Deze morgen in de krant, ergens in België, een mama met twee schoolgaande kleuters, ze steken de straat over, slechte verlichting, een auto passeert... en de twee kindjes overleven de aanrijding niet.
De papa van kleuter Sarah en baby Thomas slaat huiverend de krant dicht. Een mama die de rest van haar leven denkt: als ik nu gewoon niet nog snel van jas was veranderd, een automobilist die de rest van zijn leven denkt: als ik nu eens juist dan een beetje minder had zitten dromen...
Nog terwijl ik mezelf forceer om bij de orde van de dag te blijven zie ik voor mijn ogen terug wat mezelf deze morgen overkomen is. Een lange drukke straat in Brussel: hier zijn verschillende scholen, en verkeerslichten, en verkeersdrempels, en overstekende pubers. Kortom, je rijdt er stapvoets, of 20 per uur als het snel gaat. En voor me wenkt alweer een verkeerslicht en een mama met iets van het kaliber van kleuter Sarah aan de hand begint vele meters voor mij de straat over te steken, en dus rijd ik stapvoets verder. Dan is de mama mijn rijstrook al gepasseerd en ik begin alweer aan het "optrekken" - aanhalingstekens, want "van nul naar 15 in veel seconden" is niet echt "optrekken", maar ik heb het ondertussen verschillende keren gecheckt: als je je inbeeldt dat er iemand voor je staat ziet dat er best spectaculair uit - en dan...
... midden op de straat, letterlijk één voetstap naast het punt waar ik seconden later zal passeren, houdt ze stil, geeft de kleuter een duwtje in de rug zodat die de straat overdribbelt en draait zich om... (jij, de chauffeur, gelooft op dat honderdste van een seconde letterlijk je ogen niet)...
Je hebt één kans op twee. Ze draait zich om met haar rug naar mij toe en steekt doodleuk weer mijn stuk van de rijweg over in de richting vanwaar ze gekomen is. Ze heeft mij gewoon niet eens gezien, ik die op minder tijd dan nodig is om nog tot bewuste gedachten te komen op mijn rem ga staan dat het asfalt er van kermt. Ze staat al aan de kant voor ze ongelovig naar de auto staart die op centimeters van haar nog bezig is tot stilstaan te komen.
Ik denk niet dat de blik die de chauffeur haar toewierp erg vriendelijk was.
Zo gebeuren ongevallen. Deze keer was er geen kans dat het met kleine witte doodskistjes zou eindigen, en ook de slaapwandelende mama had er aan die snelheid waarschijnlijk niet veel aan overgehouden, maar zo gebeuren ongevallen.
En ergens in België staan er dit weekend wel twee witte doodskistjes in een kerk, en worden er wel twee kindjes in hun grafje gelegd. Zo gebeuren ongevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten