Pets!

We wandelden de binnenspeeltuin in, en aan de glinsterende oogjes van kleuter Sarah, arm in arm met haar beste vriendin, zagen we meteen: daar zouden we de rest van de middag niet veel last van hebben. Peuter Thomas bleef eerst met grote oogjes in de buurt van het tafeltje waar we ons geïnstalleerd hadden, maar al gauw werden de bochten die hij door de ruimte beschreef groter en nog wat later liep hij even opgetogen rond als de twee kleuters. Even later verdween hij handje in handje met zijn grote zus in een woud van touwen, klimrekken en buizen, en minuten later stonden de kleuters met de peuter helemaal vanboven bij de ingang van een enorme oranje pijp, die met veel kronkels en bochten helemaal tot beneden gleed.

Papa installeerde zich toch een beetje bezorgd bij de monding van de pijp waardoor even later een ontzettend gegil klonk. Het vriendinnetje arriveerde joelend van de pret, onmiddellijk gevolgd door peuter Thomas, die evenwel niet begreep dat hij zich beneden meteen uit de voeten moest maken, en dus prompt een stel voeten in de rug kreeg. In tranen in de armen van papa was het eerste wat hij zei: "nog doen!" en zodra hij weer op de grond stond verdween hij vol ongeduld weer in het systeem. Zo snel zijn korte beentjes het aankonden klauterde hij weer naar boven en en vanaf dan verscheen hij telkens weer joelend van de pret beneden aan de pijp en papa wist: de zoon is op twee jaar al een veel grotere held dan de papa op zijn tiende was - en eigenlijk tot vandaag... Maar ik begin af te dwalen.

Dus de grote mensen konden zich rustig aan het tafeltje installeren en alles ging een hele tijd goed. Dan passeerde er, zoals dat in dat soort toestanden vaak gaat, een kereltje van ruim drie, luidkeels schreiend hollend richting mama, en ondertussen van moehoehoehoehoehoe in een bepaalde richting wijzend. Natuurlijk keek iedereen in de richting van het uitgestoken vingertje en daar zat, met grote onschuldige oogjes maar toch een beetje een sip gezichtje... Peuter Thomas!

Mama: "Thomasje? Heeft kindje pijn?"
Peuter Thomas: "Jààààààà"
Mama: "Is het kindje gevallen?"
Peuter Thomas: "Nééééééééé" (maakt een slaande beweging met het handje) "Pets!".

En hij kan je met die grote bruine reeënogen zo open en onschuldig aankijken...