Zoals in veel hedendaagse bedrijven is er ook bij ons een jaarlijks Sinterklaasfeest (oh, die kapitalistische uitbuiting...). Even was Sinterklaas zelfs een bron van ongerustheid voor papa. Het liedje "daar wordt op de deur geklopt" klinkt, en kleuter Sarah staat recht om op de deur te gaan kloppen. Schattig, maar precies hetzelfde verhaal stond hier een jaar geleden ook (1)... Maar geen paniek. Intussen zet kleuter Sarah ook zelf de CD-speler aan, opent CD-doosjes, prutst de schijfjes tevoorschijn, plaatst ze op hun plaats, en zet de installatie aan. We horen hier erg veel Sinterklaasliedjes, tegenwoordig, maar ook de Beatles. De eerste CD van "de Rode"; kleuter Sarah noemt dat "de CD van de vier meneren"; vraag me niet waarom.
Maar dat Sinterklaasfeestje. Daar maakte de goedheiligman zijn reputatie van alwetendheid waar, want hoe kon hij in vredesnaam anders weten dat kleuter Sarah tegenwoordig alle DVD's, boekjes en Youtube filmpjes over Sneeuwwitje, Belle, Assepoester en vele andere verslindt? En kijk, ze krijgt een cadeautje, en daaruit komt een prachtige schatkist, en die bevat een collectie van vier jurken en bijhorende attributen: Sneeuwwitje, Assepoester, Doornroosje en Belle (die van het Beest).
Kleuter Sarah komt niet meer bij van plezier. Het kot is letterlijk te klein, en zo heel erg klein was die feestzaal nu ook weer niet. "Kijk eens! Kijk eens!" roept ze tegen iedereen die in de weg staat, "Sneeuwwitje! Doornroosje!" (Enzovoort). Toevallig werken de papa en mama van nichtje Tine in dezelfde groep, en toevallig heeft nichtje Tine ook zo'n kist gekregen, en zo hossen en springen er binnen de kortste keren hand in hand twee Sneeuwwitjes, even groot, even blond en even uitbundig door de zaal.
Wat kunnen kinderen van drie jaar toch gelukkig zijn; hadden grotere filosofen dan ikzelf al niet één en ander gezegd over hoe we dat vermogen schijnen te verliezen, ergens tussen drie en wat meer?
Intussen zat peuter Thomas maar sip naar zijn cadeau te kijken. Een (toegegeven) kleurige zak, waar voor de rest niet veel pret aan te beleven leek te zijn. Tot kleuter Sarah er zich mee kwam bemoeien. Ze prutste een heel klein hoekje open van de plaats waar de zak een andere kleur had en met velcro bevestigd zat, en toen nam peuter Thomas (een minstens even grote prutser als zijn zus) de boel weer over, en prutste verder. Het oog van de volwassene had de zak natuurlijk al lang herkend als het circus van de clowns Boemba (1), Boembalu (2) en collega's. En onder het gepruts van peuter Thomas scheurde de opening van de tent verder open, en daar glinsterde iets roods, en ook iets geels...
Het gezichtje van peuter Thomas klaarde helemaal op! Hij haalde de figuurtjes van Boemba en Boembalu en Wannadoo en de leeuw en de bal tevoorschijn, en enthousiast met zijn armpjes zwaaiend begon hij weer te scanderen van "N-ga - N-ga - N-gààààà!", zoals uitgelegd in de post onder voetnoot (2).
En zo was peuter Thomas ook erg gelukkig met zijn Sinterklaascadeau. De figuurtjes zijn wel niet even groot als de echte knuffels, maar hij heeft toch ook een grote Boembalu, en met zijn circus ook nog de hele collectie in miniatuur. Daarstraks haalde hij ze één voor één uit de zak en ging ze netjes naast elkaar op het salontafeltje deponeren, om de volgende te gaan halen. "De onwrikbare logica van de peuter" (3)...
-----------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/07/boemba.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/11/baby-thomas-heeft-een-knuffel.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/11/pop.html
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/11/een-lachbaby.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten