Tim Willocks, The Religion

Het boek is nog maar een kwart gevorderd, maar het lijkt me nu al een indrukwekkend verhaal. Het is Anno Domini 1,565 en de Opperturk, Suleiman "the Magnificent", heeft besloten een groep van zijn ergste vijanden definitief uit te schakelen. Het is de bloeiperiode van de Ottomanen, ze zijn de schrik van hun (groot) deel van de wereld, en laten we niet vergeten, nog een eeuw later zouden ze voor de poorten van Wenen staan. Een eeuw nog zou het duren voor duidelijk werd dat de lange strijd tussen het Christendom en de Islam in het voordeel van de eerste was beslecht.

De doodsvijanden van iemand als Suleiman zijn zelf natuurlijk ook niet zomaar om het even wie. Het zijn de Hospitaalridders van Malta! Bij eerdere confrontaties met een supermacht als de Ottomanen van de zestiende eeuw zijn ze onderuit gegaan - dit is tenslotte een tijdperk waarin de Christenheid zich teruggedrongen voelt. Kijk gerust zelf maar even naar de kaart, en vergelijk de Reconquista van Spanje met het verlies van het gebied van Constantinopel tot Wenen.

Maar de Hospitaalridders zijn van plan te leren van hun eerdere fouten. En Malta is hun hoofdkwartier: van nature een burcht, en gebruik makend van de tijdige waarschuwing wordt het eiland in die eerste bladzijden in ijltempo omgebouwd tot een echt stekelvarken. De Jannissaren zullen er plezier aan beleven!

Ik moet op mijn tanden bijten om niet snel even een "hoe zat het ook alweer" te doen. Hoe is dat verhaal eigenlijk afgelopen - Google zou het me in een wip vertellen. Zoals ik al zei, het (tweede) beleg van Wenen is een eeuw later dus die Turken zouden dat best wel eens gehaald kunnen hebben. En toch, de hoofdfiguren zijn de Europeanen. Het is nochtans geen "wij zijn de goeden en zij zijn de slechten" boek; van bij het begin zit in karakter nummer één (Mattias Tannhauser) het vermogen ingebouwd om de Turkse kijk op de zaak even goed te begrijpen als die van de ridders. Maar het zal moeilijk worden het boek "goed" te doen aflopen als Malta uiteindelijk gevallen is. Wel, ik wil het even niet weten...

Het valt me op dat vele karakters aan dat begin van het boek zwaar "larger than life" zijn. Je hebt de Grootmeester van de Hospitaalridders, die honderd land- en zeeslagen heeft overleefd, en je hebt de Inquisiteur met zijn donkerzwarte ogen die zijn enorme macht met een diepgevoelde nederigheid uitoefent, en je hebt Mattias zelf en zijn twee kompanen waarover ik verder maar niets zeg, maar die ik als karakter voor een verhaal niet eens zou durven verzinnen.

Een inquisiteur met doordringende, koolzwarte ogen, komaan zeg.

En ik vergeet Gravin Carla en haar compagnon Amparo, wiens muziek zo aangrijpend is dat de verenigde talenten van Mozart en Beethoven er op een blokfluit bij lijken.

En of het nu daardoor is, of ondanks die pathos is - mijn gevoel voor verhaal is niet ontwikkeld genoeg om het te kunnen zeggen - maar feit is dat heel die cast me meevoert in een onstuitbare nieuwsgierigheid naar de vraag hoe het nu zal aflopen. Je voelt hoe van overal in Europa Hospitaalridders zich naar Malta haasten: de meest gevreesde strijders van het Westen, door hun Turkse vijanden de Hellehonden genoemd. En je voelt hoe Turkse vloten zich verzamelen in de wateren van de Middellandse Zee dat de golven ervan trillen, en terwijl je het leest begrijp je dat er een botsing bezig is die dat deel van de wereld niet meer gezien heeft sinds Rome en Carthago elkaar in het oog hadden.

Ik moet opbiechten, ik ben jaloers op de auteur. Als ik mijn eigen fantasieën kon in woorden uitdrukken, tegen de prijs dat mijn karakters clichés worden, desnoods met de goeden in het wit gekleed en de slechten in het zwart; het zou wel geen literatuur zijn, maar het zou wel enorm fun zijn.

Voorlopig ziet het er naar uit dat ik beter de boeken van anderen lees...

---------------------------------------
Deze post heb ik even later nog opgevolgd met de post:

http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/06/bloederig-of-realistisch.html