Hoe dan ook, hoewel peuter Simon nog altijd heel vaak 's nachts wakker wordt zijn de twee oudsten nu redelijk (kleuter Thomas) tot zeer (kleuter Sarah) goede slapers, en dus gaat de curve weer omhoog. Duimen maar dat het zo blijft.
Als ik me afvraag wat er op het blog zelf is gebeurd, is de serie over de Slag om Stalingrad (1) het eerste wat me voor de geest komt. Ik heb er veel plezier aan beleefd, maar toch denk ik, om redenen die ik zelf niet zo goed begrijp, dat het veel beter had gekund. Iemand die het zelf wel goed vond vertelde me dat ik soms leek te twijfelen tussen "een verhaal vertellen" en "doceren". Raak, denk ik. Zelf ontbrak me de komische noot die wel zo goed lukte toen ik in 2006 over de oorlogen tussen de Grieken en de Perzen schreef. Maar ach, de eerste die over de Slag om Stalingrad met een komische noot kan vertellen zal nog wel wat op zich laten wachten, denk ik.
En voor de rest denk ik dat het niet slechter zal geweest zijn dan "vroeger". Het nieuwe was er wat af, het slaapgebrek heeft zeker nog gespeeld, misschien dat het "sprankelende" dat ik zo graag wil ambiëren wat is afgenomen... Maar anderzijds, een paar klassiekers over Eurabië waarover ik wel te spreken ben, een paar klassiekers over de crisis die er toch mogen zijn. Ik denk dat ik maar "tevreden" zal zijn; een driester op mijn eigen schaal van kwotering. Overigens merk ik voor het eerst in drie jaar een knik in de kijkcijfers, die de laatste tijd nogal vanzelf boven de 100 hits per dag gaan. Het duurt nu lang genoeg om het serieus te nemen, dus naar mijn eigen maatstaven kan ik nu een tikje verwonderd vaststellen: dit is niet langer een "dood" blog, het ligt nu alleen nog maar in coma.
Wat dit jaar veranderd is, is dat ik ineens veel meer met een ander perspectief naar dit blog kijk: dat van de toekomst. Meer en meer merk ik dat ik terugzoek naar de posts over de kindjes van jaren geleden: wat kon peuter Thomas toen hij even oud was als peuter Simon nu; dat soort dingen. En natuurlijk bedenk je dan dat het niet onmogelijk is dat de betrokkenen zelf, binnen tien jaar, binnen twintig jaar,... binnen vijftig jaar,... binnen honderd jaar ("hallo, achterkleinkinderen, mag ik van harte hopen dat het jullie goed gaat?") ook eens komen terugkijken. Je ziet dat vaak, mensen die mijmeren van "mijn vader was een [zus en zo]", maar nu met de wereld van het internet is het niet onmogelijk dat ze al die herinneren over hun ouders ook eens door onze eigen bril te zien krijgen.
Dus eerst en vooral, liefste nageslacht van me, sorry voor het vele gezeur over slaapgebrek, maar dat is nu eenmaal hoe het voelt als je het van dag tot dag ondergaat. Maar zoals je naar ik vurig hoop ook wel gemerkt heb, bezien vanop de hogere schaal waren jullie van seconde tot seconde méér dan de moeite waard.
En zo voel ik me een beetje zoals wanneer ik naar een foto kijk van mijn "verre" voorvaderen (2). Ze kijken de lens in met de serieuze blik van mensen voor wie dat moment het heden is, zoals voor mij de postjes over de euters het heden is, terwijl ze voor de mensen in de toekomst een stuk gestold verleden zullen zijn. Het heeft iets geks tegelijk te zitten denken aan wat en hoe je over het "nu" wil schrijven, en hoe het er, wie weet, ooit, eens, ergens zal uitzien...
------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/06/aan-de-oevers-van-de-volga-lag-een.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/04/foto.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten