Maandag wordt hij 11 maanden. De toenmalige baby Sarah kroop toen ze net niet één jaar oud was - maar als baby Simon zijn zus zal willen verslaan inzake verbale talenten zal hij vroeg moeten opstaan. In feite, nu ik er zo eens over nadenkt, hij stààt ook vroeg op, daar niet van. Hoe dan ook: hij kruipt. We hadden natuurlijk al een paar weken zien aankomen: hij trekt heel aardig zijn beentjes onder zich, en hij draait al rond als de naald van een kompas, maar nu vandaag: hij zit op een mat, een eindje verder ligt een balletje, en baby Simon trekt zich aan zijn armpjes voort tot aan het balletje - de beentjes blijven voorlopig nog tamelijk nutteloos spartelen, maar toch - en richt zich glunderend naar papa.
En omdat die, niet helemaal toevallig, het fototoestel in de film-mode vasthield, staat de historische gebeurtenis nu op film. Dat kleine babytje dat nog onhandig zijn eerste kruipbewegingen maakt... je kan er vele slapeloze nachten mee goed maken...
Maar ze zijn op alle leeftijden zo schattig. Kleuter Sarah die me vanop het speeltuintje in de kinderopvang ziet parkeren en in razende vaart naar het poortje komt gesneld; kleuter Sarah die aan het handje naast papa voorthuppelt, zo blij en enthousiast over de schooldag die weer voorbij is, de spelletjes die ze heeft gespeeld, de conversaties met haar grote vriendin... Ik heb het eerder gezegd, als je nooit een kleuter van haar schooltje bent gaan afhalen, dan mis je iets...
En tenslotte gaat het met peuter Thomas ook heel goed vooruit. Na de Paasvakantie gaat hij naar de peuterschool! Zijn spreken is heel fraai genormaliseerd, en hoewel ik niet denk dat hij het gemiddelde haalt van zijn leeftijd kan hij tenminste naar school. Soms maakt hij zinnetjes van verschillende woorden, zopas nog "Sa'ah is weg bij oma en opa"; dat is toch al niet slecht. Maar zijn grammatica laat nog veel gaten zien: "Thomasje nie slapen nie, eh?". Toch blijf ik denken wat ik eerder heb gezegd, ons Thomaske zal een slim baaske zijn.
Vaak hoor ik iets zeggen als "geniet ervan nu het nog kan, ze worden zo vlug groot". En ik ben de laatste om er aan te twijfelen. Alleen... ik denk dat de mensen die dat zeggen al lang weer vergeten zijn hoe het is om onder chronisch slaapgebrek te leven. En zo zit je elke dag weer te hopen dat we nu eindelijk de periode van de ononderbroken nachten zouden bereikt hebben... en voor je het weet zijn ze groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten