In de zomer van 2,007 heb ik geschreven over een historische roman van Tim Willocks, The Religion (1). Aangezien ik het goed vond (let wel, mijn interesse gaat uit naar de vertelkunst, en niet of nauwelijks naar de taalkunst, dus tips voor “grote literatuur” zal je bij mij niet zo vaak aantreffen) heb ik maar een ander boek van hem geprobeerd, Green River Rising uit 1,994.
Het is het verhaal van een opstand in een gevangenis, en critici vinden alweer dat het veel te bloederig, te goor, te gedetailleerd en te wreed is. Nu, ik spreek als iemand die altijd met de grootst mogelijke boog om alles wat op horror lijkt heen loopt (2), maar ik had er geen last van. Zeker, er worden armen en benen afgesneden, de onedele kunst van de sodomie wordt er beoefend alsof ze een hemelse bestraffing willen uitlokken, en je komt daar een hoop dingen over te weten die je niet strikt nodig had om verder te kunnen leven, maar toch. In mijn ogen gebeurt het allemaal op de manier die (naar ik aanneem) “functioneel” heet. Als ik scènes met een gevangenis wil, en alles moet er zacht en lief aan toe gaan, dan zal ik eens bladeren door de Sprookjes van Grimm.
Als ik aanneem dat het tegendeel van “functioneel” misschien “voyeuristisch” is, dan denk ik dat ik Willocks’ verhalen goed vind omdat ze helemaal niet “voyeuristisch” zijn. De harde scènes zijn werkelijk nodig om aspecten van de atmosfeer over te brengen. Er is immers een held en de auteur slaagt er zelfs in om in die onwaarschijnlijke situatie ook een heldin min of meer geloofwaardig op te voeren, en als we niet een beetje het gevoel hebben dat het leven in die gevangenis, en op dat moment, geen wandeling is – wat blijft er dan nog over van heel dat verhaal?
Een deel van het plezier is zeker de stijl waarin de auteur het vertelt. Die past als een handschoen bij het vaak rauwe thema, en ik zat geregeld te blazen van “sterk spul”. Maar ook dat draagt juist bij tot de manier waarop het allemaal heel erg tot leven komt; het verschil tussen een hoop woordenkramerij en een goed verhaal.
Kortom, voor wie er tegen kan – en als ik het kan vraagt dat echt niet zo heel veel aan sterke magen – is het zeer beslist een aanrader, als ontspanningslectuur voor na een zware dagtaak, of in een ligzetel ergens op vakantie. Natuurlijk, als je van je lectuur ook nog verwacht dat je er toch een beetje geschiedenis of filosofie gaat bijleren, dan valt het alsnog wat licht uit.
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/05/tim-willocks-religion.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/06/bloederig-of-realistisch.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/08/van-dromen-en-wanen.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten