuur nu toch dat aura van “onvermijdelijkheid” te krijgen dat zij had gehoopt, en de anderen hadden gevreesd. Ik heb wel altijd verwacht dat Obama uiteindelijk te licht zou wegen en in het beste geval een mooie Veep zou zijn. Ik blijf me dan ook eerder verwonderen over hoe goed hij alles bij elkaar toch nog in de race zit. Maar van Edwards had ik dan weer verwacht dat hij veel zwaarder zou gaan wegen. Natuurlijk, het is zeer vroeg dag, en mijn voorspellingen kunnen nog altijd uitkomen. Maar omdat ze wel degelijk ook over nu gingen, blijf ik wat verwonderd achter. OK, de grote namen van toen zijn ook de grote namen van nu, en Clinton op kop, dat blijft wel ongeveer kloppen.

Bij de Republikeinen lijkt de enige grote naam van het begin, McCain, er nu al ongeveer uit te liggen. Er zijn natuurlijk andere koplopers, maar ik blijf denken dat we daar binnen een goed jaar alleen maar eens om zullen glimlachen. Giuliani op kop – ik moet er nu al eens hard om lachen, en ik besef dat Bill Clinton en Jimmy Carter er op dit punt van hun respectieve campagens even grappig uitzagen.

Ik blijf verwachten dat de Republikeinen een kandidaat zullen vinden met veel relevante politieke ervaring, de broodnodige liberale (in onze Europese zin) ideeën over economie, en de doordachte zin voor internationale politiek die, laten we het niet vergeten, nog niet zo heel lang geleden het handelsmerk van de Republikeinen was. Ik reken op een blanke, Anglosaksische man met een rustige maar licht charismatische uitstraling, een charmante hint van humor onder zijn aura van doodserieus, en met een bewezen vermogen om te werken over de partijgrenzen heen. En ouder dan de Democratische kandidaat, tegen de zeventig aan of zo. Back to the basics, zeg maar, en dat op de grootst denkbare schaal.

En ik denk dat die kandidaat Hillary (want hier in augustus 2,007 ziet het er toch echt naar uit dat zij het wordt) het leven nog serieus zuur zal kunnen maken. En zo zal er temidden van de onvermijdelijke gooi- en scheldpartijen toch nog een restant van inhoudelijk debat overblijven, en moge de beste winnen.

En moge, vooral, we er opnieuw mee in een wereld terechtkomen waarin ik me pro-Amerikaans zal kunnen voelen en uitspreken, zonder me ipso facto een dwaas te voelen.