Lezer Peter Fleming liet weten dat hij “best bereid is te betalen” voor veiligheid. Bovendien lijkt het hem dat er genoeg mogelijkheden zijn om te bezuinigen, zodat het niet eens iets hoeft te kosten: “op andere zaken kunnen ze genoeg besparen”. En intuitief kan ik daar inkomen. Toch is een intuitieve overeenstemming nog lang geen beleid. Om die brug te nemen is er nog een hoop analyse nodig.
Terzijde, het blijft zo dat ook een kosteloze ingreep op het sarcasme van extreem-links zal stuiten. “Aha, er was dus toch niet teveel overheid”, zullen ze zeggen. “Het probleem was alleen dat ze de overheid voor hun karretje willen spannen; het karretje van de materiële belangen van de bezittende klasse.” En ze zullen er nog aan toevoegen “en dus moeten wij ons van al dat gejammer over teveel staat maar niet teveel aantrekken, vermits is aangetoond hoe dat maar het schaamlapje is waarachter hun ideologie zich verstopt”.
En eerlijk gezegd heb ik daar maar één soort antwoord op. We zijn inderdaad weinig vooruit met het anti-overheid dogma, en werken beter pragmatisch. We kunnen nu eenmaal zomaar ineens geconfronteerd worden met gevallen waarin we “best bereid zijn te betalen”.
Los daarvan klinkt de zero-kost aanpak aantrekkelijk. Maar dat vraagt dus analyse. Eerst moeten we weten wat een aanvaardbaar niveau van veiligheid precies mag kosten. Let wel, niet alleen in financiële termen – ik mag tenminste aannemen dat, als het een politiestaat à la Saddam meebrengt, de sociale kosten onaanvaardbaar gevonden zullen worden?
Maar neem nog alleen de getallen. Pas als we er een cijfer op kunnen plakken kunnen we weten of “op andere zaken kunnen ze genoeg besparen” eigenlijk wel ergens op slaat, nietwaar? Als we zoiets beweren, totaal los van de vraag of het 1 miljoen euro zal kosten, of 10 of 100, of misschien honderden miljarden, dan blijven het toch maar lege slogans, niet?
Goed, we doen alsof we een idee hebben van wat het zal kosten, en voor dat bedrag gaan we besparen. Besparen, waarop? Ikzelf heb eerlijk gezegd geen flauw benul van hoe een tabel er zou uitzien, met daarop een overzicht als “staatsuitgaven: interesten, X%; onderwijs, Y%, Defensie en vriendendiensten van Flahaut, Z%”, etcetera. Maar als we dat niet weten, weten we ook niet wat er te bezuinigen valt, en waar, en hoeveel: het klinkt aantrekkelijk, maar het is geen beleid.
Ook kan ik me inbeelden dat iemand van mening is dat we alle ambtenaren kunnen ontslaan, alle werkloosheidsvergoedingen intrekken, en alle pensioenen afschaffen. Jaja, karikatuur, maar dan gewoon om het punt scherp te stellen. Iemand mag natuurlijk persoonlijk van mening zijn dat daar allemaal op bezuinigd kan worden. Maar naarmate de intellectuele (of morele, voor zover daar nog iets van overblijft) basis van dat idee verder inkrimpt, wordt het minder practisch. “Ik vind dat we daar op kunnen bezuinigen” is nog steeds geen concreet beleid.
Tenslotte blijft denkbaar – dat stond er althans uitdrukkelijk bij – dat we ervoor moeten betalen. Dat kan wat moeilijk liggen voor die soort liberalen (de exacte technische term ontglipt me) die van mening zijn dat er (zo goed als) helemaal geen staat moet zijn. Iedereen die op blogs, of usenet, een lang spoor van gejammer heeft getrokken, over hoe hoge belastingen onze Westerse Beschaving Zelf om zeep helpen, zal er een tikje vreemd uitzien als hij nu voorstelt om de belastingen te verhogen om de Westerse Beschaving te redden. Denk ik.
Alles bij elkaar denk ik dat veiligheid door repressie helemaal geen absurd idee is, maar het draagt een kost. Die kost kan zijn dat we onszelf tegenspreken, zoals ik hoger door “extreem-links” liet opmerken, en hopen dat niemand het bemerkt heeft. Of die kost kan zijn dat we pragmatischer moeten nadenken over “collectieve actie” en “staat”, en dat we minder gemakkelijk ideeën kunnen afwimpelen om de simpele reden dat ze “teveel staat” meebrengen. En iemand die uiteindelijk elke kost afwijst, omdat hij nu eenmaal een anti-staat dogma aanhangt, kan nog altijd consequent zijn, en vinden dat er niet moet betaald worden voor veiligheid. Zolang we ons maar niet inbeelden dat enkele simpele slogans het probleem (en zijn oplossing) kunnen beschrijven, ben ik al lang tevreden.
5 opmerkingen:
natuurlijk moet één en ander geanalyseerd worden, maar je kan moeilijk verwachten dat ik hier meteen een kant-en-klaar plan voorleg
de boodschap die ik vooral wilde meegeven, is dat je binnen een gegeven budget prioriteiten moet stellen en daar kan m.i. zeker mee geschoven worden, hoe dat concreet moet ingevuld worden, is iets voor de cijferaars onder ons.
Veiligheid is een publiek goed, zoals een schoon milieu, wegen, sociale zekerheid enzovoorts....Toch is men het erover eens dat veel publieke goederen perfect door de privé kan worden gedaan en vooral dat er geen overheidsmonopolie voor nodig is. Een consequente libertair (zo noemen ze dat soort liberalen geloof ik, of is "marktfundamentalist" een betere term?) moet ook tegen het geweldsmonopolie van de overheid zijn. Als we om Kyoto te halen een markt kunnen creëren inzake de uitstoot van CO2 waarom zouden we dan geen markt kunnen creëren inzake veiligheid?
Een markt creëren in zake veiligeheid. Ik vraag me af wat ik mij daarbij moet voorstellen. Betekent dat, dat als een firma niet aan zijn quota van opgeloste misdaden komt, ze "opgeloste misdaden" kan kopen van een firma die er op overschot heeft?
Gaan we de gemeentes offertes laten uitschrijven voor de politie-funkties?
Enige concrete ideeën zouden wat mij betreft
welkom zijn.
We werken beter pragmatiek: Ik zie het graag staan, maar mijn indruk is dat dat over het algemeen het tegenovergestelde is van wat politici doen.
Een voorbeeldje. Er zijn statistieken die aantonen dat "ongewenst" zijn een risikofaktor is voor misdadig gedrag later.
Er zijn ook statistieken die aantonen dat deugdelijke seksuele opvoeding het aantal ongewenste zwangerschappen doet dalen bij de jeugd.
Wat willen de republikijnen in de V.S? Die willen seksuele opvoeding reduceren tot een slogan van het slag: "Just say no" en ze willen een verbod op abortus.
Pragmatisch lijkt me dat allemaal niet.
Aren't we a little too busy with our own labelling, here? Who cares what the extreme left would say? Who cares that asking for more state involvment in that particular topic might not agree with our perceived general political positioning?
And anyway, one has to be extremely anti government not to admit that security (within or outside the frontiers) still is one competency that should not be relinquished to the public (God protects us from militias, firearms distributions, and all kinds of uncontrolled power given to little low IQ warriors,...). There are more than enough other areas that a government should not even be remotely be involved with and howver decided to control which would justify a lifetime of antigovernment hectic non-stop activism.
serge
Een reactie posten