De Stemming is Bedrukt

"En zeg eens wat er aan de hand is" zei de pediater terwijl baby Thomas op de tafel werd uitgekleed.

Tja. Daar op die tafel lag één bonkske krijsende woede, roodaangelopen, spartelend met voetjes en knuistjes, en snerpend dat je er een drilboor voor cadeau zou geven. In onze ogen was dat meer dan genoeg als antwoord op de vraag. Maar dat kon de dokter niet weten.

"Dit" zei de papa van baby Thomas op plechtige toon "is een baby die in de drie weken dat hij oud is, alles bij elkaar geen 5 minuten (= 300 seconden) geweend heeft. Nog niet als hij honger heeft, ook niet 's nachts, niet als peuter Sarah met haar volle gewicht op zijn buikske duwt, zelfs niet als hij uit zijn badje komt."

Ik moet mijn punt gemaakt hebben: pediaters kennen natuurlijk iets van baby's, en wat in de ogen van papa nog iets grappigs had - wel, ik zag haar schrikken. Als het "niet normaal" is bij baby's, dan lachen ze er blijkbaar niet mee. Hm, wel, eens kijken, toch de eerste vragen die naar het antwoord "reflux" moeten leiden, maar dan, wat is dat? Baby Thomas heeft koorts! OK, het is niet buitengewoon veel, 38 graden en oneffen, maar ziedaar, dat is drie weken oud, dat krijgt borstvoeding en dat heeft koorts...

En nadat er nog een paar andere symptomen positief scoorden moest hij daar in het ziekenhuis blijven!

En nu zit ik hier met een heel klein hartje te bloggen. In feite denken mijn vrouw en ik dat er niets aan de hand zal zijn: we waren allebei nogal verkouden en Sarah had ook 39 graden koorts, maar toch... Hij woont hier nog maar drie weken, maar hij laat nu al een enorme leegte na in de auto waar zijn maxicosi had moeten staan. Ik moet me de hele tijd inhouden om niet naar zijn wiegje te gaan kijken ("we hebben hem alweer zo lang niet meer gehoord"), en dan pas dringt door, ah nee, hij is er niet.

Nu pas krijg ik een begin van een idee wat mensen moeten voelen wanneer hun kinderen echt iets ernstigs overkomt.

(Jaja, je herkent het type: een groot bakkes, maar oh zo'n klein hartje.)

Nu ligt hij daar in dat ziekenhuis met een naald in zijn armpje en een verband er rond om een voetbalploeg mee te verzorgen, en allemaal van die kordate vreemde madammen in het wit om hem heen.

Zo'n klein prutske :-(