Kernenergie? Nee, bed- oeps, ik bedoel: Ja, alstublieft!

Vandaag lees ik in de Financial Times een interview met “één van de medeoprichters van Greenpeace” (uit het blote hoofd: Patrick Moore, zou dat kunnen?). Zijn punt is: dertig jaar geleden, bij die oprichting, dus, geloofden ze dat kernenergie van ongeveer hetzelfde kaliber was als de holocaust. Maar vandaag, zegt hij, is hij van mening veranderd. Vandaag denkt hij dat kernenergie noodzakelijk is, en lang niet zo schadelijk als hij altijd geloofde.

Vroeger, op usenet, was dit het punt waarop ik me een hoop vijanden maakte, door het aldaar beruchte “aanmatigende toontje”, alsook mijn “bijtend sarcasme” los te laten. Wat denk je bijvoorbeeld van deze: “En wie kent u in uw intellectuele omgeving die u dat niet vandaag, maar wel dertig jaar geleden, al wist te vertellen”? Niet het soort vragen waarmee je vrienden maakt, wel? Héél slechte politiek, eigenlijk.

Tenslotte is de kunst niet verstard in je geloof blijven zitten. De kunst is integendeel je geloof te toetsen aan de realiteit, en op tijd en stond erkennen dat je het mis had. En als er daarbij dan ééntje staat gelijk te hebben, terwijl het feit dat die toch ook maar een mens is garandeert dat hij het ongeveer even vaak ook al wel mis zal gehad hebben, dan is dat alleen maar bevorderlijk voor het vasthouden van meer mensen in hun verstard geloof: proficiat.

Dus laat me proberen het beter te doen. Indien de pijl van het Rad van Gelijk deze keer naar onze kant wijst, dan is dat vanzelfsprekend niet omdat één of andere superieure ideologie ervoor zorgt dat Wij altijd gelijk hebben. Veeleer is dat het resultaat van iets dat Paul Krugman ergens de tragedie – of het dilemma, ik weet het niet meer van buiten – van de liberaal noemt; in ieder geval iets dat daar op trekt.

Die tragedie komt er op neer dat de liberaal wéét dat hij keuzes moet maken, en dat wat hij ook kiest nadelen zal vertonen. Soms zijn dat hartverscheurende nadelen, zoals wanneer economische ontwikkeling de teloorgang van authentieke, maar doodarme, culturen met zich meebrengt. En soms zijn dat nadelen zoals het feit dat energieverbruik op één of andere manier vervuilt. En tenzij je terug wil naar de economie van onze voorouders, zal je op zoek moeten naar de minst slechte oplossing.

Ik denk dat het punt waar de liberalen het deze keer beter hebben gedaan ligt waar ze zich bij die keuze niet door emotionele of Frankensteinachtige factoren hebben laten leiden. En zo stonden geen populaire misvattingen of mogelijkheden om een verkiezing van alweer twintig tot dertig jaar geleden te winnen in de weg, bij het berekenen van kosten en opbrengsten. En de liberaal, hij koos met een bezorgd gezicht voor kernenergie, liet zich decennia lang voor gewetenloze geldwolf uitschelden, en probeert nu wat hij intussen over “zeer slechte politiek” heeft geleerd in praktijk te brengen. Kernenergie? Ja, alstublieft.