Zimbabwe

Vandaag schrijft De Standaard dat de laagste levensverwachting van de wereld in Zimbabwe zit: de mensen hebben er bij geboorte een levensverwachting van pakweg 35 jaar.

Aandachtige lezers van dit blog weten dat Zimbabwe het daarmee beter doet dan de gemiddelde mensheid doorheen het grootste deel van de geschiedenis: vaak was het moeilijk tot zeer moeilijk om boven de dertig uit te komen. Maar tegelijk doet Zimbabwe het daarmee slechter dan de mensheid vandaag, want vandaag zit iedereen boven het niveau van Zimbabwe, en dus zijn ze er allemaal meer op vooruitgegaan dan het beetje dat Zimbabwe er op vooruitgegaan is.

Schrijnend, vervolgt De Standaard, is dat het land het 20 jaar geleden niet zo heel slecht deed. Blijkbaar is er intussen een serieuze ramp over het land gekomen. Sprinkhanen? De zwarte pest? Het is de schuld van het kapitalisme? Wel, neen, het is de schuld van Mugabe.

Mugabe was, laten we dat welwillend veronderstellen, een theoreticus. De armoede van sommigen, zo zegt de theorie, wordt veroorzaakt door de rijkdom van anderen: die anderen hebben hun welvaart van de armen afgepakt. In Afrika denkt deze theorie al snel zwart-wit: de blanken hebben de rijkdom van de zwarten afgepakt. En die theorie kon gecheckt worden. In Zimbabwe waren blanken, en die waren rijk, want zij hadden de grond. En er waren zwarten, en die waren arm, want ze waren arbeiders op de grond van de blanken.

En dus hadden de blanke boeren hun rijkdommen van de zwarte arbeiders afgepakt! En dus besloot Mugabe de blanke boeren te onteigenen, en de vrijgekomen gronden te herverdelen over de zwarte bevolking, en alle problemen waren opgelost! Sterker nog, de theorie van Mugabe zou er (eindelijk) mee bewezen zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. En op enkele jaren tijd crashte het BNP van Zimbabwe met 40% (steeds volgens de Standaard), en ligt de levensverwachting er op het laagste punt van heel de wereld. Zei ik dat het de schuld van Mugabe was? Oeps, foutje, natuurlijk. Het is eigenlijk nog steeds de schuld van het kapitalisme.