Hier komt een tweet, van Pascal Tack ("Tipping Point)", retweeted door Geert Noels:
"750 gemeentemandatarissen ontvangen ieder zowat 15.000 euro per jaar zitgeld voor 3 vergaderingen per jaar "
Van Geert hebben we vaker oproepen gezien tot besparingen in het algemeen en verspilling in het bijzonder, en inderdaad, ik kan me inbeelden... Als je nu een willekeurige Belg een budget van 11 miljoen euro per jaar gaf, met als opdracht alleen maar te proberen iets nuttigs te doen.
Zou dat dan (a) beter zijn, (b) slechter, of (c) onverschillig?
Bedenk, als de gemiddelde Belg alles tot de laatste euro verliest, dan lijkt me dat niet noodzakelijk slechter dan wanneer de elite weer eens zichzelf rijkelijk zit bedienen, of heb ik dat mis?
Uitmesten, die hap! En doe er de Gemeentelijke Holding ook maar bij!
En tegelijk moet je goed beseffen: de staatsschuld bedraagt een 350 miljard euro. Als je daarvan één percent bespaart heb je 3.5 miljard. En als je bescheiden begint met één percent dààrvan, dan heb je 35 miljoen.
Zijnde een drie keer de 11.5 miljoen waarvan sprake in het citaat. Of ook, je moet 300 van dat soort gevallen vinden en uitroeien, om één percent van de staatsschuld te sparen. Wat misschien op zich de reden is waarom iedereen graag praat over besparen, terwijl het in feite niet eens zo belangrijk is?
Wat natuurlijk niet belet dat ik hierbij de mensen die zichzelf zo rijkelijk zitten te bedienen mijn meest welgemeende misprijzen overmaak.
maandag 31 oktober 2011
zondag 30 oktober 2011
Het voordeel van al die conversaties...
Momenteel maken twee recente posts hier deel uit van conversaties (eerst een post op een ander blog, dan een post hier, dan een uitwisseling in de commentaren, een nieuwe post hier en een nieuwe uitwisseling van commentaren) die plaatsvinden op het internet. Het onderwerp is "fractioneel bankieren" (1), en hoe en waarom dat volgens (naar ik aanneem "libertariërs", maar corrigeer me als ik de terminologie fout heb) "fraude" is.
Nu is me vaak opgevallen hoe uitwisseling van ideeën vaak leidt tot een enorme verheldering van de inzichten. Momenteel heb ik de indruk dat er zich voor mijn ogen een zeker schema ontrolt dat me al veel beter doet begrijpen wat er aan de hand is. En omdat ik vermoed dat de "libertariërs" het daar niet noodzakelijk mee eens zullen zijn wil ik ze wel de kans geven om op hun beurt hun opmerkingen mee te geven.
Het schema waar de kritieken op het fractioneel bankieren zich (al dan niet impliciet) op baseren, lijkt me als volgt.
1. Alles wat leidt tot het idee dat er een rol voor de overheid is weggelegd is weerlegd (in de zin van fout zoals wanneer je onder de gewone logica een kringredenering ontdekt).
2. Fractioneel bankieren brengt risico's met zich mee die zo hoog kunnen oplopen dat ze onaanvaardbaar zijn (terecht of ten onrechte roept Ivan Janssens als voorbeeld in dat het tot inflatie leidt).
3. Daarom zijn er verschillende maatregelen genomen om die risico's in te dijken, waaronder een groot deel overheidsoptreden (depositogaranties, lender of last resort functies,...)
4. Ergo (per regel één), er moet iets fundamenteel mis zijn aan fractioneel bankieren.
5. Dat kunnen we argumenteren indien we de fondsen die klanten toevertrouwen aan banken kwalificeren als "bewaargeving", omdat in dat geval de bank de plicht heeft het geld integraal beschikbaar te houden (in tegenstelling tot fractioneel bankieren).
6. Banken die dan het geld uitlenen op langere termijn dan de looptijd van het deposito (gebruik makend van de wet op de grote getallen, en ook op de "interbankmarkt"; één van die maatregelen uit nummer drie hierboven) plegen dan "misbruik" van de gelden uit hun contract en bijgevolg "fraude".
7. Waaruit dan weer volgt dat er smurf moet gebeuren om dat te vermijden.
Ik gebruik hier in punt zeven het woord "smurf", omdat daar eigenlijk "overheidsoptreden" moet staan. Maar als je dat woord daar zet, en je kijkt nog eens opnieuw goed naar je regel onder nummer één, dan krijg je, eigenaardige effecten.
Maar ik weet wel zeker dat ik nog niet alle inzichten en commentaren van de libertariërs heb gehoord en begrepen. Ik hoop dat dit schema zal helpen om verdere vooruitgang te maken.
---------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/weer-controverse-rond-fractioneel.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/fractioneel-bankieren-en-juridische.html
Nu is me vaak opgevallen hoe uitwisseling van ideeën vaak leidt tot een enorme verheldering van de inzichten. Momenteel heb ik de indruk dat er zich voor mijn ogen een zeker schema ontrolt dat me al veel beter doet begrijpen wat er aan de hand is. En omdat ik vermoed dat de "libertariërs" het daar niet noodzakelijk mee eens zullen zijn wil ik ze wel de kans geven om op hun beurt hun opmerkingen mee te geven.
Het schema waar de kritieken op het fractioneel bankieren zich (al dan niet impliciet) op baseren, lijkt me als volgt.
1. Alles wat leidt tot het idee dat er een rol voor de overheid is weggelegd is weerlegd (in de zin van fout zoals wanneer je onder de gewone logica een kringredenering ontdekt).
2. Fractioneel bankieren brengt risico's met zich mee die zo hoog kunnen oplopen dat ze onaanvaardbaar zijn (terecht of ten onrechte roept Ivan Janssens als voorbeeld in dat het tot inflatie leidt).
3. Daarom zijn er verschillende maatregelen genomen om die risico's in te dijken, waaronder een groot deel overheidsoptreden (depositogaranties, lender of last resort functies,...)
4. Ergo (per regel één), er moet iets fundamenteel mis zijn aan fractioneel bankieren.
5. Dat kunnen we argumenteren indien we de fondsen die klanten toevertrouwen aan banken kwalificeren als "bewaargeving", omdat in dat geval de bank de plicht heeft het geld integraal beschikbaar te houden (in tegenstelling tot fractioneel bankieren).
6. Banken die dan het geld uitlenen op langere termijn dan de looptijd van het deposito (gebruik makend van de wet op de grote getallen, en ook op de "interbankmarkt"; één van die maatregelen uit nummer drie hierboven) plegen dan "misbruik" van de gelden uit hun contract en bijgevolg "fraude".
7. Waaruit dan weer volgt dat er smurf moet gebeuren om dat te vermijden.
Ik gebruik hier in punt zeven het woord "smurf", omdat daar eigenlijk "overheidsoptreden" moet staan. Maar als je dat woord daar zet, en je kijkt nog eens opnieuw goed naar je regel onder nummer één, dan krijg je, eigenaardige effecten.
Maar ik weet wel zeker dat ik nog niet alle inzichten en commentaren van de libertariërs heb gehoord en begrepen. Ik hoop dat dit schema zal helpen om verdere vooruitgang te maken.
---------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/weer-controverse-rond-fractioneel.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/fractioneel-bankieren-en-juridische.html
zaterdag 29 oktober 2011
"Fractioneel Bankieren" en "juridische kwalificatie"
Bij de recente post over "fractioneel bankieren"(1) verschenen en paar commentaren rond het onderwerp "kwalificatie van contracten". Immers, de critici van het fractioneel bankieren doen nogal veel moeite om gelden op spaarboekjes en zichtrekeningen als "bewaargeving" te kwalificeren. Dat betekent dat de bewaarnemer dezelfde voorwerpen ongebruikt moet teruggeven, en zo kan je "afleiden" dat het "fraude" is wanneer de bank de spaargelden intussen zelf voor eigen rekening uitleent.
En dus vond ik dat op mijn beurt alleen maar een verbaal manoeuvre, omdat ze nu eenmaal eerst ergens een naam aan geven, en vervolgens de "conclusie", die echter al op voorhand was bepaald, "afleiden" uit de "premissen", die echter alleen maar achteraf aan de "conclusie" worden aangepast.
Onnodig te zeggen dat de critici het daar niet erg mee eens waren! Voor mij illustreert dat dat het "manoeuvre" nogal cruciaal is voor de redenering, maar dit terzijde. Hoe dan ook, in dat kader verzekerde lezer Felix me dat het verschil tussen lening en bewaargeving echt wel juridisch relevant is, en dus niet zomaar een "verbaal manoeuvre".
En omdat ik dit een belangrijk onderwerp vind, en een commentaar bij een oude post nu eenmaal nog minder wordt gelezen dan een echte post, copiëer ik nu maar mijn reactie daarop hieronder...
---------------------------------
Zeer zeker is dat juridisch relevant. Het wordt pas "een verbaal rookgordijn" wanneer je het misbruikt om bijvoorbeeld een vooraf bepaalde "conclusie" te bereiken.
Zo is een uitwisseling van geld tegenover gebruik (e.a.) van onroerend goed een "verkoop" als de eigendom wordt overgedragen, maar (vermoedelijk) een "huur" als er geen eigendomsoverdracht is. De kwalificatie hangt af van wat de contractanten hebben afgesproken.
Op dezelfde manier is het overhandigen van iets om het later terug te krijgen misschien wel een bewaargeving. Het hangt af van wat de vrije contractanten hebben afgesproken. Een mantel in een vestiaire; een auto in een parking: de afgever wil duidelijk hetzelfde voorwerp terug.
Maar ikzelf (die durf suggereren dat ik wel degelijk weet wat er met mijn geld gebeurt) heb helemaal niet de bedoeling precies dezelfde geldstukken terug te krijgen wanneer ik geld op een spaarboekje zet, zoals ik niet verwacht hetzelfde ei terug te krijgen wanneer ik mijn buurman een ei uitleen.
Zeker is het best denkbaar dat geld afgeven om het later terug te krijgen wèl onder de vorm van "bewaargeving" verloopt. Als de klant geld (of iets anders) laat deponeren om later precies dezelfde geldstukken /voorwerpen terug te krijgen noemen we het meestal "kluis". Het is de ontvanger die ervoor betaald wordt, en dat suggereert "bewaargeving".
Maar met spaargeld is dat lang niet noodzakelijk mijn bedoeling; integendeel, zoals gesuggereerd door het feit dat het bijna altijd de spaarder (en niet de ontbangende bank) is die betaald wordt.
Natuurlijk, als één of andere instantie, praktisch noodzakelijk een overheid, beslist dat ik niet langer mag afspreken met mijn bankier wat ik wil, bijvoorbeeld omdat een individu (of een groepje individuen) denken beter te weten dan de totaliteit van al die vrije individuen wat ze "eigenlijk" aan het doen zijn, en hoe het "eigenlijk" moet gekwalificeerd worden, dan kan het best zijn dat ze het alternatief in het strafwetboek zetten, en dan is het ineens "misbruik" en "fraude".
(De kenner heeft in de bovenstaande paragraaf natuurlijk de echo van Friedrich Hayek zien staan.)
Maar zoals ik al zei, nog verder afdrijven van de liberale idealen dan dit soort betutteling en dit soort verbod op vrij ondernemerschap en dit verbod op vrij contracteren tussen de partijen: ik moet al serieus nadenken om er voorbeelden van te vinden. Heropvoedingskampen voor wie dat niet inziet lijkt me een kandidaat.
------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/weer-controverse-rond-fractioneel.html
En dus vond ik dat op mijn beurt alleen maar een verbaal manoeuvre, omdat ze nu eenmaal eerst ergens een naam aan geven, en vervolgens de "conclusie", die echter al op voorhand was bepaald, "afleiden" uit de "premissen", die echter alleen maar achteraf aan de "conclusie" worden aangepast.
Onnodig te zeggen dat de critici het daar niet erg mee eens waren! Voor mij illustreert dat dat het "manoeuvre" nogal cruciaal is voor de redenering, maar dit terzijde. Hoe dan ook, in dat kader verzekerde lezer Felix me dat het verschil tussen lening en bewaargeving echt wel juridisch relevant is, en dus niet zomaar een "verbaal manoeuvre".
En omdat ik dit een belangrijk onderwerp vind, en een commentaar bij een oude post nu eenmaal nog minder wordt gelezen dan een echte post, copiëer ik nu maar mijn reactie daarop hieronder...
---------------------------------
Zeer zeker is dat juridisch relevant. Het wordt pas "een verbaal rookgordijn" wanneer je het misbruikt om bijvoorbeeld een vooraf bepaalde "conclusie" te bereiken.
Zo is een uitwisseling van geld tegenover gebruik (e.a.) van onroerend goed een "verkoop" als de eigendom wordt overgedragen, maar (vermoedelijk) een "huur" als er geen eigendomsoverdracht is. De kwalificatie hangt af van wat de contractanten hebben afgesproken.
Op dezelfde manier is het overhandigen van iets om het later terug te krijgen misschien wel een bewaargeving. Het hangt af van wat de vrije contractanten hebben afgesproken. Een mantel in een vestiaire; een auto in een parking: de afgever wil duidelijk hetzelfde voorwerp terug.
Maar ikzelf (die durf suggereren dat ik wel degelijk weet wat er met mijn geld gebeurt) heb helemaal niet de bedoeling precies dezelfde geldstukken terug te krijgen wanneer ik geld op een spaarboekje zet, zoals ik niet verwacht hetzelfde ei terug te krijgen wanneer ik mijn buurman een ei uitleen.
Zeker is het best denkbaar dat geld afgeven om het later terug te krijgen wèl onder de vorm van "bewaargeving" verloopt. Als de klant geld (of iets anders) laat deponeren om later precies dezelfde geldstukken /voorwerpen terug te krijgen noemen we het meestal "kluis". Het is de ontvanger die ervoor betaald wordt, en dat suggereert "bewaargeving".
Maar met spaargeld is dat lang niet noodzakelijk mijn bedoeling; integendeel, zoals gesuggereerd door het feit dat het bijna altijd de spaarder (en niet de ontbangende bank) is die betaald wordt.
Natuurlijk, als één of andere instantie, praktisch noodzakelijk een overheid, beslist dat ik niet langer mag afspreken met mijn bankier wat ik wil, bijvoorbeeld omdat een individu (of een groepje individuen) denken beter te weten dan de totaliteit van al die vrije individuen wat ze "eigenlijk" aan het doen zijn, en hoe het "eigenlijk" moet gekwalificeerd worden, dan kan het best zijn dat ze het alternatief in het strafwetboek zetten, en dan is het ineens "misbruik" en "fraude".
(De kenner heeft in de bovenstaande paragraaf natuurlijk de echo van Friedrich Hayek zien staan.)
Maar zoals ik al zei, nog verder afdrijven van de liberale idealen dan dit soort betutteling en dit soort verbod op vrij ondernemerschap en dit verbod op vrij contracteren tussen de partijen: ik moet al serieus nadenken om er voorbeelden van te vinden. Heropvoedingskampen voor wie dat niet inziet lijkt me een kandidaat.
------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/weer-controverse-rond-fractioneel.html
Peuter Simon is afgestudeerd!
Ach, weer één van die "mens wat vliegt de tijd" posts, en deze keer dan toch nog een beetje weemoediger dan anders. Nu het de derde keer is (1) weet je, een tijdperk is voorbij, de periode van de babietjes, of toch heel kleine kindjes ligt achter ons, dat komt alvast nooit meer terug. Zoveel mensen hebben ons gezegd, de afgelopen jaren, "geniet ervan, ze worden zo rap groot", en nauwelijks heb je de tijd om geduldig ja te knikken, en de jongste neemt afscheid van de crèche.
En "Mama Greet" die je de waarborg van destijds terug geeft, en ineens herinner je je: dat moet bijna zeven jaar geleden geweest zijn, maanden voor je zelfs maar een idee hebt van wat dat is, kindjes hebben, dat je met die toen nog onbekende vrouw een contract afsluit, en een waarborg afgeeft, en je bijna huiverend afvraagt hoe dat zal zijn, een jaar later, wanneer de baby (want wat is dat tenslotte; een baby?) naar de crèche gaat - onwetend van de wachtende toekomst van crèches en flesjes melk en broertjes en schooltjes en huiswerk en de hele rest.
Zeven jaar voorbij, zeven jaar waarin je nauwelijks de tijd hebt gehad om erbij stil te staan dat ze voorbij gaan. Zeven jaar waarin "Ukkepuk Heffen" zowat de meest belangrijke instelling van ons leven was, misschien net niet even hoog als de bank waar we werken. En waarmee kunnen we beter onze ervaring met "den Ukkepuk" uitdrukken dan de mededeling dat onze drie kinderen er alle dagen breed lachend naartoe gingen en er alle dagen breed lachend weer weg gingen, enthousiast wuivend van "dààà-ààà mama G'eet!"? En ja, in de schoolvakanties kunnen ze er ook nog terecht, gelukkig.
Peuter Simon is net twee jaar en zes maanden, en verslaat daarmee zowel zus als broer, die pas op twee jaar en (resp) tien en acht maanden rijp voor de dienst waren bevonden. Nog klein, dus, maar hij komt al heel goed uit zijn woordjes, experimenteert met kleine zinnetjes, en hij heeft enorm veel energie. Dus we verwachten wel wat traantjes in het begin, maar hij heeft toch al een grote zus en broer in school, en we denken wel dat hij het er snel zal gewoon worden.
---------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/03/peuter-sarah-is-afgestudeerd.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/04/peuter-thomas-is-afgestudeerd.html
En "Mama Greet" die je de waarborg van destijds terug geeft, en ineens herinner je je: dat moet bijna zeven jaar geleden geweest zijn, maanden voor je zelfs maar een idee hebt van wat dat is, kindjes hebben, dat je met die toen nog onbekende vrouw een contract afsluit, en een waarborg afgeeft, en je bijna huiverend afvraagt hoe dat zal zijn, een jaar later, wanneer de baby (want wat is dat tenslotte; een baby?) naar de crèche gaat - onwetend van de wachtende toekomst van crèches en flesjes melk en broertjes en schooltjes en huiswerk en de hele rest.
Zeven jaar voorbij, zeven jaar waarin je nauwelijks de tijd hebt gehad om erbij stil te staan dat ze voorbij gaan. Zeven jaar waarin "Ukkepuk Heffen" zowat de meest belangrijke instelling van ons leven was, misschien net niet even hoog als de bank waar we werken. En waarmee kunnen we beter onze ervaring met "den Ukkepuk" uitdrukken dan de mededeling dat onze drie kinderen er alle dagen breed lachend naartoe gingen en er alle dagen breed lachend weer weg gingen, enthousiast wuivend van "dààà-ààà mama G'eet!"? En ja, in de schoolvakanties kunnen ze er ook nog terecht, gelukkig.
Peuter Simon is net twee jaar en zes maanden, en verslaat daarmee zowel zus als broer, die pas op twee jaar en (resp) tien en acht maanden rijp voor de dienst waren bevonden. Nog klein, dus, maar hij komt al heel goed uit zijn woordjes, experimenteert met kleine zinnetjes, en hij heeft enorm veel energie. Dus we verwachten wel wat traantjes in het begin, maar hij heeft toch al een grote zus en broer in school, en we denken wel dat hij het er snel zal gewoon worden.
---------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/03/peuter-sarah-is-afgestudeerd.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/04/peuter-thomas-is-afgestudeerd.html
donderdag 27 oktober 2011
Hoera, het stijgt!
Afgaand op allerlei kritische commentaren heeft Europa met zijn "deal" alleen maar "tijd gekocht". En dus is de hausse alleen maar een "opluchtingsrally".
Ze zouden best gelijk kunnen hebben. In feite zou dat simpel becijferbaar en beredeneerbaar moeten zijn. Ik vermoed zelfs dat er wel een paar bloggers (of zoiets) zullen zijn die dat ook werkelijk doen. Misschien kan je je er iets bij inbeelden: Land X, zoveel schulden, zoveel inkomsten, primair overschot zus en zo, je moet geen genie om te zien dat... Etcetera.
Alleen, ik ken ze niet, en ik heb ook niet de moed om ze te zoeken. Er zit zoveel "politiek vervuild denken" tussen... Je weet wel, "het is de schuld van de overheid" (resp. "van de vrije markt", natuurlijk) eerst, en al de rest wordt daarbij aangepast. En dus kijken ze niet, of nauwelijks, naar de cijfers om hun "conclusies" te trekken, maar wel naar de vraag of de gebeurtenissen kloppen met hun veronderstellingen. En om door dat soort oeverloze "pseudo-analyses" te gaan waden...
Maar ik geloof ook wel dat "er alleen maar tijd gekocht" is. De enorme rally die je momenteel te zien krijgt is gemakkelijk te verklaren in termen van "short covering". Iedereen die aandelen heeft verkocht met de bedoeling ze later goedkoper terug te kopen zien zijn winst aan de huidige koersen snel wegsmelten, en koopt dus maar snel zelf ook in, wat weer de koersen doet stijgen... Etcetera.
Natuurlijk, de deal gaf ook werkelijk aanleiding tot stijgende koersen. Waarschijnlijk (zo probeer ik te raden) zit er ook wel een component van "ze hebben niet alleen tijd gekocht, maar eindelijk door dat ze met die tijd ook iets moeten doen". Dus momenteel speculeert de markt er op dat de politiekers dat dan ook inderdaad zullen doen. Dat zullen we dus maar even afwachten. En ik kan inderdaad de pessimisten begrijpen.
Maar ik hoop dat ik het mis heb, hoor!
Ze zouden best gelijk kunnen hebben. In feite zou dat simpel becijferbaar en beredeneerbaar moeten zijn. Ik vermoed zelfs dat er wel een paar bloggers (of zoiets) zullen zijn die dat ook werkelijk doen. Misschien kan je je er iets bij inbeelden: Land X, zoveel schulden, zoveel inkomsten, primair overschot zus en zo, je moet geen genie om te zien dat... Etcetera.
Alleen, ik ken ze niet, en ik heb ook niet de moed om ze te zoeken. Er zit zoveel "politiek vervuild denken" tussen... Je weet wel, "het is de schuld van de overheid" (resp. "van de vrije markt", natuurlijk) eerst, en al de rest wordt daarbij aangepast. En dus kijken ze niet, of nauwelijks, naar de cijfers om hun "conclusies" te trekken, maar wel naar de vraag of de gebeurtenissen kloppen met hun veronderstellingen. En om door dat soort oeverloze "pseudo-analyses" te gaan waden...
Maar ik geloof ook wel dat "er alleen maar tijd gekocht" is. De enorme rally die je momenteel te zien krijgt is gemakkelijk te verklaren in termen van "short covering". Iedereen die aandelen heeft verkocht met de bedoeling ze later goedkoper terug te kopen zien zijn winst aan de huidige koersen snel wegsmelten, en koopt dus maar snel zelf ook in, wat weer de koersen doet stijgen... Etcetera.
Natuurlijk, de deal gaf ook werkelijk aanleiding tot stijgende koersen. Waarschijnlijk (zo probeer ik te raden) zit er ook wel een component van "ze hebben niet alleen tijd gekocht, maar eindelijk door dat ze met die tijd ook iets moeten doen". Dus momenteel speculeert de markt er op dat de politiekers dat dan ook inderdaad zullen doen. Dat zullen we dus maar even afwachten. En ik kan inderdaad de pessimisten begrijpen.
Maar ik hoop dat ik het mis heb, hoor!
Abonneren op:
Posts (Atom)