Toen peuter Sarah zag dat baby Thomas een tussendoorflesje kreeg raakte ze echt van streek. Ze is normaal gemakkelijk te troosten, en nu was dat eigenlijk nog zo, maar deze keer was het toch veel moeilijker dan anders. Hoewel ik het flesje gaf was ze boos op mijn vrouw, en een beetje later kwam ze heel nadrukkelijk met mij spelen, en weigerde ze het spel uit te breiden naar haar.
Het is gemakkelijk als volwassene je te ergeren aan het "lastige" gedrag van je kind, en aan hoeveel aandacht ze nodig hebben. Maar als je je even probeert in te denken hoe het er voor zo'n kleine kabouter uitziet, dan krijg je toch wel echt medelijden.
Voor peuter Sarah moeten er momenteel enorme scheuren in het universum zitten. Haar hele leven lang waren er mama en papa en flesjes en dodo en spelen. Vanaf een bepaald moment wou mama haar minder en minder pakken: maar het concept van zwangere buiken konden we haar niet uitleggen. Daarna was er het ontzettende over en weer gerij tussen crèches, grootouders en het ziekenhuis, waar mama ineens de hele tijd zo'n klein mormel vasthoudt, en waar iedereen de hele tijd rond staat te glunderen. Het volgende wat er gebeurt is dat ze dat mormel nog meenemen naar huis ook, en (to add insult to injury) nu krijgt hij zomaar een flesje!
Dat flesje, dat moet er zo'n beetje uitgezien hebben als haar laatste privilege - ik moet terugdenken aan dr. Zhivago die van het front terugkeert en ontdekt dat de communisten zijn huis hebben aangeslagen, en dat hij er nog net in een kamer kan intrekken.
En dus was het grote crisis, en peuter Sarah blijft wanhopig op haar korte beentjes heel het huis ronddribbelen, op zoek naar een plaatske onder de zon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten