Boedapest

Bij de luchthaven van Boedapest neem je een taxi nadat je aan een stand hebt opgegeven waar je heen gaat, waarna je een voucher krijgt, die je aan de chauffeur geeft: en de prijs staat er op. Dat maakt dat de chauffeur er geen belang bij heeft je allerlei omwegen aan te smeren. Integendeel, met de vaste prijs doet hij er goed aan je zo snel mogelijk aan je bestemming af te leveren. Des te sneller is er kans op een nieuwe rit, en de tevreden bezoeker geeft je misschien wel een betere fooi. Goed systeem: de taxi stort zich in het verkeer als een leeuw tussen een kudde antilopen, en een half uurtje later staan we aan het hotel.

Zowel de man aan de stand als de chauffeur spreekt Engels waar je wijs aan kunt. De taxi is een meer dan fatsoenlijke auto, de luchthaven oogt niet alleen modern maar ook aantrekkelijk en comfortabel en de atmosfeer in het algemeen, op weg naar de stad, is er één van een moderne, levendige en belangrijke hoofdstad. We hadden aanzienlijke vertraging, dus het is latere avond als we arriveren, maar wanneer je uitstapt en rondkijkt kon je in één van de betere buurten van Brussel staan.

Dat contrasteert allemaal nogal sterk met de andere hoofdstad waar we net vandaan komen - en die we maar niet bij naam zullen noemen. In de vorige taxi kon ik niet uitstappen: de deurklink was afgebroken. De vlekken op de carosserie zouden wantrouwige geesten aan roest doen denken en de chauffeur kon zelfs niet zeggen hoeveel goudstukken we hem schuldig waren: hij moest op de meter wijzen. De stad zag er uit om onder water te zetten en de straten leken geplaveid met goede voornemens.

De volgende avond, in Boedapest, dus, verlaten we om vijf uur de bank, maar de vroege vlucht zat vol. We zitten op een terrasje aan de Donau naar de ondergaande zon te kijken, en geluk bij een ongeluk, omdat het eten op een vliegtuig toch niet te vreten is hoeven we Boedapest niet te verlaten zonder een echte Hongaarse Goulash Voor Toeristen in onze maag.
"Kunnen we betalen in euro?" willen we weten als de vriendelijke jongen komt afrekenen.
"Natuurlijk, 220 forinten voor een euro" zegt die, nu pas echt vriendelijk lachend.
Je moet iemand met mijn job hebben om zoiets onmiddellijk aan te nemen. Neenee, ik bedoel niet dat je in de wisselmarkten moet werken om te weten dat een euro eigenlijk 250 forinten waard is. Voor een miljoen euro is dat het verschil tussen 220 en 250 miljoen forint, dus 30 mio, gedeeld door 250 ofte 120,000 euro: nice try.

Maar voor 6,000 forint? Als we hem 24 euro gaven, en hij geeft er ons de normale 250 forint voor, dan hebben we hem inderdaad 6,000 forint gegeven. Maar als hij er maar 220 forint voor biedt, dan moeten we hem 27.27 euro geven om er 6,000 forint van te maken. Een verschil van 3.27 euro, om niet te moeten opstaan, in de straten van Boedapest een automaat te zoeken, er 6 of 7 duizend forint uit te halen - de rekening was vanzelfsprekend geen rond duizendtal - en uiteindelijk met een aantal honderden forinten wisselgeld in je zak in Brussel te moeten landen.

Je moet dus iemand met mijn job hebben om niet als een domme toerist fronsend te beginnen druk doen over "250" en "hoeveel is dat in euro" (laat staan in BEF) en verongelijkt uit te rekenen dat je in de zak gezet wordt, maar je integendeel onmiddellijk te realizeren: waar zijn we mee bezig en "ja, OK" te zeggen. Dus de rekening komt en we geven hem 30 euro, en natuurlijk heeft hij geen wisselgeld in euro en natuurlijk hoeft dat ook helemaal niet: hey, 30 euro voor twee borden goulash, twee pinten en een glas rode wijn, in het centrum van Boedapest in de ondergaande zon met zicht op de Donau: problemen, iemand?

We vragen of we een ontvangstbewijsje kunnen krijgen. Dat kan, vanzelfsprekend. Nog altijd even vriendelijk lachend komt hij bij ons. "Kijk, zoveel van dit, zoveel van dat, maal zoveel, 220 van hier en vandaar" legt hij allemaal heel behulpzaam uit, "maakt 27.27 euro" wijst hij nog eens extra aan, en dan voegt hij er in één adem nog aan toe "service included".

De ironie! Net geen sarcasme, eigenlijk. Alles met diezelfde brede glimlach, natuurlijk. En laat op de avond, wanneer het gilde de war stories van de dag kan gaan swappen, zal hij verteld hebben "en toen schoten ze nog in een bulderende lach ook. Hollanders... ik herkende ze ook nog aan hun taal."