Eergisteren is het begonnen: scherpe keelpijn en zware hoofdpijn. Dingen die iedereen wel eens doormaakt. Maar dan daalde er een mist over me heen, die maakte dat ik me absurd moest concentreren op de meest eenvoudige dingen, tegelijk te warm en te koud en moe van niks.
Mijn vrouw zag al snel dat het niet gesimuleerd was. Je moet je eens voorstellen dat zo'n vrouw die net negen maand zwanger is geweest, dan een bevalling heeft doorgemaakt en momenteel een baby zoogt terwijl er een ukkepuk van net geen twee jaar door je huis rondtottert niet echt heel snel medelijden met je krijgt. Maar soit, in dit geval kreeg ik verlof om in mijn bed te liggen, en daar heb ik gisteren het grootste deel van de tijd doorgebracht.
Mannen zijn zeer kleinzerig, zegt men vaak, en ik denk dat het wel klopt. Maar ik ervaar het zo: het is een manier om het af te reageren. Als je geregeld mag zeggen waar je allemaal precies pijn en last hebt, dan kan je er weer een tijdje tegen om het allemaal berustend te ondergaan, en nu, twee dagen later, doet het allemaal nog pijn, maar de mist is alweer weg.
Het probleem is: sinds zijn bezoek aan het ziekenhuis wordt baby Thomas verschillende keren per nacht wakker. Je mag honderd keer met vakantie zijn, maar ik verzeker je: dat is géén cadeau. Soms is het alleen maar kreunen, of toch echt huilen, wat van zo'n rustig manneke alleen maar kan betekenen dat zijn buikgriep nog niet helemaal weg is.
En nu zit het weer bij mij, en morgen misschien weer bij Sarah, en zo blijft een mens bezig.
Geeeeeuw...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten