Ik lees in een artikel op de site van CNN dat een hoop mensen uit de staff van Al Gore willen proberen hem te recruteren voor een kandidatuur voor het presidentschap.
Nu zijn er daarmee, bij mijn weten, twee problemen. Ten eerste, ik denk echt dat hij geen zin heeft. Denk je heus dat het plezant is om maanden en maanden in vliegtuigen te slapen, te lachen naar om het even wie, handjes te schudden, je stem hees te speechen en de hele tijd te moeten oppassen wat je zegt, hoe je het zegt, enzovoort enzovoort? Volgens mij denkt Gore iets van "been there, done that, thanks but no thanks". Ik denk dat hij het meent; ik kan het mis hebben.
Een tweede probleem, denk ik, is dat mensen die al eens een campagne verloren hebben er uitzien als "losers". Natuurlijk, er zijn uitzonderingen mogelijk. Als ik me niet sterk vergis is Nixon daar een voorbeeld van. Uim, ik denk dat, als Gore een Nixon was geweest, hij in 2,000 niet had verloren. Bijvoorbeeld, als Nixon een Bill Clinton als bondgenoot in de campagne had kunnen hebben, dan had hij die zeker niet afgewezen.
Nu kan Gore, ondanks alle problemen, natuurlijk bezwijken voor de lokroep. Het blijft tenslotte een politieker. En het idee van "Ik Ben Zeer Belangrijk" oefent op het mannelijk testosteron nu eenmaal een invloed uit, die het mannetje van onze soort wel meer domme dingen laat doen. Misschien minstens vier jaar lang, bij elk woord dat je zegt, "yes, mister president" horen; de aantrekkingskracht moet groot zijn.
En dus zal hij het misschien wel doen. En dan heb ik, vanzelfsprekend, al mijn eerste voorspelling grandioos mis. Die voorspelling is dat we onder de Democraten nu al, februari 2,007, weten wie de zwaargewichten van de campagne zullen zijn; wie er tot het laatst in hun primaries zullen zitten. Namelijk, denk ik, zijn dat namen die nu al officiëel kandidaat zijn. Terwijl, bij de Republikeinen, denk ik, zullen we namen zien meedoen tot het einde, die nu nog geen kandidaat zijn, ja, waar we nu nog niet eens van gehoord hebben - toch niet hier in Europa.
Maar als Gore zich morgen (of volgend jaar) kandidaat stelt - wel, Koen: nul - realiteit: één, nietwaar?
Ik ben al benieuwd...
1 opmerking:
Correcte analyse, lijkt me.
Mitt Romney kennen ze in Europa inderdaad nog niet.
En Hillary Clinton lijkt mij vooralsnog de meeste kans te maken om het presidentschap in de wacht te slepen.
Een reactie posten