Huishoudelijk: Even buiten strijd

Omdat ik al lang sukkel met één van mijn ogen, en omdat dat oog de laatste tijd fel achteruit is gegaan, moet ik deze week geopereerd worden. Het idee is dat ik onmiddellijk terug thuis zal zijn, maar aangezien ogen nogal delicaat liggen, denk ik dat ik misschien niet veel zal kunnen computeren. In het beste geval even buiten strijd, en naar ik vurig hoop, niet meer dan "even". En als het alleen maar een tijdje veel pijn doet (en dat zijn wel de verwachtingen), misschien toch wat korte ingrepen hier, bijvoorbeeld omdat er (zoals nu) plots toch wat commentaren arriveren.

Zoiets is altijd een goed moment voor een "huishoudelijke recapitulatie". Eén van de grote voordelen van het internet is dat er weinig of geen "gatekeepers" zijn, zodat mensen als ikzelf hun geniale maar helaas onbegrepen ideeën toch kwijt kunnen. Op het eerste zicht geeft dat natuurlijk de paradox dat ikzelf op dit blog wel voor gatekeeper zit te spelen voor commentaren.

Maar dat gatekeeper-schap is alleen maar formeel. Nog altijd heb ik niet één commentaar geweigerd. Wanneer ik commentaren door bekende namen zie stuur ik ze gewoonlijk eerst door, en daarna lees ik ze op het blog; niemand van de paar mensen die geregeld post zal geweigerd worden omdat het me niet aanstaat. Het enige wat ontbreekt om ze automatisch te laten passeren is (ofwel) de technologie, (ofwel) mijn gebrek aan kennis van die technologie, (ofwel, en vermoedelijk) beide tegelijk.

Toch blijft het uiterst vervelend dat posts een hele tijd niet verschijnen, en aan iedereen die om die reden niet wil reageren: ik denk dat ik precies hetzelfde zou doen.

Maar intussen hebben we dus wel een toestand waarbij ik nog geen enkele post heb geweigerd. Géén hysterische, voortdurende herhalingen van extreem-links en extreem-rechts, géén reclame voor gokkasten, géén pogingen om mij (en u) te bekeren tot wat je maar kan verzinnen, het komt er allemaal niet door, en daarom, denk ik, probeert het dat zelfs niet. En omdat ik dat belangrijker vind dan een stroom reacties à la "hi" en "saai blog" en de rest, blijft het maar een tijdje zo.

Bovendien krijg ik stilaan de indruk dat er een belangrijker reden is waarom dit blog niet communicatie-vriendelijk is, dan die (formele) gatekeeperij van me. Als iemand, zoals momenteel gebeurt, nog reacties stuurt naar een ouder bericht, dan moet je al een fanatieke lezer zijn om dat nog op te merken. En dat zou nu eenmaal niet anders zijn als die reactie onmiddellijk verscheen.

Bij mijn weten is dat puur een Blogger-fenomeen. Blogger biedt een heel simpele blog-omgeving, zelfs mensen zoals ik kunnen ermee bloggen, maar meer dan de basics heb je niet. Ik veronderstel dat ik er nog een hele tijd mee zal moeten leven.

En tenslotte: na drie maanden vind ik bloggen best geestig. Af en toe zie ik neerbuigende artikelen over de "incest" van bloggers, van hun "mislukte dromen" over hoe ze belangrijke opiniemakers gingen worden, over de beperkte visie van de "blogosfeer". Wel, het is niet dat ik me tot de ervaren bloggers reken, maar mijn raad zou zijn: trek je van al die dingen niets, maar dan ook driedubbel niets aan. Bloggen moet je niet doen omdat je Belangrijk wil zijn, of geld wil verdienen, of ruzie maken met onbekenden, maar gewoon omdat het je overkomt. En eerlijk gezegd kan je dan al die kritieken glimlachend van je laten afglijden zoals water van een eend.

Ik vind het dus geestig, en ik denk wel dat, als het mag van het universum, ik het zal blijven doen, en wel om geen enkele andere reden dan dat ik het geestig vind. Amen.